ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 651

เมื่อตระหนักรู้ถึงความร้ายกาจของเย่เทียน ปาซ่งก็บีบขวดยาในกระเป๋ากางเกงของเขาโดยไม่รู้ตัว ไม่ถึงวินาทีสุดท้าย เขาก็ไม่อยากใช้ไพ่ตายใบสุดท้าย

เขาไม่ได้โง่ เขารู้ดีว่าเย่เทียนไม่ได้ลงมือในทันที ทั้งหมดก็เพราะกังวลเรื่องความเป็นความตายของตัวเอง

ยังไง เขาก็เป็นถึงระดับดำ ถึงจะสู้ตายแต่ก็ไม่ใช่เป็นเรื่องที่ง่าย!

ปาซ่งยิ่งเข้าใจด้วยว่า ถ้าเขาต้องการเอาชนะเย่เทียน เว้นซะแต่ว่าเขาต้องใช้ไพ่ตายใบสุดท้ายของเขา

แต่ พอนึกถึงผลข้างเคียงที่ตามมาจากการใช้ไพ่ใบนี้ เขาก็ไม่กล้าที่จะประมาทใช้ง่ายๆ

ที่สำคัญกว่านั้นก็คือ ถ้าหากยังยืดเยื้อแบบนี้ต่อไป รอพลังกาย และกำลังภายในถดถอย เกรงว่าคิดจะหนีก็คงจะยากแล้ว!

“เจ้าหนุ่มน้อย นายไม่ต้องได้ใจ วันนี้ฉันร่วมสนุกกับนายแค่นี้ ช้าเร็วฉันจะให้นายตายอย่างไร้ที่ฝังแน่ ! ”

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ปาซ่งสีหน้าเคร่งขรึมตะโกนบอกไปทางเย่เทียนเย่เทียน แล้วขยับเท้าพยายามทำท่าจะหลบหนี

"อยากไปเหรอ? ฝันไปเถอะ!"

เมื่อเห็นปาซ่งมีใจคิดที่จะล่าถอย ดวงตาสีเข้มของเย่เทียนฉายแสงอันเยือกเย็น และในชั่วพริบตาเขาก็มาอยู่ตรงหน้าของ ปาซ่ง ฟาดขาที่ดุเดือดเตะไปที่อกของปาซ่ง อย่างแรง

สีหน้าปาซ่งตกตะลึง และเขาก็กระแทกหมัดออกไปอย่างแรงตามอำเภอใจ

บูม!

หมัดและเท้าปะทะกัน ปาซ่งก็ขยับไปด้านข้าง บังคับฝืนร่างกายให้ยืนมั่นคง แต่อาการชาและความเจ็บปวดที่แขนของเขาบอกเขาอย่างไม่ต้องสงสัยว่า การไล่ล่าก่อนหน้านี้ได้ใช้พลังร่างกายและกำลังภายในมากเกินไป ขณะนี้เขาเผชิญหน้ากับเย่เทียนอีกครั้ง เขามีความรู้สึกว่าไม่สามารถที่จะรับมือไหว! แต่ ปาซ่งไม่มีความคิดที่จะหลบหนีในทันที และตอนนี้ในที่สุดเย่เทียนก็ยอมที่จะเผชิญหน้ากับเขา ขอเพียงแค่มีโอกาส ใครจะตายในน้ำมือใครก็ยังไม่แน่!

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ เย่เทียนรักษาตำแหน่งประตูไว้อย่างมั่นคง ถึงแม้ปาซ่ง ต้องการจะหลบหนีเขาก็ต้องบังคับให้เย่เทียนออกไปก่อน!

พรึ่บ!

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ปาซ่งจึงเริ่มโจมตี จู่ๆ ทันใดนั้นก็กระโดดขึ้นไปกลางอากาศและพุ่งเข้าหาเย่เทียน

มุมปากของเย่เทียนเผยรอยยิ้มที่ดูถูก แต่ณ.เวลานี้เขาก็ไม่ต้องการสิ้นเปลืองกับปาซ่งแบบนี้ต่อไป

ในเมื่อ ความเคลื่อนไหวระหว่างทั้งสองคนนั้นเป็นเรื่องใหญ่มาก เกรงว่าคงจะรบกวนคนอื่นๆนานแล้ว บางทีคนในบาร์อาจจะเริ่มสอบสวนแล้วก็ได้ และหากยังคงพัวพันยืดเยื้อแบบนี้ต่อไป ต้องถูกคนค้นพบอย่างแน่นอน !

“ไอ้หนอนไร้ฝีมือ!”

เย่เทียนตะโกนเสียงดัง เหยียดมือทั้งคู่ออกราวกับสายฟ้า รับขาสองข้างของปาซ่ง อย่างแม่นยำ

เดิมทีปาซ่งผู้ซึ่งเตะไปทางเย่เทียน ตะโกนคำว่าแย่แล้วในใจ เมื่อเขาคิดอยากทำอะไรสักอย่าง แต่ทุกอย่างก็สายเกินไปแล้ว!

เห็นเพียงเย่เทียนร่างที่ผอมบางทันใดนั้นมือทั้งสองระเบิดพลังที่ทรงพลังคว้าขาของปาซ่งทุบลงไปที่พื้นอย่างแรง

ปาซ่งตกใจจนหน้าซีด รีบเอามือกุมศีรษะไว้ แต่ก็ไม่สามารถหลีกเลี่ยงชะตากรรมของการถูกฟาดลงกับพื้นได้

บูม!

มีเสียงดังกึกก้อง และแผ่นหลังของปาซ่งกระแทกกับพื้นคอนกรีตแข็งอย่างแรง อดไม่ได้ที่จะร้องเสียงลั่นและกระอักเลือดออกมาเต็มปากด้วยความเจ็บปวด

รอยยิ้มประชดประชันปรากฏขึ้นที่มุมปากของเย่เทียน และเขากล่าวว่า "ปาซ่ง คุณก็ยอมรับชะตากรรมเถอะ! พรุ่งนี้ของวันนี้ถูกกำหนดแล้วว่าเป็นวันตายของนาย!"

“ถุ้ย!”

ปาซ่งลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว และถ่มน้ำลายเลือดลงที่ด้านข้าง รู้ว่าถ้าเขาไม่ใช้ไพ่ตายใบสุดท้าย เกรงว่าชั่วชีวิตนี้เขาคงไม่มีโอกาสได้ใช้แล้ว และคำรามใส่เย่เทียนด้วยสีหน้าเคร่งขรึม "ไอ้สารเลว นี่เป็นเพราะนายบังคับฉันทำเช่นนี้ แม้ว่าต่อไปจะกลายเป็นคนพิการ วันนี้ฉันก็จะต้องฆ่านายให้ตาย!"

พูดจบ ปาซ่งก็รีบหยิบขวดยาออกจากกระเป๋าและฉีดตรงไปที่ต้นขาของเขา

"นี่มันอะไรกัน?"

เย่เทียนตกตะลึง มองไปที่ปาซ่งด้วยสีหน้าสงสัย แทบจะไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาฉีดยาอะไรลงไป และมีผลอะไรบ้าง