ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 468

รู้สึกถึงชี่ทิพย์ในร่างกายที่ถูกพิษกลืนกินเรื่อยๆ เย่เทียนที่กลับมาโรงแรมด้วยความเร็วสูงสุดไม่มีเวลาไปเช็คว่าเซ่เจียเป็นยังไง เขาพุ่งเข้าไปในห้องอย่างเร่งรีบเพื่อหายาแก้พิษ

ไม่มีเหตุผลอื่น ความเร็วของพิษที่กลืนกินชี่ทิพย์เกินกว่าที่เขาคิดเอาไว้!

เดิมทีเย่เทียนยังคิดว่าพอฝืนต่อไปได้อีกอย่างน้อยครึ่งชั่วโมง แต่คิดไม่ถึงเลยว่าพิษนี้อย่างกับเจริญเติบโตได้ ยิ่งกินชี่ทิพย์เข้าไปมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งกินเร็วขึ้นเท่านั้น!

ยื้อมาจนบัดนี้ ชี่ทิพย์ในตัวเขาเหลือเพียงหนึ่งในสิบ พอปกป้องชีพจรหัวใจได้เท่านั้น

แต่สถานการณ์เช่นนี้ทนต่อไปได้อีกไม่ถึงสิบนาที ถ้าถึงตอนนั้นยังไม่สามารถแก้พิษประหลาดนี้ได้อีก พิษจะต้องเข้าสู่หัวใจเขา และตายอย่างทุกข์ทรมาน!

"นี่ควรจะเป็นห้องของผมนะ ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ได้?"

แต่เย่เทียนคิดไม่ถึงเลยว่าเซ่เจียกลับรออยู่ในห้องของเขาแล้ว!

"เย่เทียน คุณยังมีหน้ามาพูดอีก! คุณหายไปไหนมา ดูซิว่าตอนนี้กี่โมงกี่ยามแล้ว?"

"ข้าวมื้อเดียวกินไปสามชั่วโมง คุณเป็นหมูรึไง!"

"หวั่นชิงให้คุณมาเมืองเอกเพื่อคุ้มกันฉันโดยเฉพาะ ไม่ได้ให้คุณมาท่องเที่ยวนะ!"

เมื่อเห็นเย่เทียนกลับมา เซ่เจียที่นอนเบื่ออยู่บนโซฟาและดูซีรี่ส์ไปเรื่อยเปื่อยก็รีบลุกขึ้น สองมืเท้าเอวและทำท่าทำทางดุร้ายสุดๆ

เมื่อเห็นเซ่เจียไม่เหลือเคล้าดาราสาวดังแม้แต่น้อย สภาพอย่างกับพวกผู้หญิงไร้การอบรมข้างถนนไม่มีผิด ตาเย่เทียนก็กระตุกอย่างหนัก

แม้จะพูดเช่นนั้น เย่เทียนก็ยังลอบถอนหายใจ เซ่เจียยังมีชีวิตชีวาอยู่แบบนี้ เห็นได้ชัดว่าพี่น้องตระกูลเจิ้งไม่ได้ส่งคนมาจัดการกับเธอ

"ผมเป็นฝ่ายล่านกมาตลอด คิดไม่ถึงว่าวันนี้จะโดนตาแก่จิกตาเข้าให้ คนจากพรรคใหญ่มีชื่อเสียงเหล่านี้ดูถูกไม่ได้จริงๆ!"

แต่พิษในร่างกายทำให้เย่เทียนไม่มีกะจิตกะใจจะโต้เถียงกับเซ่เจีย เขาแอบด่าในใจและรีบไปเปิดกระเป๋าเดินทางที่เอามาด้วย และพลิกหายาแก้พิษ

เห็นท่าทางรีบร้อนของเย่เทียนแล้ว คิ้วเรียวของเซ่เจียขมวดขึ้นมาทันที นัยน์ตาสดใสฉายแววสงสัย

เด็กสาวไม่ถามอะไรต่ออย่างรู้หน้าที่ เธอปิดประตูด้วยความระแวง ก่อนจะยืนมองเย่เทียนอึ้งๆอยู่ข้างๆ

ขณะเดียวกัน เย่เทียนหายาแก้พิษเจอแล้ว และรีบยัดเข้าปากหนึ่งเม็ด พยายามเค้นพิษประหลาดในตัวออกมา

แต่เกินความคาดหมายของเย่เทียน ยาแก้พิษที่ค่อยๆละลายออกมาไม่คลายพิษอย่างที่เคยเป็นมา กลับกลายเป็นพลังบริสุทธิ์พยายามขับพิษออกจากร่างกายของเย่เทียน

พูดง่ายๆคือพิษและยาแก้พิษเปรียบเสมือนกองทัพที่สู้รบกัน เปิดฉากการเข่นฆ่าอันดุเดือนในสนามรบซึ่งก็คือร่างกายของเย่เทียน!

“อ๊าก!”

แต่เมื่อเป็นเช่นนี้ ทั้งสองฝ่ายที่ต่อสู้กันดุเดือดย่อมสร้างความเสียหายให้กับสนามรบ เย่เทียนพลันรู้สึกว่ามีความเจ็บปวดแสนสาหัสที่ลึกเข้าวิญญาณส่งมาจากในตัว ต่อให้เขาจะเข้มแข็งมาตลอดแต่ก็อดส่งเสียงคำรามทุ้มต่ำด้วยความเจ็บปวดไม่ได้

ประเด็นสำคัญคือเย่เทียนพบว่ายาที่ไร้กำลังเสริมไม่อาจต้านทานพิษที่กลืนกินชี่ทิพย์จนตัวเองแข็งแกร่งขึ้นได้ไหว มันโดนพิษบีบจนพ่ายแพ้ไม่เป็นท่า!

ไม่ต้องสงสัยเลยว่าร่างกายของเย่เทียนถูกทำร้ายยิ่งกว่าเก่า เท้าเขาโซเซจนเกือบล้มลงไปกับพื้น และรู้สึกว่าภาพตรงหน้าเลือนลางขึ้นเรื่อยๆ

“เวรเอ๊ย! นี่มันพิษบ้าบออะไรกันวะ ฉันไม่เชื่อหรอกโว้ยว่าจะกำราบแกไม่ได้!”

เย่เทียนตะลึง รีบกัดปากตัวเองจนกลิ่นเลือดกระจายอยู่ในปาก จนประสาทสัมผัสที่มึนงงของเขาได้สติกลับมาอีกครั้ง