ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 477

“คุณชายเย่!”

เมื่อได้ยินประโยคที่กงหย่วนเรียกเย่เทียน หัวหน้าหลี่ก็ใจหายใจคว่ำ

แม้เขาจะไม่เคยรู้จักเย่เทียนเป็นการส่วนตัว แต่ใช่ว่าเขาจะไม่เคยได้ยินชื่อเสียงของเขามาก่อน!

เมื่อนึกถึงเย่เทียนช่วยตำรวจในการจัดการกับคุณยายกระดาษไหว้เจ้า และยังช่วยกงหย่วนกลับมาจากเทพเจ้าแห่งความตาย เขาจึงกลายเป็นตำนานของสถานีตำรวจนี้ไปนานแล้ว!

“ใครเป็นใส่กุญแจมือครับ?!”

ก่อนที่หัวหน้าหลี่จะตั้งสติได้ เสียงพูดด้วยความโกรธของกงหย่วนก็ดังขึ้น!

หัวหน้าหลี่ถึงกับใจหาย จากนั้นเขาเพ่งมองไปที่เจิ้งเหวยกั๋ว เพราะถ้าหากเจิ้งเหวยกั๋วบอกกับเขาตั้งแต่แรก ต่อให้ตายเขาก็ไม่กล้าใส่กุญแจมือเย่เทียนหรอก!

แต่เขายังแอบดีใจที่เขาไม่ได้ทำอะไรเย่เทียนมากไปกว่านี้ และเรื่องนี้มันก็ไม่ได้ร้ายแรงจนถึงขั้นให้อภัยกันไม่ได้

“หัวหน้ากงครับ ผม ผมใส่กุญแจมือคุณชายเย่เองครับ”

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หัวหน้าหลี่จะกล้าเกี่ยงอีกได้อย่างไร เขาจึงรีบวิ่งเข้าไปยอมรับด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

“หัวหน้าหลี่ ผมเตือนคุณไปหลายรอบแล้ว ว่าคุณจะเสียใจภายหลัง แต่คุณไม่ยอมเชื่อผม ตอนนี้คุณเชื่อผมได้แล้วยัง?”

ก่อนที่กงหย่วนจะพูด เย่เทียนก็ยื่นมือออกไปด้วยท่าทางขี้เล่นเพื่อส่งสัญญาณให้หัวหน้าหลี่ปลดกุญแจมือเขา

อันที่จริง ต่อให้ไม่มีกุญแจเย่เทียนก็สามารถเปิดกุญแจมือเองได้อยู่แล้ว

แต่เขากลับเลือกที่จะนิ่งเฉย เพื่อจะมาเจอภาพนี้!

“คุณชายเย่ครับ เมื่อกี้ผมมีตาหามีแววไม่จริงๆ นะครับ คุณอย่าถือสาผมนะครับ”

หัวหน้าหลี่ไม่กล้าดื้อดึงแม้แต่เล็กน้อย เขาได้แต่หยิบกุญแจออกมาเพื่อไขกุญแจมือให้กับเย่เทียนและร้องขอการอภัยจากเย่เทียนไปด้วย

“ผมเป็นคนไม่อะไรมากหรอกนะ เพื่อเห็นแก่คุณที่กล้ายอมรับผิด ดังนั้น......”

“ขอแค่คุณใส่กุญแจมือเจิ้งเหวยกั๋ว ผมสัญญาว่าจะไม่ถือโทษคุณ!”

เย่เทียนลูบข้อมือของเขาเบาๆ แล้วเหยียดนิ้วชี้ไปที่เจิ้งเหวยกั๋วที่กำลังสับสนอยู่ด้วยรอยยิ้ม

จะว่าไป หัวหน้าหลี่ก็ไม่ได้ทำอะไรผิดมาก เว้นแต่การไม่เป็นมิตรกับคนอื่น ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องกดดันให้เขาลำบากใจด้วยซ้ำ

ยิ่งไปกว่านั้น เย่เทียนเป็นคนใจดี ต่อให้หัวหน้าหลี่จะทำผิดจริง แต่ทุกคนก็เคยผิดพลาดไม่ใช่หรือ? ควรต้องให้โอกาสเขาบ้างสิ?

“คือว่า......”

หัวหน้าหลี่เริ่มลังเล เขาไม่รู้ว่าเจิ้งเหวยกั๋วทำอะไรผิด แล้วจะให้เขาไปใส่กุญแจมือผู้ซึ่งเป็นเหยื่อที่ถูกทำร้าย ถ้าเจิ้งเหวยกั๋วคิดจะเล่นงานเขากลับ ด้วยอำนาจของเจิ้งเหวยกั๋วแล้ว เขาจะไม่ตกอยู่ในที่นั่งลำบากแย่เลยหรือ?

“คุณชายเย่ ผมผิดไปแล้วจริงๆ คุณเป็นคนใจกว้าง อภัยให้ผมเถอะครับ!”

เมื่อนึกถึงจุดนี้ หัวหน้าหลี่กัดฟันและกระทืบเท้าของเขา จากนั้นยกมือแล้วตบแก้มของตัวเองแรงๆ

ผัวะ!

หัวหน้าหลี่ตบแรงมาก ทำให้แก้มของเขาแดงขึ้นและบวมขึ้นในทันที และแม้แต่คลาบเลือดก็ไหลออกมาจากมุมปากของเขา

“คุณทำอะไร? จู่ ๆ ก็ตบหน้าตัวเอง?!”

“ผมแค่ให้คุณไปใส่กุญแจมือเจิ้งเหวยกั๋วนะ มันยากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

เย่เทียนตกตะลึงด้วยความประหลาดใจ เมื่อเห็นหัวหน้าหลี่ยกมืออีกข้างหนึ่งขึ้น เขาก็รีบเอื้อมมือออกไปห้ามเขาไว้

“คุณชายเย่ คุณอย่าล้อผมเล่นเลยครับ”

หัวหน้าหลี่แสดงสีหน้าที่แย่กว่าการร้องไห้และพูดอย่างขมขื่นว่า “ไม่ว่าจะยังไง คุณทำร้ายเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของบริษัทแช่เจิ้งไปแล้ว ดังนั้นคนที่เสียหายคือเจิ้งเหวยกั๋วนะครับ”

“ถ้าผมไปใส่กุญแจมือเขาจริงๆ อย่าว่าแต่เจิ้งเหวยกั๋วจะแก้แค้นผมเลย แค่ข่าวนี้ถูกแพร่ออกไปผมก็ต้องถอดชุดในตำแหน่งของผมแล้วครับ”