ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 630

“ฉันเป็นพ่อของแก!”

พอฟู่เซิ่งหนานได้ยินอย่างนั้น ก็นึกขึ้นได้ว่าที่นี่มันเป็นโรงแรม มองเห็นเย่เทียนที่นอนอยู่บนโฟจากทางหางตา ยังคิดว่าเย่เทียนทำอะไรกับตนไปแล้ว จึงได้ส่งเสียงกรีดออกมา แล้วรีบวิ่งไปเปิดประตู

แกร็ก!

ประตูห้องถูกเปิดออก เผยให้เห็นชายวัยกลางคนที่สูงประมาณร้อยเจ็บสิบแต่น้ำหนักไม่น่าจะต่ำกว่าสองร้อยปอนด์คนหนึ่ง พร้อมกับพุ่งที่ยื่นออกมาคนหนึ่ง และก็คือพ่อของฟู่เซิ่งหนาน หัวหน้าแก๊งของกิลด์ทหารรับจ้างฟู่กั๋วเฉียงนั่นเอง!

“ฮือฮือ…..”

วินาทีต่อมา ฟู่เซิ่งหนานก็ซบเข้าไปในอกของฟู่กั๋วเฉียง ส่งเสียงร้องไห้ออกมา บวกกับเสื้อผ้ารุงรังจากการที่เพิ่งตื่น ใครที่เห็นก็ต้องคิดไปทางนั้นกันหมด

หางตาของเย่เทียนกระตุกอย่างแรง เขานั้นเข้าออกจากทางหน้าต่าง พวกบอดี้การ์ดที่เฝ้าอยู่นอกประตูก็ไม่รู้เรื่อง ชายหญิงสองคนอยู่ในห้องตามลำพัง ต่อให้มีสิบปากก็คงไม่มีใครเชื่อหรอก!

“จะร้องทำไม พ่อไม่ได้ว่าอะไรแกสักหน่อย”

ฟู่กั๋วเฉียงตบๆ ไปที่หลังของฟู่เซิ่งหนาน แล้วพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน “ลูกสาว แกหลบไปก่อน ให้พ่อไปคุยกับหมอนั่นหน่อย”

ฟู่เซิ่งหนานรีบพูดอธิบาย “พ่อคะ คือว่ามัน…..”

“ลูกสาว แกไม่ต้องอธิบายกับพ่อหรอก”

ฟู่กั๋วเฉียงพูดขัดทันที “พ่อเคยผ่านมาแล้ว แกเองก็โตขนาดนี้แล้ว พ่อเข้าใจ”

เห็นได้ชัดว่า เขามองเย่เทียนเทียนเป็นแฟนของฟู่เซิ่งหนานไปแล้ว

“ลูกสาว ดูสิแกร้องไห้จนเครื่องสำอางเลอะหมดแล้ว แกไปเติมเครื่องสำอางก่อน!เดี๋ยวฉันขอไปคุยกับพ่อหนุ่มนั่นก่อน”

ฟู่กั๋วเฉียงไม่เปิดโอกาสให้ฟู่เซิ่งหนานได้พูดเลย โบกมือเรียกลูกน้องคนหนึ่งมาพาตัวฟู่เซิ่งหนานไป แล้วเข้าห้องไปคนเดียว ยื่นมือมาปิดประตู จ้องมองไปยังเย่เทียนด้วยสายตาที่เคร่งขรึม

เย่เทียนถูก ฟู่กั๋วเฉียงจ้องจนขนลุก เขาจึงพูดพร้อมฝืนยิ้มว่า “คุณลุง เราไม่ได้เป็นอย่างที่ลุงคิด….”

ไม่รอให้เย่เทียนได้พูด ฟู่กั๋วเฉียงกับทำหน้าเคร่งขรึม “กินเสร็จเช็ดปากแล้วจะทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างนั้นเหรอ? แกเห็นลูกสาวของฟู่กั๋วเฉียงคนนี้เป็นอะไร?”

“ไม่ใช่….”

เย่เทียนส่ายหน้าอย่างเต็มที่ ยังอยากอธิบาย

“ถ้าไม่ใช่ก็ดี มีอะไรเราก็มานั่งคุยกัน!”

แต่ว่า ฟู่กั๋วเฉียงกลับไม่เปิดโอกาสให้เขาได้พูดเลย เดินไปนั่งลงตรงหน้าเย่เทียน หยิบซีการ์ที่ราคาไม่เบาออกมาจากอกเสื้อกล่องหนึ่ง แล้วยื่นให้เย่เทียนมวนหนึ่งโดยที่ไม่สนใจว่าเย่เทียนจะสูบรึเปล่า

หลังจากที่จุดซีการ์ติดแล้วถึงได้พูดขึ้นว่า “แกชื่อเย่เทียนใช่มั้ย?”

เย่เทียนพยักหน้าตอบรับ และไม่ได้รู้สึกว่าเป็นเรื่องที่แปลกอะไร ด้วยความสามารถของฟู่กั๋วเฉียงถ้าจะรู้ละเอียดหน่อยก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

“ฉันรู้ว่าตอนอยู่ที่ประเทศจีนแกได้แต่งงานแล้ว แต่ว่า…..”

ฟู่กั๋วเฉียงพ้นควันออกมา “ถ้าแกยอมแต่งงานกับลูกสาวของฉัน แล้วใช้ชีวิตอยู่ที่สามเหลี่ยมทมิฬต่อไป แล้วฉันจะไม่เอาเรื่องอะไร”

เย่เทียนส่ายหน้าพร้อมยิ้มออกมาอย่างขมขื่น “คุณลุงครับ ผมแต่งงานกับฟู่เซิ่งหนานไม่ได้ครับ”

ฟู่กั๋วเฉียงขมวดคิ้วอย่างแรง แต่ก็ไม่ได้โมโห “ทำไม?”

“สามเหลี่ยมทมิฬวุ่นวายขนาดนี้ ผมไม่ชอบ”

“แค่นี้ฉันยอมถอยให้ได้”

คิ้วที่ขมวดของฟู่กั๋วเฉียงคลายลงมามาก “ขอแค่ลูกสาวของฉันไม่มีปัญหา ฉันสามารถยอมให้แกไปใช้ชีวิตอยู่ที่ยุโรปได้”

แต่น่าเสียดาย เย่เทียนก็ยังส่ายหน้าเหมือนเดิม “แบบนั้นก็ไม่ได้ครับ”

“ไม่ได้จริงๆ เหรอ?”

สีหน้าขอฟู่กั๋วเฉียงบึ้งตึงขึ้นมา น้ำเสียงก็เคร่งขรึมขึ้นมา

ฟู่เซิ่งหนานเป็นลูกสาวคนเดียวของเขา บวกกับตอนเด็กก็ไม่ได้ใช้ชีวิตอยู่กับเขา เขาจึงรู้สึกหวงแหนมากขึ้นไปอีก