ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 415

ภายใต้คำสั่งของผู้จัดการฉินโหลว แม้ว่าในใจพนักงานเสิร์ฟจะรู้สึกเสียดายเล็กน้อย แต่ก็ต้องเอาไวน์แดงสองขวดไปที่ห้องวีไอพีหมายเลขเจ็ดอย่างเชื่อฟัง

ในห้องวีไอพีหมายเลขเจ็ดมีชายหนุ่มรูปหล่อนั่งหน้าแดงอยู่หลายคน ดูก็รู้ทันทีว่าพวกเขาดื่มเหล้าไปไม่น้อย

ความขยะแขยงแวบผ่านแววตาของพนักงานเสิร์ฟ แต่บนใบหน้าก็ต้องยิ้มตามหน้าที่ของอาชีพ“คุณชายพาน ไวน์แดงที่พวกท่านต้องการมาแล้วค่ะ”

ถ้าหากเย่เทียนก็อยู่ในเหตุการณ์ละก็ เขาจะต้องจำชายหนุ่มที่นั่งหัวโต๊ะได้แน่นอน เขาก็คือพานเหลียงผิงก่อนหน้านี้ในการเปิดตัวผลิตภัณฑ์ใหม่ของบริษัทแซ่เฉินเคยเจอเขาครั้งหนึ่ง!

พานเหลียงผิงที่ดื่มจนแดงไปทั้งตัวเหลือบมองพนักงานเสิร์ฟ ความลามกแวบผ่านแววตาของเขา

ฉินโหลวไม่ว่ายังไงก็เป็นหนึ่งในแหล่งธุรกิจที่ทำกำไรได้มากที่สุดของตระกูลฉิน และพนักงานที่คัดเลือกมานั้นหน้าตาไม่ได้แย่

หน้าตาพนักงานเสิร์ฟอาจดูแล้วแค่สวย แต่ร่างกายกลับค่อนข้างร้อนแรงมาก อกเป็นอกสะโพกเป็นสะโพกน่าทำให้คนอดไม่ได้ที่จะเพ้อฝันไปต่างๆนาๆ

เพียงชำเลืองมอง พานเหลียงผิงก็อดไม่ได้ที่จะมีความคิดสกปรกเกิดขึ้นในใจ บวกกับฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ไหนเลยเขาจะยังไปสนใจภาพลักษณ์สุภาพอ่อนโยนที่เคยเป็นล่ะ

“ยัง ทำไมยังยืนนิ่งอยู่ล่ะ มาดื่มกับพวกพี่ๆกันเถอะ!”

พานเหลียงผิงเรอไวน์ออกมา แล้วก็ยื่นมือออกมาพยายามไปดึงพนักงานเสิร์ฟ

พนักงานเสิร์ฟรีบถอยหลังสองก้าวเพื่อหลบเลี่ยง รอยยิ้มที่ต้องยิ้มเป็นอาชีพบนใบหน้ายังคงเหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลง แต่คิ้วที่ขมวดของเธอแสดงความไม่พอใจอย่างไม่ต้องสงสัย

"คุณชายพาน ฉันยังอยู่ในเวลาทำงาน และในร้านมีกฎระเบียบไม่สามารถดื่มเหล้าได้"

“นี่มันกฎระเบียบบ้าบออะไร? ผมเป็นแขกวีไอพีระดับโกลด์ของที่นี่ ไม่ต้องพูดถึงคุณ ถึงแม้จะเป็นผู้จัดการของคุณ หรือแม้แต่ คุณหนูใหญ่ฉินโล่หยินของตระกูลฉิน ถ้าผมให้เธอดื่ม เธอก็ต้องดื่ม !"

“มา มามา รีบมาดื่มกับผมสองแก้ว บางทีผมอาจอารมณ์ดี ผมอาจรับเลี้ยงคุณไว้ ถ้าอย่างนั้นคุณก็ไม่จำเป็นต้องเป็นพนักงานเสิร์ฟเล็กๆอยู่ที่นี่แล้ว”

พานเหลียงผิงหัวเราะอย่างชั่วร้าย และเอื้อมมือออกไปอีกครั้งเพื่อพยายามคว้าสาวเสิร์ฟ

พนักงานเสิร์ฟก้าวถอยหลังอีกครั้ง และในที่สุดรอยยิ้มตามอาชีพที่มุมปากของเธอก็หายไป "คุณชายพาน โปรดให้เกียรติตัวเองด้วย!"

“ผมพานเหลียงผิงชอบคุณ นั่นเป็นบุญที่คุณสร้างมาแปดชั่วคนแล้ว!”

พานเหลียงผิงพูดอย่างดุร้าย “ผมจะให้โอกาสคุณเป็นครั้งสุดท้าย ถ้ารู้จักกาลเทศะก็มาดื่มกับผมซะ ไม่งั้นก็อย่าโทษที่ผมไม่เกรงใจ!”

พนักงานเสิร์ฟขมวดคิ้วแน่น เธอจะยินยอมอยู่ที่นี่ได้ไง แต่พานเหลียงผิงไม่ใช่คนที่เธอจะสามารถล่วงเกินได้ พอเปลี่ยนความคิด วิธีการก็มาทันที

“คุณชายพาน เมื่อกี้คุณเพิ่งพูดว่าแม้ว่าฉินโล่หยินคุณฉินมาอยู่ที่นี่ คุณก็ยังสามารถให้เธอดื่มกับคุณได้ใช่ไหม?”

“ฉันไม่กลัวที่จะบอกคุณว่า ตอนนี้คุณฉินอยู่ในห้องวีไอพีเบอร์สาม หากคุณต้องการให้ฉันดื่ม งั้นก็รบกวนคุณให้ฉันได้เห็นหน่อยว่าคุณฉินดื่มยังไงดีไหม?”

“ฉินโล่หยินมาที่นี่หรือ?” พานเหลียงผิงตกตะลึงเล็กน้อย สมองที่สับสนของเขาก็ได้สติไม่น้อย

“เหลียงผิง คุณคงไม่ใช่กลัวแล้วนะ? ก็แค่ชวนคุณฉินดื่มไม่กี่แก้ว คุณจะกลัวไปทำไม?”

“ยังไงซะ คุณก็เป็นหลานชายของเทพหมอแห่งชาติ ก็แค่ดื่มไวน์สักแก้ว คุณหนูใหญ่ฉินจะไม่ยอมให้เกียรติคุณเชียวเหรอ?”

“หรือว่า คุณเกิดมาก็เป็นคนขี้ขลาด เต็มใจที่จะถูกพนักงานเสิร์ฟดูหมิ่น?”

หลายคนที่ดื่มเป็นเพื่อนพานเหลียงผิงต่างก็พูดให้กำลังใจ ปกติแล้วพวกเขาก็อาจไม่มีความกล้าขนาดนี้ แต่ตอนนี้พวกเขาต่างก็เมาแล้ว ไหนเลยจะไปสนใจอะไรมากมาย

“พวกนายกำลังพูดบ้าอะไร มันก็แค่ดื่มไวน์แก้วเดียวเอง ผมจะไปกลัวอะไร!”

“พวกคุณมากับผมเดี๋ยวนี้ ดูว่าฉินโล่หยินจะให้เกียรติไว้หน้าผมหรือไม่!”

ภายใต้การกระตุ้นของฤทธิ์แอลกอฮอล์ พานเหลียงผิงไม่สามารถต้านทานการกระตุ้นจากการยั่วยุได้ ความชั่วร้ายเกิดขึ้นทันที และไม่มีเวลามาสนใจพนักงานเสิร์ฟอีก เขาหยิบไวน์แดงหนึ่งขวดแล้วเดินออกจากประตูไป

คนอื่นๆได้ฟังเช่นนี้ก็เกิดความสนใจขึ้นมา พวกเขาต่างก็ลุกขึ้นยืน และเดินตามพานเหลียงผิงออกจากห้องวีไอพี

พนักงานเสิร์ฟคิดไม่ถึงว่าพานเหลียงผิงจะกล้าไปหาฉินโล่หยินจริงๆ ตกใจทันที รู้สึกได้ถึงความย่ำแย่ ดังนั้นเธอจึงรีบหยิบเครื่องส่งรับวิทยุและส่งเสียงเรียก

...

การจากไปของพนักงานเสิร์ฟทำให้เกิดบรรยากาศที่เงียบแปลกประหลาดในห้องวีไอพีอย่างไม่ต้องสงสัย

ใบหน้าที่สวยงามของฉินโล่หยินนั้นแดงก่ำราวกับลูกพีชสุก ซึ่งทำให้คนอดไม่ได้ที่อยากกัดกินสักคำ เห็นได้ชัดว่าเธอยังไม่หายจากความเขินอายจากเมื่อกี้

เย่เทียนเหลือบมองศีรษะของฉินโล่หยินที่ก้มลงเล็กน้อย รอยยิ้มขี้เล่นปรากฏขึ้นที่มุมปากของเขา และลากเก้าอี้เพื่อเอนตัวพิง ไหนๆก็ว่างอยู่ไม่มีอะไรทำ มาล้อสาวขี้อายคนนี้หน่อยดีกว่า

ยิ่งกว่านั้น ต่อจากนี้เขาสองคนยังต้องกินข้าวด้วยกัน คงไม่ใช่จ้องตากันอย่างเดียวโดยไม่พูดอะไรสักคำมั้ง?

แม้ว่าฉินโล่หยินจะสังเกตเห็นการกระทำของเย่เทียน แต่ใบหน้าที่สวยงามของเธอก็ยิ่งแดงและร้อนขึ้น มือคู่ที่วางอยู่ใต้โต๊ะก็บิดไปมาอย่างไม่สบายใจ แต่ก็ไม่ได้ส่งเสียงใดๆ เพื่อขัดขวาง

ฟรืด!

ในที่สุด เย่เทียนก็วางเก้าอี้ไว้ใกล้ๆฉินโล่หยิน และเอื้อมมือไปลูบผมของหญิงสาวด้วยท่าทางขี้เล่น

“โล่หยินจ๋า นี่คุณใช้แชมพูอะไรครับ? ทำไมถึงหอมขนาดนี้”

ระหว่างพูด เย่เทียนก็แกล้งสูดอากาศเข้าไปลึกๆ

“เย่ พี่เย่ คุณ...ฉัน...”

ฉินโล่หยินตื่นเต้นจนเหงื่อออกทั้งฝ่ามือ ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงดี

"ถ้าผมดมไม่ผิด น้องโล่หยินต้องใช้แชมพูเอธน่าซึ่งเป็นหนึ่งในสามแบรนด์แชมพูรายใหญ่ของโลก และแบรนด์เฉพาะควรเป็นแชมพูท็อปดรีม"

ในขณะนี้ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงผู้หญิงที่หยอกล้อดังมาจากประตู

ข้างหูของเขามีเสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นมา ทันใดนั้น เย่เทียนก็รู้สึกตกใจทันที เขาหันศีรษะที่แข็งทื่อมาช้าๆ เมื่อเห็นร่างที่ยืนอยู่ที่ประตู ตกตะลึงอย่างสุดขีด!

สวรรค์ คนที่ยืนอยู่ที่ประตูไม่ใช่ใครอื่นแต่เป็นเฉินหวั่นชิง!

ข้างๆเธอ มีเซ่เจียดาราใหญ่กำลังยืนอยู่ และมีพนักงานเสิร์ฟยืนอยู่ข้างหลัง

เห็นได้ชัดว่า เฉินหวั่นชิงตั้งใจลากเซ่เจียมาทานข้าวที่ฉินโหลว แต่คิดไม่ถึงว่าจะได้เจอเย่เทียนทั้งสองคนด้วยความบังเอิญ

เย่เทียนรีบดึงตัวและมือลามกเขาออกกลับมา สีหน้ารีบฝืนยิ้มออกมาน่าเกลียดยิ่งกว่าร้องไห้ และทักทายอย่างเขินอาย

“สะ สะใภ้ บังเอิญจังนะ? คุณก็พาคุณเซ่มาทานข้าวด้วยเหรอ?”

ในใจ เย่เทียนตำหนิด่าพนักงานเสิร์ฟที่นำพวกเขามาที่ห้องวีไอพีคนนี้จนไม่เหลือชิ้นดี

ออกไปชงชาก็ชงชาสิ แต่ทำไมถึงไม่ปิดประตูด้วยล่ะ? นี่มันบริการท่าทีอะไรแบบนี้?

แม้แต่เย่เทียนก็เป็นแบบนี้ ยิ่งไม่ต้องพูดถึงฉินโล่หยินแล้ว

แม้ว่าเธอกับเย่เทียนจะไม่มีอะไรเกิดขึ้นจริงๆ แต่เนื่องจากท่าทีการกระทำของเย่เทียนก่อนหน้านี้ เธอยังคงมีความรู้สึกเหมือนถูกจับชู้ได้แบบนั้น

ทันใดนั้น ฉินโล่หยิน กลายเป็นตะคริวทันที จะนั่งก็ไม่ใช่จะยืนก็ไม่เชิง น่าอึดอัดที่สุด

“ใช่! ฉันก็คิดไม่ถึงว่าจะบังเอิญเจอคุณที่นี่เช่นกัน”

ฉินหวั่นชิงจ้องไปที่เย่เทียนดุเดือด “ฉันว่า ทำไมถึงไม่เห็นคุณตั้งแต่เช้า ที่แท้คุณออกมาทานข้าวกับน้องโล่หยินนี่เอง!”

เธอจงใจเน้นเสียงคำว่า "น้องโล่หยิน" เพื่อแสดงความไม่พอใจอย่างแรง

“มา มา มา ก็ถือเสียว่าฉันไม่มีตัวตน คุณพูดต่อคุณพูดต่อเถอะ ฉันก็อยากรู้ว่าคุณตั้งใจเข้าใกล้น้องโล่หยินขนาดนี้คิดอยากทำอะไรกันแน่!”

เฉินหวั่นชิงเดินเข้าไปในห้องวีไอพี ดึงเก้าอี้มานั่งแล้วยิ้มอย่างเย็นชา...