ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 470

“ยัยนี่หายไปไหนกัน?”

เย่เทียนที่ใจตุ้มๆต่อมๆมองห้องที่ไร้ผู้คนแล้วอดโล่งใจไม่ได้

นึกถึงท่าทางโหดเหี้ยมที่แทบอยากจะสับเขาเป็นชิ้นๆของเซ่เจียแล้ว เย่เทียนเอื้อมมือไปเช็ดเหงื่อที่ไม่มีอยู่จริงด้วยสัญชาตญาณ

ถ้าเซ่เจียกล้าสู้แบบเอาชีวิตเข้าแลกกับเขาจริงๆ เขาไม่รู้เลยว่าควรจะตอบโต้มั้ย

เขาไม่มีความคิดจะไปตามหาเซ่เจีย ยังไงซะเธอก็เป็นผู้ใหญ่แล้ว คงไม่ถึงขั้นทำอะไรบ้าๆลงไป ถ้าอย่างนั้นปล่อยให้เธอได้ใจเย็นหน่อยดีกว่า

ยังไงซะมะรืนก็เป็นคอนเสิร์ตของเซ่เจีย เชื่อว่าเธอไม่ยอมขาดตกหน้าที่หรอก

แม้จะพูดแบบนั้น แต่การจากไปอย่างกะทันหันของเซ่เจียก็ทำให้ส่วนลึกในใจของเย่เทียนผิดหวังอย่างอดไม่ได้

แต่มาถึงขั้นนี้แล้ว เย่เทียนถึงมีเวลาตรวจดูสภาพตัวเองจริงๆ

“เอ๋? ทำไมถึงบรรลุล่ะ?”

พอตรวจดู เย่เทียนก็ผงะไปในบัดดล

ไม่ใช่แค่พิษในร่างหายไปจนหมดสิ้น แต่เขาก้าวสู่ระดับฝึกพลังชั้นเจ็ดตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้!

เย่เทียนไม่คิดเลยว่าจะเกิดเรื่องเช่นนี้ เขาจำได้ว่าตัวเองยังไม่ถึงจุดสูงสุดของระดับฝึกพลังชั้นหกเลย การบรรลุกะทันหันนี้ทำให้เขางุนงงไปหมดหาทิศทางไม่เจอ

“หรือว่า เป็นเพราะมีอะไรกับเซ่เจีย?”

นึกถึงฝีมือที่เซ่เจียแสดงให้เห็นเมื่อกี้ เย่เทียนอดนึกถึงพลังสีฟ้าครามประหลาดเมื่อคืนไม่ได้ ในใจเกิดการคาดเดาอันบ้าบิ่นขึ้นมา

นาทีต่อมา เย่เทียนก็ส่ายหัวและล้มเลิกการคาดเดาอันไร้สาระนี้

เขาไม่เคยเรียนวิชาสังวาสหรือการดูดพลังหยินมาเติมหยาง เรื่องนี้เป็นไปไม่ได้เด็ดขาด!

ในเมื่อคิดไม่ตก เย่เทียนก็ไม่เก็บมาใส่ใจ เขาสลัดคำถามนี้ทิ้งไป

ยังไงซะไว้รอเจอเซ่เจียแล้วค่อยถามเธอก็ได้ จะมัวพิรี้พิไร้ทำไมกัน?

แต่ยังไงซะก็ก้าวสู่ระดับฝึกพลังชั้นเจ็ดแล้ว เย่เทียนหมุนเวียนพลังดูอย่างอดไม่ได้ พบว่าชี่ทิพย์ในร่างแข็งแกร่งขึ้นเล็กน้อย ดุดันกว่าแต่ก่อนราวๆหนึ่งส่วนห้า

เย่เทียนหายเซ็งทันที และอยากจะหาสถานที่ทดสอบพลังตัวเองอย่างตื่นเต้นอยากลองของ

กริ๊ง!

ขณะนั้นเอง มือถือในกระเป๋าเย่เทียนดังขึ้นมากะทันหัน

เย่เทียนหยิบมือถือออกมาดูแล้วต้องมีสีหน้าประหลาดในบัดดล

ไม่มีสาเหตุอื่น สายเรียกเข้าคือเบอร์เดียวกับที่เลขาเจิ้งเหวยหวาโทรหาเขาเมื่อคืน!

“ฉันยังไม่ทันไปหา ยังจะใจกล้าโทรมาอีก เห็นฉันเป็นพวกติ๋มๆรังแกง่ายจริงๆใช่มั้ย?!”

เย่เทียนแค่นเสียงเย็น และกดรับสาย

“ไม่ทราบว่าใช่น้องเย่มั้ย?”

เสียงที่ดังมาจากปลายสายไม่ใช่เสียงหวานของผู้หญิง แต่เป็นเสียงของตัวเจิ้วเหวยหวาเอง

“ฉันเอง ทำไมเหรอ ฉันยังไม่ตายนายผิดหวังมากเลยใช่มั้ย?!”

เย่เทียนหัวเราะเย็นๆ คำพูดคำจาไม่ปิดบังความเย็นชาเลยสักนิด

“น้องเย่ คุณไม่เป็นไรก็ดีแล้ว”

เจิ้งเหวยหวาพูดอย่างรู้สึกผิด “ไม่ว่าคุณจะเชื่อหรือไม่ แต่เรื่องคนนั้นไม่ใช่ความตั้งใจจริงของผม แต่พี่ใหญ่ผมสะกดรอยตามผม”