ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 53

แคร่ก แคร่ก!

เย่เทียนหักนิ้วเสียงดังกร๊อบแกร๊บและหันกลับมามองเชิ่งหู่ด้วยความเคร่งขรึมแล้วพูดอย่างเย้ยหยันว่า “คนของคุณอ่อนแอจริงๆ เลยนะ ถ้าคุณยังคิดจะใช้วิธีนี้ ผมขอเตือนคุณก่อนว่าอย่ายุ่งกับร้านดรุณียั่วรักเลยจะดีกว่า!”

“......”

นักสู้เหรียญทองที่แข็งแกร่งที่สุดยังถูกเย่เทียนเอาชนะได้ง่ายๆ แบบนี้ เชิ่งหู่ไม่มีเหตุผลที่จะทำอะไรเย่เทียนได้แน่นอน

แต่ว่า การที่เชิ่งหู่ไม่พูดอะไร ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นๆ ก็จะไม่พูด

หูไห่ที่อารมณ์ร้อนก็ลุกขึ้นทันที จากนั้นหยิบปืนพกจากเอวของเขาแล้วหันปากกระบอกปืนไปที่เย่เทียนและกัดฟันพูดว่า “แมร้งเอ๊ย มึงคิดว่าไม่มีใครทำอะไรมึงได้แล้วใช่ไหม? กูฆ่ามึงได้ทุกเมื่อมึงรู้ไหม!”

เมื่อเห็นภาพเหล่านี้ ในใจซูเหมยก็สั่นสะท้านและมองไปที่เย่เทียนตามสัญชาตญาณ

เพราะนี่คือปืน และทุกคนก็ต้องกลัวมันอยู่แล้ว

แต่ว่า เย่เทียนกลับแสดงสีหน้าเรียบเฉยแล้วมองเขาอย่างเฉยเมย “คุณลืมบทเรียนครั้งก่อนแล้วเหรอ? หรือว่าอยากลองอีกครั้ง?”

หูไห่โกรธมากเมื่อเห็นเย่เทียนพูดถึงเรื่องเก่า แต่เขาก็ยังกลัวเย่เทียนอยู่ดี

เมื่อเหลือบมองไปที่ผู้นำระดับสูงของแก๊งเสือดำที่อยู่ข้างเขา เขาจึงไม่อยากขายหน้า จึงพูดอย่างแข็งกร้าวว่า “กูก็ยืนอยู่ตรงนี้แล้วไง เก่งจริงมึงเข้ามาเลย! กูอยากรู้เหมือนกันว่ามือของมึงเร็วกว่าหรือกระสุนปืนของกูเร็วกว่า!”

“จริงเหรอ?”

เมื่อได้ยินแบบนี้ ดวงตาอันลึกล้ำของเย่เทียนก็จับจ้องไปที่หูไห่ จิตแห่งการสังหารที่รุนแรงได้แผ่ออกมาจากตัวเขา แม้แต่อุณหภูมิของห้องก็เย็นลง

กรึ๊บ!

เมื่อเห็นออร่ารัศมีอันน่าสะพรึงกลัวทั่วร่างกายที่คล้ายกับการผุดออกมาจากขุมนรกของเย่เทียน หูไห่อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายลงและตะโกนอย่างดุเดือดว่า “กู กูจะบอกมึงนะว่ากระสุนมันไม่มีตา มึงระวังตัวด้วย!”

“เย่เทียน......”

ซูเหมยรู้สึกประหม่าเล็กน้อยและอดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมาเบาๆ

ความสามารถของเย่เทียนในตอนนี้ไม่อาจหยุดกระสุนได้ก็จริง แต่ก่อนที่หูไห่จะลั่นไกปืน เย่เทียนสามารถปลิดชีวิตของเขาได้อย่างง่ายดายอยู่แล้ว

เมื่อสถานการณ์กลายเป็นเช่นนี้ เขาก็ต้องพิจารณาว่าจะแก้ไขปัญหาด้วยวิธีนี้หรือไม่

“กึง!”

ในขณะนั้น จู่ ๆ เสียงเปิดประตูที่รุนแรงได้ดังขึ้น

“แหม คึกคักจังเลยนะ?”

เสียงของคนคนหนึ่งก็ดังขึ้น

ทุกคนต่างมองไปตามทิศทางของเสียงนั้น ภายใต้การรายล้อมของลูกน้องมากมาย ชายวัยกลางคนคนหนึ่งที่ตัดผมทรงลานบินก็เดินเข้ามาจากข้างนอก

เชิ่งหู่เงียบมาตลอด และการกระทำของเย่เทียนก็ทำให้เขาหงุดหงิดมาก

แต่เมื่อเห็นคนที่เดินเข้ามา เขาอดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว “หลิวชิง? คุณมาทำอะไรที่นี่?”

หลิวชิง?

เมื่อได้ยินชื่อนี้ ทุกคนต่างก็ตกใจและนึกได้ทันที

โครม!

ทุกคนในห้องต่างยืนขึ้นทันที ด้วยสายตาที่ไม่เป็นมิตรของทุกคนจับจ้องไปที่ชายวัยกลางคนที่ไว้ทรงลานบินและเป็นหัวหน้าของผู้คนเหล่านั้น

แม้แต่หูไห่ยังหันหัวปืนไปที่หลิวชิง

ชายที่ชื่อหลิวชิงคนนี้ เขาคืออีกแก๊งใหญ่ในเมืองเจียงหนันแห่งนี้ หรือหัวหน้าของแก๊งไผ่เขียวนี่เอง!

ซึ่งแก๊งไผ่เขียวกับแก๊งเสือดำนั้นไม่ถูกกันมาตลอด และที่ผ่านมาพวกเขาไม่เคยไปมาหาสู่กันเลย

แต่ไม่คิดว่าหลิวชิงจะปรากฏตัวในสโมสรหาดน้ำหนาวในเวลานี้

หลิวชิงได้แต่ยิ้มเยาะเย้ย ก่อนอื่นเขาพยักหน้าให้กับเย่เทียนเพื่อเป็นการทักทายก่อน จากนั้นหันหน้าไปที่หูไห่