ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 549

“เย่เทียน？”

เมื่อมองเย่เทียนที่อยู่ใกล้กับจี้เยียนหรัน สีหน้าของผางอานคางก็มืดมนลงในทันใดพร้อมกับพูดอย่างเยาะเย้ย “นายเป็นตัวแทนที่ไร้ประโยชน์ของเมืองเจียนหนันที่ถูกจัดส่งมาเหรอ？”

“ตัวแทนที่ไร้ประโยชน์？”

เย่เทียนตกตะลึงไปชั่วครู่ก่อนจะคืนสติกลับมา เขาไม่ได้โกรธแต่กลับยิ้มและพยักหน้า “ปากอยู่บนตัวของนาย นายจะพูดแบบนั้นฉันเองก็ทำอะไรไม่ได้”

เมื่อผางอานคางได้ยินคำตอบของเย่เทียน การดูถูกในสายตาของเขากลับรุนแรงกว่าเดิม เขาเยาะเย้ยอีกฝ่ายขนาดนี้แต่กลับไม่โกรธเลยงั้นเหรอ？คงเป็นพวกขี้ขลาดตาขาวสินะ？

“เจ้าหนู ฉันขอโน้มน้าวนายเลยว่าทางที่ดีมาทางไหนก็กลับไปทางนั้นซะ！”

“ยังไงซะนายก็ไม่ได้มาจากกองทัพของเรา ดังนั้นมันคงไม่เสียหน้าหากถอยไปตั้งแต่ตอนนี้！”

“ไม่เช่นนั้นเกรงว่านายจะใช้ชีวิตอย่างไม่สงบสุขที่เมืองเจียงหนันอีกต่อไป！”

ไม่พูดคงไม่ได้ว่าคำพูดของผางอานคางนั้นช่างดูจองหองเสียจริง

แต่สิ่งที่เขาพูดก็ไม่ใช่ว่าไม่มีเหตุผล อย่างน้อยเขาก็แน่ใจว่าเขามีความสามารถที่จะทำให้เย่เทียนใช้ชีวิตอย่างลำบากได้ช่วงหนึ่งเลยล่ะ！การทำให้คนนอกต้องล่าถอยออกไปก็ง่ายเหมือนกับการเล่นอย่างไงอย่างงั้น

“จิ๊จิ๊ ถ้าเป็นเช่นที่นายพูด งั้นตอนนี้ฉันก็ควรที่จะหันหลังกลับไปซื้อตั๋วเครื่องบินกลับเลใช่หรือไม่？”

เมื่อเย่เทียนได้ยินเช่นนั้นก็รู้สึกขบขันแต่ใบหน้ากลับแสร้งทำเป็นกลัว

“ฮ่าฮ่า！ไม่ผิด！ตอนนี้นายควรไสหัวกลับไปอย่างเศร้าหมองซะ！”

ผางอานคางมองเย่เทียนอย่างเย็นชา ไม่ได้มีเขาในสายตาแแม้แต่น้อย

ดวงตาสีเข้มของเย่เทียนนั้นหรี่ลงเล็กน้อย เขาแค่เดินมาและทักทายแต่กลับโดนอีกฝ่ายไล่ให้กลับไปเสียนี่ เสือที่ไม่แสดงบารมีก็กลายเป็นแมวไปเลยงั้นสิ？

“ไสหัวไป？ต้องขอโทษจริงๆ ในพจนานุกรมของฉันไม่มีคำคำนี้อยู่！”

เมื่อคิดถึงตรงนี้ มุมปากของเย่เทียนก็ได้ยิ้มออกมาอย่างขี้เล่น “ไม่อย่างนั้นนายสาธิตให้ฉันดูก่อนสิ？”

“สาธิต？นี่แม่มึงล้อเล่นใช่ป่ะ？”

ทันใดนั้นผางอานคางก็โกรธจัด เขาโบกมือออกโดยไม่คิดอะไร

เห็นเพียงแค่ชายร่างกำยำสองคนเดินเข้ามาพร้อมกับพูดทำความเคารพผางอานคาง “หัวหน้าผาง เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ？”

ผางอานคางชี้ไปที่เย่เทียนและพูดเยาะเย้ยว่า “ฉันมองไอ้หนูนี่แล้วอารมณ์เสียจริงๆ จับมันซะ！”

ทันใดนั้นชายร่างกำยำทั้งสองคนก็เข้าใจกัน สายตาของพวกเขาจับจ้องไปที่เย่เทียนอย่างไร้ความปรานี

“เฮ้ อย่าหาว่าฉันไม่เตือนพวกนายนะ พวกนายไม่ใช่คู่ต่อสู้ของฉัน อย่าหาเรื่องให้ตัวเองเลย！”

เย่เทียนสังเกตเห็นคนสองนี้มานานแล้ว เมื่อมองดูรูปลักษณ์อันทรงพลังของพวกเขาแล้วก็ดูออกเลยว่าคเป็นผู้ฝึกสอนเป็นแน่ แต่ทำไมเขาต้องสนใจด้วยล่ะ？

อย่างไรก็ตาม การเตือนด้วยเจตนาที่ดีของเขากลับทำให้ชายร่างกำยำทั้งสองคนตกตะลึงและตอบสนองในทันที ดวงตาจ้องเขม็งราวกับว่าจะพ่นไฟออกมาได้

ทั้งคู่มาจากหน่วยรบพิเศษแต่ตอนนี้กลับมาถูกไอ้เด็กเหลือขอนี่ดูถูก นี่เป็นสิ่งที่ทนไม่ได้！

“ไอ้เด็กเหลือขอ แกนี่หยิ่งใช้ได้เลย！”

เย่เทียนพยักหน้าเล็กน้อยพร้อมกับพูดเยาะเย้ยว่า “หยิ่ง？พวกนายหยิ่งยโสกว่านี่？”

สามคนที่มากับเซวหมานจื่อไม่คิดเลยว่าแค่คำพูดไม่กี่คำจะทำให้ทั้งสองฝ่ายนั้นดูเหมือนจะสู้กันจริงๆ

จี้เยียนหรันที่ได้สติก็ลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็วพร้อมกับห้ามเย่เทียนเอาไว้ หล่อนพูดกับเย่เทียนด้วยใบหน้าบูดบึ้ง “ผางอานคาง นายทำแบบนี้มันเกินไปหน่อยไหม！”

“เยียนหรัน หล่อนอย่าโกรธสิ！ฉันก็แค่อยากเห็นความสามารถของเขาก็เท่านั้นเอง จะได้ไม่ต้องไปอับอายขายขี้หน้าตอนคัดเลือกสมาชิกไง！”