ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 657

เย่เทียนไม่ได้ทำเหมือนฮาชิโมโตะ ฟูจิโนะกลุ่มนั้น ได้ยินเสียงปืนก็พุ่งไปที่หมู่บ้านทันที รอหลังจากผ่านไปหลายนาที เขาถึงจะเข้าไปในหมู่บ้านในช่วงที่กำลังโกลาหล

แต่ว่า เย่เทียนที่เข้าไปในหมู่บ้าน ก็ไม่ได้เร่งรีบเคลื่อนไหว แต่เขาวิ่งเข้าไปในห้องที่ว่างเปล่า เปลี่ยนชุดเป็นผ้ากระสอบและทาโคลนทาบนใบหน้า ทำให้ตัวเองสกปรกเลอะเทอะ ถึงจะเดินโยกเยกไปทางด้านหลังของหมู่บ้าน

นี่ก็ถือเป็นเรื่องปกติ เดิมสามเหลี่ยมทมิฬอยู่ในเอเชีย และบวกกับในช่วงเวลาแห่งความโกลาหล เย่เทียนก็ไม่ต่างไปจากชาวบ้านคนอื่นๆ ที่ถูกโจมตี!

ฮาชิโมโตะ ฟูจิโนะบอกแต่ว่าซูเหมยถูกขังไว้ที่ด้านหลังของหมู่บ้าน แต่เย่เทียนไม่ได้รู้ชัดเจนเลยว่าจุดตำแหน่งอยู่ที่ไหน ตอนนี้หมู่บ้านยุ่งเหยิงวุ่นวาย ถ้าเขายังคงเดินอย่างโจ่งแจ้ง เกรงว่าทุกคนก็จะสงสัย

เพราะเป็นเช่นนี้เอง เพื่อไม่ให้ดึงดูดความสนใจ เย่เทียนเลยจำต้องใช้กลยุทธ์นี้

อย่างไรก็ตาม ห่างออกไปเพียงสองก้าว

แต่ว่า เพิ่งเดินไปได้แค่สองก้าว เย่เทียนก็เห็นชายหนุ่มที่มีพลังถืออาวุธคนหนึ่งวิ่งเข้าห้องถัดไป เย่เทียนรู้สึกดีใจเป็นอย่างยิ่งและรีบก้าวเท้าและเดินตามเข้าไป

"ใคร?!"

เท้าหน้าของเย่เทียนเพิ่งก้าวเข้าไป ชายหนุ่มก็ตระหนักถึงเรื่องนี้ และหันกลับมาอย่างรวดเร็ว แต่ด้วยใบหน้าที่เลอะเทอะของเย่เทียน เขาจะไปรู้ได้อย่างไรว่าเป็นใคร

ฟรึ่บ！

เย่เทียนเหลือบมองไปรอบๆ และเห็นว่ามีชายหนุ่มเพียงคนเดียวในห้องนั้น เขาหึอย่างเย็นชา ขยับมือขวาขึ้นเล็กน้อย และยิงเหรียญออกไปอย่างรวดเร็ว

ในเวลาเดียวกัน เย่เทียนก็เหยียบเท้าของเขาและพุ่งเข้าหาเด็กหนุ่มราวกับสายฟ้าแลบ

ฟรึบ！

ปฏิกิริยาของชายหนุ่มจะตามทันเย่เทียนได้ไง เขาพึ่งยกปืนขึ้น มือขวาก็ถูกเหรียญพุ่งทะลุจนเป็นรูทันที!

ภายใต้ความเจ็บปวดที่รุนแรง อาวุธในมือของเขาตกลงไปที่พื้นทันที และเขากำลังจะร้องออกมาในขณะที่เอามือซ้ายมาปิดมือขวาของเขา

แต่ในขณะนั้น เย่เทียนรีบวิ่งไปหาชายหนุ่ม มือขวาของเขาเหยียดออกราวกับสายฟ้า ล็อกคอชายหนุ่มไว้ และพูดด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาว่า “ถ้าไม่อยากตาย ก็อดทนไว้ !"

ขอแค่ได้มีชีวิตอยู่ไม่ว่าจะวิธีไหนก็ยังดีกว่าตาย ไหนเลยชายหนุ่มจะกล้าโหยหวนร้องออกมา กัดริมฝีปากแน่นจนไม่กล้าส่งเสียง

เมื่อเย่เทียนเห็น ก็พยักหน้าอย่างพึงพอใจและถามว่า “นักธุรกิจหญิงชาวจีนที่ถูกส้งลาลักพาตัวอยู่ที่ไหน?”

ระหว่างพูด เย่เทียนปล่อยมือออกเล็กน้อย เพื่อให้ชายหนุ่มสามารถพูดได้อย่างสะดวก

ชายหนุ่มตกใจจนขาสั่นและพูดอย่างแผ่วเบา"ผม ผมไม่รู้"

"ไม่รู้?"

เย่เทียนชะงัก ทันใดนั้นเขาขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย พูดอย่างเย็นชา "ถ้าแน่จริงนายลองพูดกับฉันอีกครั้งสิ เชื่อมั้ยว่าฉันจะส่งนายให้ไปถามท่านยมบาลทันที!"

“พี่! พี่ชาย! ผมไม่รู้จริงๆ!”

เมื่อมองดูดวงตาสีเข้มของเย่เทียน โดยไม่แสดงอารมณ์แม้แต่น้อย ชายหนุ่มรู้สึกหวาดกลัวจนร่างกายสั่นสะท้าน กระแสความร้อนไหลลงมาจากขาของเขาอย่างควบคุมไม่ได้ ตัวสั่นและร้องไห้เล็กน้อยกล่าวว่า "ได้โปรดเถอะ อย่าฆ่าผม!"

“ขี้ขลาดขนาดนี้ ยังมีหน้าออกมาหากินอีก”

เย่เทียนยักคิ้ว เหลือบมองชายหนุ่มอย่างดูถูก ขี้เกียจคุยกับเขามาก บีบคอของชายหนุ่มจนหักทันที

ในสถานการณ์เช่นนี้ เมตตาต่อศัตรูก็ถือเป็นการทำร้ายตัวเองอย่างไม่ต้องสงสัย!

หลังจากจัดการกับเด็กหนุ่ม เย่เทียนส่ายศีรษะอย่างช่วยไม่ได้ และกำลังเตรียมตัวจะออกไป พอเปิดประตู ก็มีหญิงวัยกลางคนวิ่งผ่านประตูไป

ฉวยโอกาสที่ไม่มีใครสังเกต เย่เทียนยื่นมือดึงผู้หญิงคนนั้นเข้ามาโดยไม่ลังเล ยังคงล็อกคอของเธอและถาม

บางทีอาจเป็นเพราะชายหนุ่มที่สิ้นลมหายใจบนพื้น ซึ่งกระตุ้นเส้นประสาทของผู้หญิง คราวนี้เย่เทียนก็ได้ข่าวที่เขาต้องการในที่สุด

“เธอ เธอถูกขังอยู่ในบ้านห่างจากที่นี่ประมาณสามร้อยเมตร”