ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 70

กู้กวนชีเห็นสถานการณ์นี้ ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อยเช่นกัน ถูกติงเหล่ยปฏิเสธคำพูดของตนเองแล้ว ในใจเธอไม่พอใจอยู่บ้าง แม้แต่น้ำเสียงยังเย็นชาอยู่มาก

“หัวหน้าติง การปะทะกันของสองฝ่าย เลี่ยงการบาดเจ็บโดยประมาทได้ยาก จากที่ฉันดูแล้ว คุณอย่าถือสาต่อไปเลย”

ทุกคนที่ได้ยินคำพูดนี้ แอบพยักหน้ากัน

คนที่มาที่นี่ได้ ล้วนเป็นนักบู๊ที่เคยเรียนต่อสู้ ระหว่างนักบู๊เล่นหมากรุกกัน เพื่อค้นหาผู้แพ้หรือชนะออกมา ความเป็นความตายล้วนเป็นเรื่องปกติ

ส่วนติงเหล่ยคนนี้ คาดไม่ถึงเพราะถูกเย่เทียนโจมตีจนแพ้ จึงมาพูดต่อหน้าทุกคนว่า อยากไล่เย่เทียนออกไป ค่อนข้างเผด็จการเกินไปแล้วมั้ง?

ผู้ชายวัยกลางคนที่ยืนอยู่ไม่ไกลนักก็ขมวดคิ้วเช่นกัน เขาเป็นรองหัวหน้าของฝ่ายความปลอดภัย ชื่อว่าเหอเชิ่ง เข้ามาดูสถานการณ์ทางนี้

ในความคิดของเขา วิธีจัดการของกู้กวนชีไม่มีตรงไหนที่ไม่เหมาะสม

โดยเฉพาะอีกฝ่ายเป็นผู้ช่วยท่านประธาน สถานะสูงกว่าพวกเขา ติงเหล่ยไม่พอใจอย่างไร ก็ไม่ควรพูดออกมาต่อหน้าทุกคน

ถ้าให้คนนอกรู้เข้า นี่ไม่ใช่หมายความว่าภายในบริษัทตระกูลเฉินของพวกเขาไม่สามัคคีกัน เพิ่มเรื่องน่าตลกรึไง?

ติงเหล่ยกลับไม่สนใจไยดี พูดแบบหน้าแดงจัด “ผู้ช่วยกู้ คุณไม่เห็นเหรอ? เมื่อกี้เขาต่อยผมมาหมัดหนึ่งแล้ว ตัดสินผลแพ้ชนะได้เรียบร้อยแล้ว แต่เขากลับไม่หยุดมือ ยังต่อยผมมาอีกหมัดหนึ่ง นี่ชัดเจนว่าจงใจทำร้ายผม!”

ระหว่างที่พูด เขาจ้องเย่เทียนด้วยสายอาฆาตแค้น “คนแบบนี้ ควรรีบไล่ออกจากบริษัทตระกูลเฉินของพวกเรา!”

ตาเห็นว่าติงเหล่ยไม่พูดพร่ำทำเพลงก็อยากไล่เย่เทียนไป กู้กวนชีขมวดคิ้วหนัก อดตะโกนบอกไม่ได้ “ติงเหล่ย คุณทำแบบนี้ เกินไปหน่อยหรือเปล่า!”

“ผมทำเกินไป? ไม่เกินไปสักนิดเลย! ผู้ช่วยกู้ ตอนนี้เป็นผมที่โดนต่อย คุณไม่ช่วยผมก็แล้วไป ยังเข้ามาตำหนิผมอีก?”

ติงเหล่ยนึกไม่ถึงว่ากู้กวนชีจะขัดขวางตนเองครั้งแล้วครั้งเล่า ในใจโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ ทันใดนั้นนึกอะไรขึ้นได้ อดไม่ได้หันหน้ามองไป จ้องกู้กวนชีไว้ พูดถากถาง “ผู้ช่วยกู้ ไอ้หนุ่มนี่คงไม่ใช่เพื่อนเก่าคุณหรอกมั้ง? ไม่อย่างนั้นทำไมคุณต้องช่วยพูดให้เขา?”

“พูดเหลวไหล!”

กู้กวนชีเห็นติงเหล่ยใส่ร้ายตนเอง โกรธจนใบหน้าแดง “ฉันไม่รู้จักเขา แม้แต่ชื่อของเขายังไม่รู้ ฉันเพียงแค่ยืนฝั่งที่เหมาะสม!”

“ใช่เหรอ?”

ติงเหล่ยทำปากยื่นอย่างเหยียดหยาม พูดจาเย็นชา “ผู้ช่วยกู้ วันนี้ไม่ว่าคุณจะพูดยังไง ผมก็ต้องไล่เขาไป! ยาม เข้ามาเดี๋ยวนี้!”

เห็นว่าพนักงานรักษาความปลอดภัยกำลังจะเข้ามา เย่เทียนในฐานะคนต้นเรื่อง กลับยืนอยู่ที่เดิมด้วยท่าทางนิ่งเฉย มองติงเหล่ยคนนี้แสดงแบบหน้าเย้ยหยันเต็มที่

ถ้าไม่ใช่เพราะต้องการจัดการอิทธิพลข้างหลังที่จ้องเขมือบบริษัทตระกูลเฉิน เขาจะมาสมัครเป็นบอดี้การ์ดที่นี่ได้อย่างไร?

ตอนนี้เห็นติงเหล่ยพัวพันไม่เลิก ความเหน็บหนาวในใจเย่เทียนยิ่งเติบโต

ไม่ว่าจะพูดอย่างไร เขาก็เป็นสามีของเฉินหวั่นชิง ถึงแม้ใกล้จะหย่าร้าง เขาก็ไม่อาจให้พวกปลาเน่านี้อยู่ในบริษัทตระกูลเฉินต่อไปได้!

ในเวลานี้ พนักงานรักษาความปลอดภัยหลายคนรีบเข้ามาทันที

“หัวหน้าติง เกิดเรื่องอะไรขึ้นเหรอ?”

“ไม่มีอะไร ไล่ไอ้หนุ่มนั้นออกไปให้ฉัน!”

ติงเหล่ยทำหน้าตาเริงร่า บนตัวไม่เจ็บแล้วด้วย ชี้เย่เทียนอยู่แล้วสั่งไป

“หัวหน้าติง ผมคิดว่า ที่ผู้ช่วยกู้ไม่ผิดนะ ถึงแม้คุณจะรู้สึกไม่พอใจ ก็ไม่สามารถตัดสินใจโดยตรงแบบนี้ได้ โดยเฉพาะ นี่คือคนที่ผ่านการสัมภาษณ์แล้ว!”

ช่วงสำคัญ เหอเชิ่งคนนั้นเดินเข้ามา พูดอยู่และส่งสายตาไปยังพนักงานรักษาความปลอดภัยที่เดินเข้ามาหลายคน

“เหอเชิ่ง นายอยากเป็นศัตรูกับฉันให้ได้?”

ติงเหล่ยขมวดคิ้ว ในสายตาที่มองทางเหอเชิ่งประกายความไม่เป็นมิตรนิดๆ

เหอเชิ่งอยู่ฝ่ายความปลอดภัยเหมือนกัน เพียงแต่ว่าเป็นรองหัวหน้า เป็นผู้ชายที่นิสัยตรงไปตรงมาและพูดจาขวานผ่าซาก ในอดีตล่วงเกินติงเหล่ยไม่น้อย ตอนนี้มองเขาเดินเข้ามา ในใจยิ่งไม่พอใจแล้ว

พนักงานรักษาความปลอดภัยเห็นแบบนี้ ทันใดนั้นไม่รู้ว่าควรทำอย่างไร ได้แต่แข็งทื่ออยู่ที่เดิม

“เกิดเรื่องอะไรขึ้น?”

ในเวลานี้เอง ผู้ชายสวมสูทที่อายุสามสิบต้นๆ คนหนึ่งเดินเข้ามา แต่งตัวสง่างาม พอมองก็รู้ว่าเป็นผู้บริหารของบริษัทตระกูลเฉิน

“เป็นฉันต่อยเขาเจ็บเอง นายอยากเอายังไงกัน?”

เย่เทียนเอามือกอดหน้าอกไว้ ลักษณะท่าทางนิ่งเฉย

“นี่นายคิดอะไรอยู่?”

ประธานจางสงบเสงี่ยมสถานะสูง แต่ไหนแต่ไรคุ้นชินกับการดื่มด่ำท่าทางที่คนอื่นได้แต่รับปากลูกเดียวต่อหน้าเขา

แต่ทว่า เย่เทียนกลับไม่เกรงกลัวแม้แต่น้อย นี่ทำให้เขารู้สึกไม่พอใจอยู่บ้าง

“เข้ามาสิ จับเขาเอาไว้ให้ฉัน แล้วส่งไปสถานีตำรวจ!”

“ครับ!”

ตามองเห็นว่าประธานจางยังออกมาแล้ว พนักงานรักษาความปลอดภัยกลุ่มหนึ่งยังกล้าลังเลที่ไหน อยากเดินเข้าไปหาเย่เทียน

ในนั้นติงเหล่ยยิ่งหลงระเริงขึ้นอีก เดินเข้าไปก่อนก้าวหนึ่ง อยากจะต่อยเย่เทียนอย่างแรงสักสองที

“เดี๋ยวก่อน!”

แต่ในเวลานี้ เย่เทียนเอ่ยปากกะทันหัน มองพวกเขาเหมือนยิ้มแต่ไม่ยิ้ม “ฉันอยากถามหน่อย ตอนนี้ถือว่าฉันผ่านการประเมินหรือเปล่า พวกนายรับฉันเป็นบอดี้การ์ดหรือเปล่า?”

ได้ยินคำพูดนี้ ติงเหล่ยหัวเราะฮาๆ “ไอ้หนุ่ม แกสมองผิดปกติอะไรหรือเปล่า? มาถึงตอนนี้แล้ว แกยังคิดอยากเข้ามาบริษัทตระกูลเฉินของพวกฉัน?”

“ว่าตามความหมายในคำพูดแก ฉันโดนปฏิเสธแล้วสินะ?”

เย่เทียนไม่สนใจสักนิด ถามต่อไป

“ฉันไม่แค่ปฏิเสธแก ยังจะจับแกเข้าคุกด้วย! ให้แกรู้ว่า มาหาเรื่องฉันมันมีจุดจบแบบไหน......”

ติงเหล่ยพูดด้วยท่าทางกระหยิ่มยิ้มย่อง แต่เขายังพูดไม่ทันจบ เย่เทียนก็ลงมือฉับพลัน ตบบนหน้าเขาไปทีหนึ่งโดยตรง

เสียงป้าบทีหนึ่งดังกังวานขึ้น ดังก้องอยู่ในห้องโถง