ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 63

ถูกผู้จัดการขัดจังหวะขนาดนี้ การคุยเรื่องรถเลยจบลงแค่นี้

ทุกคนพูดคุยหัวเราะ ยังแยกตัวออกจากเย่เทียนอย่างตั้งใจ เพียงเห็นเขาไม่มีตัวตนอยู่อย่างนั้น

เย่เทียนก็สนุกที่ได้อยู่เงียบสงบ ในเมื่อเป็นคนสองโลกกัน เขาไม่จำเป็นต้องไปเอาอกเอาใจพวกเขาที่ไม่ได้มาสนใจตนเอง

คิดอยู่ในใจ รอให้เห่าเหรินเข้ามา ทักทายแล้วจะกลับไป

คาดไม่ถึง ไม่นานนัก เห่าเหรินใส่ชุดสูทสไตล์ตะวันตกเดินเข้ามาแล้ว แต่งตัวแบบคนประสบความสำเร็จ

เขาเพิ่งปรากฏตัวขึ้น มีคนเข้าไปต้อนรับทันที

โดยเฉพาะอย่างยิ่งเห่าเหรินอยู่ในกลุ่มของพวกเขานี้ ถือว่ามีชีวิตที่ค่อนข้างดีคนหนึ่ง

ในมือรับโครงการบางอย่างมา ส่วนใหญ่คนที่อยากซื้อบ้าน ล้วนคิดว่าจะหาสิทธิพิเศษอะไรจากเห่าเหรินได้หรือไม่

“ประธานเห่า ในที่สุดนายก็มาแล้ว!”

“ไอ้อ้วนเห่า นายนี่มาสายนะ ต้องลงโทษตัวเองด้วยการดื่มสามแก้วหรือเปล่า?”

ทุกคนยิ้มแย้มต้อนรับ เห่าเหรินยังทำหน้ายิ้มเหมือนกัน

มีเพียงหยูเสี่ยวเหวินคนเดียวที่สีหน้าดูแย่ ความจริงเงื่อนไขเห่าเหรินไม่ได้แย่ เพียงแต่ข้อเรียกร้องของหล่อนสูงกว่าเท่านั้นเอง

ตอนนี้เห็นเห่าเหรินถูกทุกคนรุมล้อมอยู่ ไม่ต้องเดาเลยว่าในใจอิจฉามากแค่ไหน

ถ้าไม่ใช่ว่าก่อนหน้านี้เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้นในผับ หล่อนคงเกาะหวางจื้อเฟยคนร่ำรวยแบบนี้ไว้ได้ วันนี้คงเป็นหล่อนที่ได้รับความสนใจจากทุกคน

“ทุกคนคุยกันไปก่อนนะ ฉันจะเข้าไปหาเย่เทียน”

หลังจากเห่าเหรินเข้ามาก็มองเห็นเย่เทียนแล้ว อดเอ่ยปากบอกไปไม่ได้

“เย่เทียน? ฉันว่าช่างเถอะ ระหว่างเขากับประธานเมี่ยวของพวกเรา......”

มีคนพูดเตือนด้วยความหวังดี

“ประธานเมี่ยว? แล้วยังไงกัน พวกนายไม่อยากเข้าไป ฉันไปเองก็ได้”

เห่าเหรินได้ยินคำพูดของเขา ชั่วขณะนั้นขมวดคิ้วใหญ่ คนฉลาดแบบเขา จะไม่รู้หรือว่าคนพวกนี้มองเย่เทียนอย่างไรกัน?

ในใจเขากลับหัวเราะเยาะ แอบพูดว่า: “คนพวกนี้ยังมีตาหามีแววไม่ แม้แต่ตระกูลฉินยังประจบเย่เทียน เมี่ยวเสว๋ปินกระจอกๆ คนหนึ่ง นับว่าเป็นอะไรกัน?”

ระหว่างที่พูด เขาหมุนตัวโดยตรง เดินไปหาเย่เทียนทางนั้น

คนอื่นเห็นสถานการณ์แบบนี้ รีบหยุดชะงักฝีเท้าทันที

ในบรรดาพวกเขาเห่าเหรินถือว่าเป็นบุคคลที่ประสบความสำเร็จ แต่เทียบกับเมี่ยวเสว๋ปินขึ้นมา กลับไม่ใช่ว่าแย่กว่าแค่นิดหนึ่ง

เพื่อเย่เทียนที่ไม่มีเบื้องหลังสักนิดคนหนึ่ง แต่กลับต้องเสียเมี่ยวเสว๋ปินไป ใครๆ ย่อมจะไม่ทำแบบนี้ทั้งนั้น

เมื่อสักครู่เสียงพูดของเห่าเหรินดังพอสมควร เมี่ยวเสว๋ปินที่กำลังคุยสนุกสนานอยู่ย่อมได้ยินเป็นธรรมดา บนหน้าเขาเผยรอยยิ้มดูถูกออกมา

เห่าเหรินคนเดียวเท่านั้นเอง เขาไม่ได้เก็บมาใส่ใจ และขี้เกียจไปสนใจด้วย

เหตุผลที่จัดงานรวมตัวเพื่อนนักเรียนครั้งนี้ขึ้น ความจริงเขามีวัตถุประสงค์อื่น ขอเพียงเกาะที่พึ่งพิงใหญ่คนนั้นได้ อาชีพการงานของเขา ย่อมสามารถก้าวหน้าได้เป็นแน่!

“เย่เทียน พวกเขาไม่ได้ทำให้นายลำบากใจหรอกมั้ง?”

เวลานี้ เห่าเหรินมาถึงข้างกายเย่เทียนเรียบร้อยแล้ว ถามด้วยเสียงต่ำ

“พวกเขาจะมาทำให้ฉันลำบากใจได้ยังไงกัน?” เย่เทียนยักไหล่ตอบกลับ

เห่าเหรินได้สติเข้ามา คิดในใจว่าถูก แล้วแอบบ่นพึมพำ: “พวกตัวตลกเต้นแร้งเต้นกาที่มีตาหามีแววไม่กลุ่มหนึ่ง จะรู้ว่าใครที่เป็นคนมีความสามารถพิเศษโดดเด่นได้อย่างไรกัน?”

ต้องรู้ว่า เย่เทียนแม้แต่แก๊งไผ่เขียวยังไม่เอา ที่เจียงหนันโลกใบนี้ ใครกันจะมีความเด็ดขาดเท่าเขา?

ในเวลานี้เอง มือถือของเมี่ยวเสว๋ปินดังขึ้น พอหยิบมองออกมาหน่อย ชั่วขณะหนึ่งดวงตาเขาเป็นประกายแล้ว

รีบโบกมือใหญ่ จากนั้นตะโกนเสียงสูง “ทุกคนคุยกันไปก่อนนะ ฉันจะไปรับคน!”

“รับคน?”

ในใจทุกคนตะลึง สถานะของเมี่ยวเสว๋ปิน อยู่ในบรรดาพวกเขาเหล่านี้ก็สูงที่สุด ยังมีใครต้องให้เขาไปต้อนรับด้วยตัวเองอีก

นึกความเป็นไปได้ข้อหนึ่งได้ ทุกคนดวงตาเปล่งประกาย “หรือว่าเป็นดาวมหาลัยหลินของพวกเราเข้ามาแล้ว?”

“ก่อนหน้านี้สองวันฉันได้ยินมา ดาวมหาลัยหลินจะเข้าร่วมงานรวมตัวเพื่อนนักเรียนครั้งนี้”

“ตอนนี้ดูแล้ว นึกไม่ถึงว่าเป็นข่าวจริง!”