ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 487

สวบ!

แม้จะยังไม่ได้ใช้พลังภายใน แต่ความเร็วของเย่เทียนนั้นว่องไวราวกับเสือดาวและพุ่งเข้าหาเซวหมานจื่อในชั่วพริบตา

สุบ!

เย่เทียนกำนิ้วทั้งห้าของเขาเป็นกำปั้น และกำปั้นของเขาขนาดเท่าหม้อปรุงอาหารก็เหมือนกับการตัดผ่านอากาศทำให้เกิดเสียงสะท้านไปถึงหัวใจ และกำปั้นนั้นก็ทุบไปที่หน้าอกของเซวหมานจื่ออย่างรุนแรง

ภาพนี้สั่นสะเทือนไปทั้งงาน ซึ่งพวกเขาไม่ทันสังเกตการเคลื่อนไหวของเย่เทียนเลย เห็นเพียงภาพรางๆ เท่านั้น แต่หลังจากทุกอย่างกลับคืนสู่ปกตินั้น

ภาพที่เห็นตรงหน้าก็คือการโจมตีของเย่เทียน

แต่ที่เหนือความคาดหมายยิ่งกว่านั้นคือ เซวหมานจื่อไม่ได้ป้องกันการโจมตีนั้นเลย แม้กระทั่งไม่มีทีท่าว่าจะหลบเลยด้วยซ้ำ!

เขาเมินเฉยต่อหมัดของเย่เทียนที่กำลังชกเข้ามา ได้แต่ยืนนิ่งอยู่กับที่และแสดงรอยยิ้มอันเย้ยหยันออกมาที่มุมปากของเขา!

บูม!

ด้วยเหตุนี้ ท่ามกลางแววตาอันน่าทึ่งของทุกคน หมัดของเย่เทียนได้กระแทกเข้ากับกลางอกของเซวหมานจื่อด้วยความแรงจนทำให้เกิดเสียงดังสนั่นขึ้น

“โอ้ว!”

แต่ผลลัพธ์นั้น มันแทบจะทำให้ลูกตาของผู้ชมหลุดออกจากเบ้าตา

เหนือสิ่งอื่นใด หมัดที่ดุร้ายและรุนแรงของเย่เทียนนั้น คงไม่ต้องพูดถึงว่าจะทำให้เซวหมานจื่อได้รับบาดเจ็บใดๆ เพราะเขาไม่แม้แต่จะขยับเขยื้อนเลยด้วยซ้ำ!

“ให้ตายสิ! ต้องมีแรงต้านทานขนาดไหนเนี่ย?!”

แม้แต่ผู้ชมยังรู้สึกแบบนี้ คงไม่ต้องพูดถึงเย่เทียนที่เป็นผู้เกี่ยวข้องโดยตรง

ซึ่งตัวของเย่เทียนรู้ดีที่สุดว่าหมัดของเขานั้นแข็งแกร่งแค่ไหน เขาไม่กล้าบอกว่าหมัดของเขาสามารถทะลุทะลวงกำแพงคอนกรีตได้ แต่อย่างน้อยมันก็เพียงพอที่จะระเบิดท่อนไม้เป็นชิ้นๆ ได้

และในตอนนี้ เขาต่อยเซวหมานจื่ออย่างไม่รั้งเรี่ยวแรงไว้เลย แต่เซวหมานจื่อกลับไม่สะทกสะท้านเลยแม้แต่นิดเดียว นี่มันต้องมีแรงต้านทานที่บ้าคลั่งแค่ไหนเชียว?!

“หมัดของเอ็งมีแรงแค่นี้เหรอ?”

เซวหมานจื่อก้มหน้าลงเล็กน้อยแล้วส่ายหัวด้วยความดูถูก

“ผมไม่เชื่อหรอก!”

เมื่อถูกเย้ยหยันเช่นนี้ แม้แต่เย่เทียนผู้รอบรู้ยังต้องเกิดอารมณ์ฉุนเฉียวอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

ผัวะ ผัวะ!!

เกือบจะทันทีที่คำพูดนั้น เย่เทียนก็ทุบร่างกายของเซวหมานจื่อด้วยหมัดสองหมัดอย่างเต็มกำลัง

แต่น่าเสียดายที่หมัดของเย่เทียนแค่เหมือนจั๊กจี้กับเขา มันไม่มีผลกระทบใดๆ เลย

“นี่คุณกลายเป็นปีศาจหมีดำไปแล้วเหรอ?”

ดวงตาของเย่เทียนกระตุกอย่างรุนแรง เขาไม่คิดเลยว่าเซวหมานจื่อจะถึกทนขนาดนี้ การโจมตีของเขาทำอะไรเซวหมานจื่อไม่ได้เลยจริงๆ

“ตาข้าบ้างนะ!”

เซวหมานจื่อยิ้มปากฉีกและยกมือขึ้นอย่างกะทันหัน จากนั้นกำปั้นเท่าหม้อก็ทุบตรงไปที่หน้าผากของเย่เทียน

เย่เทียนถึงกับใจหายและรีบยกมือสองข้างเพื่อป้องกัน

บูม!

เสียงกระแทกทื่อ ๆ ดังขึ้นในทันที เย่เทียนสัมผัสได้ถึงแรงมหาศาลที่มาจากมือของเขา มือทั้งสองข้างของเขาเจ็บและช้าไปหมด ไม่เพียงเท่านั้น เขายังต้องถอยหลังไปหลายก้าวอย่างบังคับตัวเองไม่ได้

ฟุบ!

แต่ว่า ก่อนที่เย่เทียนจะตั้งตัวได้ เซวหมานจื่อก็กระโจนเข้ามาเหมือนหมีดำที่กางมือกว้างๆ เพื่อพยายามจะจับเขา

เย่เทียนยังจะกล้าสู้กับศัตรูซึ่งๆ หน้าได้อย่างไร ขาของเขาขยับอย่างกะทันหัน เขาหลบการโจมตีของอีกฝ่ายอย่างรวดเร็ว จากนั้นเหวี่ยงข้อศอกกลับไปกระแทกกับเซวหมานจื่อ

ผัวะ!