ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 659
“ฮาชิ ฮาชิโมโตะ ฟูจิโนะ?”
เมื่อเห็นใบหน้าของฮาชิโมโตะ ฟูจิโนะอย่างชัดเจน ส้งลาก็อดไม่ได้ที่จะผงะ เขาเป็นคนที่เคยผ่านร้อนผ่านหนาวมาเยอะ บังคับตัวเองให้สงบสติอารมณ์ "นี่คุณกำลังทำอะไรอยู่ พวกเราอยู่ในระหว่างร่วมมือกันไม่ใช่เหรอ?"
“ร่วมมือ? คุณยังมีหน้ามาพูดถึงความร่วมมือกับฉันเหรอ?”
ฮาชิโมโตะ ฟูจิโนะหึอย่างเย็นชา "ฉันไม่ว่างเสียเวลาคุยกับคุณ คุณควรรู้ว่าฉันต้องการอะไร แล้วรีบเอาของมาให้ฉัน!"
สีหน้าของส้งลาเปลี่ยนไปเล็กน้อย แสร้งทำเป็นใจเย็นแล้วพูดว่า “ของอะไร?”
“กับฉันแล้วคุณยังแกล้งโง่อีก?”
ฮาชิโมโตะ ฟูจิโนะหึอย่างเย็นชา "ดูเหมือนว่าฉันจะเมตตาเกินไปแล้ว!"
ในระหว่าง ฮาชิโมโตะ ฟูจิโนะ ได้ขยับใบมีดคมที่คอของส้งลา เห็นเพียงแสงกะพริบ ก็ตัดนิ้วโป้งมือขวาของส้งลาขาดทันที!
พรึ่บ!
ส้งลารู้สึกได้เพียงแสงแววแวบผ่านต่อหน้า นิ้วโป้งก็ร่วงลงกับพื้นอย่างสิ้นเชิง ความเจ็บปวดก็ถูกส่งกลับไปยังเส้นประสาทของสมอง ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
“ส้งลา แม้ว่าคุณจะรู้จักตัวตนของฉัน แต่คุณคงไม่รู้วิธีการของฉันมากนัก”
ฮาชิโมโตะ ฟูจิโนะเมินเสียงคร่ำครวญของส้งลา และพูดอย่างไร้ความรู้สึก "ถ้าหากคุณไม่มอบสิ่งที่ฉันต้องการ ฉันรับรองว่าคุณจะได้พบกับความทรมานที่โหดร้ายที่สุดในโลก!"
“ให้ ฉันให้!”
สีหน้าของส้งลาเปลี่ยนไปอย่างมาก เพื่อเห็นแก่ชีวิตน้อยๆของตัวเอง กลับต้องเลือกที่จะประนีประนอม ทนความเจ็บปวดของมือขวาไว้ หยิบแฟลชไดรฟ์ออกจากกระเป๋าเสื้อแจ็กเกตอย่างตัวสั่น
“ดูคุณสิช้าเร็วคุณก็จะเอาออกมาอยู่แล้ว แล้วทำไมก่อนตายยังต้องทนทุกข์ทรมานกับความเจ็บปวดเหล่านี้อีกล่ะ?”
ฮาชิโมโตะ ฟูจิโนะเอื้อมมือไปหยิบแฟลชไดรฟ์ มือขวาหันไปเล็กน้อย แสงวาบ และใบมีดคมกลับเข้าฝักอีกครั้ง
“พวก พวกเราตกลงกันแล้วไม่ใช่เหรอ?”
ส้งลาค่อยๆคุกเข่าลงช้าๆ มือทั้งสองข้างกำคอไว้แน่น แต่เลือดสีแดงสดยังไหลออกจากระหว่างนิ้วไม่หยุด
ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ เขาไม่เข้าใจจริงๆ ทั้งๆที่ก็มอบแฟลชไดรฟ์โดยดีแล้ว ทำไมฮาชิโมโตะ ฟูจิโนะยังจะเอาชีวิตของเขาอีก?
“ผิด! ฉันไม่เคยรับปากกับคุณ ทั้งหมดเป็นความยินยอมของคุณเอง”
ฮาชิโมโตะ ฟูจิโนะเก็บแฟลชไดรฟ์เข้าไปในกระเป๋าของเขา และส่ายศีรษะมองส้งลาอย่างเฉยเมย
บูม!
ในขณะนี้ นักฆ่าในชุดกลางคืนถูกโยนเข้ามาโดยตรงจากประตูหลัง ดิ้นรนอยู่พักหนึ่ง แต่แล้วก็ไม่สามารถลุกขึ้น และหมดลมหายใจอย่างสิ้นเชิง
เพี้ยะ!
ในเวลาเดียวกัน ชายหนุ่มในชุดสูทที่แข็งแรงเดินเข้ามาจากนอกประตู น่าแปลกใจนี่ก็คือเยาหวู่ตี๋เป็นคนที่ฮาชิโมโตะ ฟูจิโนะเคยเผชิญหน้าตัวต่อตัวด้วย!
ไม่เพียงเท่านี้ เนื่องจากแรงสั่นสะเทือนที่เกิดจากนักฆ่าล้มลงกับพื้น ทำให้หัวของส้งลาหล่นตุบลงกับพื้น กลิ้งไปบนพื้นที่สกปรกหลายรอบ ถึงจะหยุดลง ขณะที่ร่างของเขายังอยู่ในท่าเดิม ยังคงคุกเข่าไปทางฮาชิโมโตะ ฟูจิโนะ
“ไอ้สาระเลว!”
เสียงนี้ดึงดูดความสนใจของ เยาหวู่ตี๋ในทันที สีหน้าที่โกรธจัดก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้า “นักดาบเสแสร้ง ! ไอ้คนทรยศ สมควรตายไอ้คนทรยศ ถึงกับฆ่าส้งลา หาที่ตาย!”
“คนทรยศ? ช่างเป็นเรื่องน่าตลก!”
ฮาชิโมโตะ ฟูจิโนะก็ไม่กลัว มองเยาหวู่ตี๋ ราวกับคนปัญญาอ่อน ยิ้มอย่างเย็นชา "ฉันไม่เคยเป็นคนของพวกคุณ ฉันแค่รับเงินแล้วทำงาน จะถูกเรียกว่าเป็นคนทรยศได้อย่างไร?"
“ยิ่งไปกว่านั้น พวกคุณเป็นคนที่อยากจะฆ่าฉันก่อน ถ้าจะบอกว่าหักหลัง ก็เป็นพวกคุณที่หักหลังฉันก่อน!”
เยาหวู่ตี๋พูดไม่ออกครู่หนึ่ง “คุณ...”
ฮาชิโมโตะ ฟูจิโนะไม่สนใจว่าเยาหวู่ตี๋คิด อะไรอยู่ เขามองออกไปข้างนอกและเห็นว่าไม่มีใครเข้ามา เขาแกล้งทำเป็นถาม "ในเมื่อมีคุณคนเดียวที่เข้ามา ฉันคิดว่าไอ้สารเลวหานชิงจ้าวคงกำลังจัดการลูกน้องของฉันใช่ไหมล่ะ?”
“อาศัยลูกน้องของคุณ แม้แต่คนที่สามารถรับมือฉันได้สามกระบวนท่าก็ไม่มีสักคน คุณยังมีหน้าเรียกพวกเขาว่านักฆ่าเหรียญทอง?”
เยาหวู่ตี๋เบะปากแล้วพูดอย่างดูถูก "ฉันรู้ว่าคุณกังวลเรื่องอะไร วางใจได้ 清照ไม่ได้มาที่นี่! จะฆ่าคุณในตอนนี้ ฉันคนเดียวก็เพียงพอ!"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่