ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 711

“ให้ตายเถอะ！ล้มเหลวอีกแล้วงั้นหรือ?”

ในห้องชุดของโรงแรมแห่งหนึ่งในเมืองจิน ผู้จัดการขมวดคิ้วแน่นขึ้นมา สีหน้าก็อึมครึมอย่างที่สุด

เขาไม่เข้าใจจริงๆ ลงมือไปตั้งหลายครั้งแล้ว ก็ล้วนทำให้เย่เทียนหลบหนีรอดไปได้เสียทุกครั้ง เขาทำได้อย่างไรกันแน่?

ประมาณครึ่งชั่วโมงก่อนหน้านี้ เขาก็เสียการติดต่อกับมือปืนไป สถานการณ์แบบนี้ นอกจากภารกิจล้มเหลวแล้ว ไม่มีทางเป็นอย่างอื่นไปได้แน่

พอคิดถึงจุดนี้ ผู้จัดการก็ลำบากใจ คิดไม่ถึงเลยว่าภารกิจนี้มันจะยุ่งยากแบบนี้

“รอเดี๋ยว ถ้ามันถูกจับได้ล่ะ? อย่างนั้นที่นี่ก็อันตรายแล้วสิ? พวกตำรวจของประเทศจีนน่ารำคาญไม่น้อย ถอยกันก่อนเถอะ！”

พูดออกมาแบบนี้ ผู้จัดการก็ลุกขึ้นจากโซฟา สีหน้าก็จ้องมองไปยังมุมมืดด้านซ้ายของห้องอย่างเคร่งขรึม

ที่ตรงนั้น มีชายรูปร่างผอมแห้งคนหนึ่งยืนอยู่ โดยสัมผัสถึงพลังชีวิตอะไรไม่ได้เลยแม้แต่น้อย ราวกับเป็นหุ่นยืนอยุ่ตรงนั้น ให้ความรู้สึกเย็นวูบๆ ทำให้คนขนลุก

ก็ไม่เห็นว่าชายรูปร่างผอมแห้งคนนั้นจะมีการเคลื่อนไหวอะไร อยู่ดีก็โผล่เข้ามาอยู่ข้างๆ ตัวของผู้จัดการ พูดด้วยเสียงแหบแห้งว่า “ผู้จัดการ ต้องการให้ผมลงมือไหมครับ?”

“ยังไม่ต้องดีกว่า”

ผู้จัดการปฏิเสธการเสนอตัวเองของเขา แล้วพูดอย่างระวังว่า “เพื่อภารกิจครั้งนี้ พวกเราเสียทีมไปแล้วทั้งทีม ถ้าฝ่ายการตลาดยังหาข้อมูลของมันไม่ชัดเจน ก็ยังไม่ต้องลงมือ”

ชายร่างผอมพยักหน้าเบาๆ แล้วก็ไม่พูดอะไรมาก แล้วก็ขยับตัวมาอยู่ด้านหลังของผู้จัดการอย่างรวดเร็ว สองคนรีบออกไปจากห้องนั้น โดยไม่ทิ้งร่องรอยอะไรไว้เลย

ในขณะเดียวกัน เย่เทียนก็ได้เข้ามานั่งในรถยนต์นานแล้ว มุ่งหน้ากลับไปยังคฤหาสน์ตระกูลเซว

เดิมทีนั้นยังคิดจะหลอกหยวนเข่อเหวยดื่มชายามเช้าสักมื้อ ใครจะรู้ว่าจะเกิดเรื่องวุ่นวายพวกนี้ขึ้นมา ถึงแม้ทั้งหมดจะค่อนข้างน่ากลัว แต่อย่างน้อยก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้อะไรมาเลย ในที่สุดก็จับปลาน้อยของบริษัทลึกลับนั้นได้สักที หวังว่าหยวนเข่อเหวยจะสามารถหาเบาะแสอะไรได้บ้าง！

พอคิดถึงจุดนี้ เย่เทียนก็อดบ่นพึมพำออกมาไม่ได้ว่า “บริษัทห่าเหวอะไรใช่ไหม? ช้าเร็วกูจะทำให้พวกมึงเสียใจภายหลัง！”

อยู่ดีๆ ก็ถูกลอบฆ่าตั้งหลายครั้ง เขาก็โมโหสุดขีดมานานแล้ว ถ้าตอนนี้ผู้จัดการคนนั้นมาปรากฏตรงหน้า เขาก็จะฉีกให้เป็นชิ้นๆ อย่างไม่ลังเลเลย

ติ๊งๆ ！

ทันใดนั้น เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาขัดความคิดของเพ่นพ่านเทียน คิ้วยกขึ้นเล็กน้อย พบว่าเป็นเบอร์แปลกโทรเข้ามา！

“เป็นไอ้พวกวุ่นวายนั้นอีกแล้วใช่ไหม?”

เย่เทียนก็อดที่บ่นออกมาไม่ได้ เขาก็ไม่เคยไปป่าวประกาศบอกเบอร์โทรศัพท์ของตัวกับใครเสียหน่อย ทำไมใครๆ ก็มีเบอร์ของกันหมด?

พอรับสาย ก็มีเสียงขี้เกียจๆ ของผู้หญิงส่งเข้ามา “เย่เทียน ยังไงคุณก็เป็นสมาชิกของกิลด์แห่งความลับนะ กลับมาเมืองจินตั้งหลายวันแล้ว ทำไมถึงไม่เข้ามาหน่อยล่ะ?”

“ฮาชิโมโตะ มินาโตะหรือนี่？！”

ถึงแม้เขาจะเคยเจอหน้ากับฮาชิโมโตะ มินาโตะเพียงครั้งเดียว แต่เย่เทียนก็จำเสียงของเธอได้ทันที

“เชื่อว่าคุณน่าจะรู้แล้ว ว่าหลายวันนี้ผมเจอเรื่องบ้าอะไรบ้าง คุณคิดว่าผมมีเวลาว่างจะไปหาไหมล่ะ?”

ในใจก็แปลกใจว่าอยู่ดีๆ ทำไมผู้หญิงคนนี้ถึงโทรมาหาตนเอง แต่เย่เทียนก็ไม่ได้ถามไป

ฮาชิโมโตะ มินาโตะยิ้มเล็กๆ “ช่างเถอะ ฉันพูดตรงๆ เลยแล้วกัน สนใจจะออกมาคุยกันหน่อยไหม?”

“ได้สิ！มีผู้หญิงสวยๆ มาเชิญขนาดนี้ ผมจะปฏิเสธได้อย่างไรกันล่ะ?”

ถึงแม้จะไม่รู้จุดประสงค์ของฮาชิโมโตะ มินาโตะ แต่เย่เทียนก็ศัยที่ตนเองมีความสามารถไม่กลัวใคร มีหรือจะขี้ขลาด “คุณอยู่ที่ไหนล่ะ? เดี๋ยวผมไปหา”

“ฉันอยู่ที่โรงน้ำชาไม้ไผ่ คุณมาได้เลย เดี๋ยวฉันให้คนไปรับคุณที่หน้าประตู”