ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 522

“เย่เทียน นายทำเกินไปขนาดนี้ ไม่กลัวว่าวันหน้าจะโดนล้างแค้นเหรอ?!”

ดวงตาของหยางหยงฟาจ้องเย่เทียนเขม็งราวกับมีไฟพ่นออกมา หากสายตาฆ่าคนได้ เกรงว่าเย่เทียนคงโดนแทงไปเป็นพันเป็นหมื่นครั้งจนตายไปแล้ว

“การเอาคืนในวันหน้า?”

เย่เทียนส่ายหัวเล็กน้อย และหัวเราะเย็นๆ “หยางหยงฟา ฉันไม่รู้จะว่านายว่าจอมปลอมหรือไร้เดียงสาดี”

“ฉันว่าฉันไม่ใช่คนที่ระรานเจ้าคิดเจ้าแค้น ถ้าแค่เรื่องในคืนนี้ขอเพียงนายขอโทษอย่างจริงใจ แล้วรับประกันว่าหลังจากนี้จะจัดการดูแลผู้บาดเจ็บจากอุบัติเหตุรถยนต์ครั้งนี้อย่างดิบดี ใช่ว่าฉันจะไม่ยอมปล่อยนายไป”

“แต่ตั้งแต่ตอนที่นายส่งผู้ชายเสื้อหนังมาหาฉัน เรื่องนี้ก็เปลี่ยนไปแล้วอย่างสิ้นเชิง”

“ฉันรับรองได้ว่าอีกไม่กี่วันหยงฟากรุ๊ปของพวกนายจะไม่อยู่บนโลกนี้อีกต่อไป!”

แม้ว่าจะพอเดาได้อยู่แล้ว แต่เมื่อได้รับคำยืนยันหยางหยงฟาก็อดตะลึงไม่ได้

แต่ในไม่ช้าเขาก็ได้สติอีกครั้ง และโกรธจัดจนหัวเราะออกมา

เจ้านี่มีหน้ามาบอกว่าอีกไม่กี่วันหยงฟากรุ๊ปจะไม่อยู่บนโลกนี้อีกต่อไป เป็นการเพ้อเจ้ออย่างไม่ต้องสงสัย!

เขาไม่ปฏิเสธว่าเย่เทียนมีความสามารถอยู่บ้าง แต่ไม่ว่ายังไงหยงฟากรุ๊ปก็ตั้งรกรากในเมืองเอกมานานหลายปี มูลค่าบริษัทหลักร้อยล้าน จะล้มละลายง่ายๆได้ยังไง?!

"เย่เทียน ฉันไม่มีอารมณ์มาเปลืองน้ำลายกับนาย ฉันให้เวลานายสามนาที ปล่อยจิ่งหมิงเดี๋ยวนี้!"

คิดมาถึงตรงนี้ สีหน้าของหยางหยงฟาอึมครึมลง "แล้วก็ญาติมิตรของพวกเขาด้วย มิฉะนั้นต่อให้ฉันต้องทุ่มกำลังทั้งหมดของหยงฟากรุ๊ปก็ไม่ปล่อยให้นายได้อยู่อย่างมีความสุขหรอก!"

"ถ้าอย่างนั้นฉันก็ให้เวลานายสามนาทีในการคุกเข่าเหมือนกัน"

เย่เทียนจะโดนหยางหยงฟาขู่เอาได้ยังไง เขาเผยรอยยิ้มเย้ยหยันที่มุมปาก "ไม่อย่างนั้นนายได้เตรียมโลงศพแน่!"

"แล้วก็พวกนาย ถ้าผ่านไปสามนาทีแล้วเขายังไม่คุกเข่า พวกนายก็กลับไปเตรียมโลงศพได้แล้ว!"

เย่เทียนเบนสายตาออกจากหยางหยงฟา หันไปมองกลุ่มผู้บริหารระดับสูงสิบกว่าคนของหยงฟากรุ๊ป"ฉันแนะนำให้พวกนายอย่าสงสัยในคำพูดของฉันจะดีกว่า ฉันไม่ใช่คนชอบล้อเล่น!"

"ประธานหยาง คุณคุกเข่าเถอะครับ!"

"หยงฟา ลูกชายของฉันเพิ่งจะอายุแปดขวบเอง คุณยังเคยอุ้มเลย!"

"老杨 ต่อให้คุณไม่คิดถึงเราก็คิดถึงจิ่งหมิงบ้างสิ!"

เย่เทียนเพิ่งจะพูดจบ บรรดากลุ่มผู้บริหารระดับสูงสิบกว่าคนของหยงฟากรุ๊ปที่เลือกคุกเข่าตั้งแต่แรกก็มีสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก และรีบพูดเกลี้ยกล่อมหยางหยงฟา

"เปลี่ยน เปลี่ยนที่ได้มั้ย?"

สีหน้าหยางหยงฟาอึมครึมลงในบัดดล เขาลังเลอยู่หลายวินาทีถึงได้เอ่ยถามเสียงแผ่ว

ต่อให้ไม่พูดถึงลูกชายแท้ๆอย่างหยางจิ่งหมิง แต่สิบกว่าคนที่คุกเข่าอยู่ล้วนแต่เป็นลูกน้องที่อยู่กับเขามานาน ขืนเขายังมีท่าทีแข็งกร้าวไม่ยอมต้องทำให้คนเหล่านี้หมดใจแน่

ถ้าใจคนไม่อยู่แล้วก็ยากจะทำงานเป็นทีมได้ อนาคตของหยงฟากรุ๊ปหลังจากนี้ก็จะถดถอยลง

“ไม่ได้!”

น่าเสียดาย เย่เทียนไม่แม้แต่จะลังเลสักนิด เขาส่ายหัวปฏิเสธข้อเสนอของหยางหยงฟา

“นาย…..”

หยางหยงฟาได้ยินก็ฉุนเฉียวจนกำหมัดแน่นด้วยสัญชาตญาณ

ไม่ว่ายังไงเขาก็เป็นคนใหญ่คนโตของเมืองเอก เขายอมอ่อนข้อ ยอมลดตัวลงแล้ว

เย่เทียนกลับไม่รู้ผิดชอบชั่วดี จะไม่ให้เขาโมโหได้ยังไง

เขาเหลือบมองคนที่อยู่ตรงนี้ด้วยหางตา หยางหยงฟาแทบจะกระอักเลือดด้วยความอัปยศ คุกเข่าให้เย่เทียนท่ามกลางสายตามากมายขนาดนี้ หลังจากนี้เขาจะเอาหน้าที่ไหนมาอยู่ในสังคมต่อ?