ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 439

กร็อบ!

เห็นกริชของจอห์นพุ่งมา เย่เทียนก็ยิ้มมุมปากอย่างชั่วร้าย เขารอให้สบโอกาส คว้าข้อมือจอห์นได้อย่างแม่นยำ

กร็อบ!

จากนั้นเย่เทียนออกแรงบิดให้กระดูกข้อมือของจอห์นหลุด

“โอ๊ย?!”

จอห์นส่งเสียงร้องออกมา เหงื่อเม็ดใหญ่ไหลพลั่กเต็มหน้าผาก

แต่เย่เทียนไม่หยุดแค่นั้น ใช้เท้าถีบไปบนเข่าของจอห์นอย่างแรง

พลั่ก!

จอห์นลอยขึ้นไปทั้งตัว แล้วตกลงมาบนพื้นโดยเข่าทั้งสองข้างลงอย่างจัง เสียงกระดูกแตกร้าวดังขึ้นเบาๆ

“อ้าก!”

ตอนนี้จอห์นทนไม่ไหวแล้ว ส่งเสียงร้องน่าเวทนาออกมาด้วยความเจ็บปวด

น่าเสียดายที่เสียงร้องน่าเวทนานี้ดังได้แค่1วินาที จากนั้นเย่เทียนก็ปล่อยหมัดกระแทกไปที่ขมับของจอห์น ทำเอาสลบไปทันที!

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นภายในระยะเวลาแค่ไม่กี่วินาที ทางด้านหลี่เหวินเพิ่งหลบปืนที่เย่เทียนขว้างมา กำลังจะเข้าไปช่วย กลับพบว่าจอห์นสลบไปแล้ว

“กะ แกเป็นใครกันแน่?!”

นี่ทำให้หลี่เหวินอยู่ไม่เป็นสุข

หลังจากลูกน้องในกลุ่มหนึ่งลงไปตาม เหตุผลหลักๆที่ทำให้เขากล้าต่อกรกับเย่เทียนต่อไป ก็คือจอห์นอย่างไม่ต้องสงสัยเลย

แต่เขาคิดไม่ถึงเลยว่านักฆ่าชื่อเสียงโด่งดังอย่างจอห์น กลับเป็นคนไร้ความสามารถสำหรับเย่เทียนไปเสียได้

“เมื่อครู่ฉันก็บอกไปแล้วหนิ ว่าฉันเป็นแค่พลเมืองใจร้อนตัวเล็กๆ”

เย่เทียนยิ้มเห็นฟันขาว เหยียดมือออกไปด้วยความอวดดี พลางพูดเชิงหยอกล้อ：“ตอนนี้เหลือแค่แกคนเดียวแล้วนะ แกจะยอมจำนนเสียโดยดี? หรือจะสู้กับฉันให้ตายกันไปข้างหนึ่ง?”

“ฉัน……”

หลี่เหวินอดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย ส่ายหน้าไปมาอย่างขมขื่น

เข้ารู้อยู่แกใจดีว่าถ้าเทียบพลังของตนกันจอห์นก็ไม่ได้ด้อยไปกว่ากัน ถ้าเขาอยากช่วยจอห์น ก็ไม่ใช่ว่าจะเป็นไปไม่ได้

แต่เขาไม่อาจทำได้อย่างง่ายดายเหมือนเย่เทียน แล้วจะให้เขากล้าสู้ต่อไปได้ยังไงกัน?

“แกดูเป็นคนฉลาดนี่ น่าจะรู้ว่าฉันอยากรู้เรื่องอะไร จะให้ฉันถามแกทีละประโยคๆ? หรือแกจะเป็นคนพูดเอง?”

เย่เทียนมองเขาด้วยความคาดหวัง แล้วเดินไปข้างๆจอห์นที่สลบอยู่ ง้างปากจอห์นควานหาอะไรบางอย่าง จากนั้นดึงฟันซี่นั้นที่ซ่อนพิษเอาไว้ออกมา

ไม่เพียงเท่านั้น เย่เทียนยิ้มอย่างเยือกเย็นพลางหักมือเท้าทั้งสี่ของจอห์นเป็นท่อนๆ ทำให้แม้เขาจะฟื้นขึ้นมาก็ไม่อาจหนีไปได้ !

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะเมื่อครู่เย่เทียนมือหนักไปหรือเปล่า จอห์นที่สลบอยู่จึงส่งเสียงร้องออกมา แต่ก็ไม่ได้ฟื้น

หลี่เหวินมองการกระทำของเย่เทียนแล้วตัวสั่นเทิ้มขึ้นมาทันใด หน้าผากมีเหงื่อเม็ดใหญ่ไหลออกมาอย่างห้ามไม่ได้

ดูจากท่าทางที่ชำนาญช่ำชองของเย่เทียน เห็นได้ชัดว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ทำแบบนี้

ทำให้เขาอดสงสัยไม่ได้ว่าเย่เทียนเป็นใคร ทำไมถึงรู้วิธีฆ่าตัวตายของนักฆ่าได้เป็นอย่างดีเช่นนี้?

“ดูเหมือนแกไม่ยอมพูดเองสินะ งั้นฉันจะถามทีละประโยคๆก็แล้วกัน!”

พอจัดการจอห์นอย่างง่ายๆเสร็จ เย่เทียนจึงหันไปลากเก้าอี้มาแล้วนั่งลงอย่างเฉยเมย จากนั้นมองจอห์นด้วยสีหน้าชั่วร้าย “อย่าหาว่าฉันไม่เตือน เดี๋ยวฉันจะถามจอห์นอีกที แกอย่าโกหกฉันเด็ดขาดเชียวล่ะ”

“ฉันตอบคำถามให้แกได้ แต่ฉันหวังว่าหลังจากนี้แล้วแกจะปล่อยฉันไป”