ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 732

"ลองใช้หัวหมูของคุณคิดดูดีๆ ในเมื่อผมกล้าที่จะรุกรานกู้ยี่เจ๋อ คุณคิดว่าผมจะเป็นคนธรรมดาไหม?"

เย่เทียนมองลงไปที่เฮ่ายี่ที่มีแก้มบวมเป็นเหมือนหัวหมู และพูดอย่างเฉยเมยว่า “จะบอกคุณให้นะ ผมมาจากตระกูลเย่ ถ้าคุณไม่ยอมบอกผมอีก ผมรับประกันว่าคุณจะไม่รอดถึงคืนนี้แน่!"

เฮ่ายี่สั่นสะท้านอย่างควบคุมไม่ได้ และความขมขื่นในหัวใจของเขาถึงขีดสุด จะไม่รู้ได้อย่างไรว่าเขาเจอคนที่ไม่ควรทำให้ขุ่นเคืองแล้ว

ด่ากู้ยี่เจ๋อว่าไอ้สารเลวอยู่ในใจ งานดีๆอะไร งานที่มาตายฟรีๆชัดๆ!

เพราะว่า ถึงแม้ว่าเขาจะมีชีวิตที่ไม่เลว แต่ว่า ไม่ว่าต่อหน้าตระกูลกู้หรือต่อหน้าตระกูลเย่ เขาก็เป็นแค่ตัวละครเล็กๆ จะฆ่าเขานั้นเป็นเรื่องง่ายมาก!

“เวลาของผมมีค่ามาก คุณตัดสินใจได้ยัง?”

เย่เทียนขมวดคิ้วเล็กน้อย และเร่งเฮ่ายี่อย่างใจร้อน

เฮ่ายี่กลับมารู้สึกตัวอย่างรวดเร็ว มองไปที่เย่เทียนด้วยความหวาดกลัว และพยักหน้าด้วยความตื่นตระหนก

“คุณนี่มันน่าตบจริงๆ ถ้าคุณยอมพูดแต่แรก คุณต้องทนทุกข์มากขนาดนี้ไหม?”

เย่เทียนส่ายหัวเล็กน้อย รู้สึกหมดหนทางเล็กน้อย แม้ว่าเขาจะไม่ต้องการที่จะยอมรับก็ตาม แต่บางครั้งชื่อของตระกูลเย่ก็ใช้ดีจริงๆ

เฮ่ายี่ลดเสียงลงเล็กน้อย แล้วพูดว่า "ประธานกู้ ไม่ใช่ คือกู้ยี่เจ๋อ กู้ยี่เจ๋อมีความเกี่ยวข้องกับแก๊งหวงจี๋และ

ความสัมพันธ์ยังใกล้ชิดกันมาก..."

“แก๊งหวงจี๋?!”

สีหน้าของเย่เทียนแฉลบรังสีเย็นชา หลังจากมาถึงเมืองจินมาหลายวัน เขาพอจะรู้ว่าแก๊งหวงจี๋ปกครองดูแลโลกใต้ดินของเมืองจิน และเขารู้ดีว่าปืนใหญ่คนนั้นเป็นสมาชิกของแก๊งหวงจี๋

คนแรกคือเย่ย่งเล่อ และตอนนี้คือกู้ยี่เจ๋อ ไม่น่าแปลกใจที่แก๊งหวงจี๋สามารถยืนอยู่ในเมืองจินได้ เกรงว่ามันต้องเกี่ยวข้องกับสองคนนี้แน่นอน!

“ใช่แล้ว! มีข่าวลือว่าแก๊งหวงจี๋และตระกูลกู้นั้นเป็นญาติกัน!”

เฮ่ายี่เหลือบมองผู้ชมด้วยความระวังเล็กน้อย และเข้าไปใกล้หูของเย่เทียนอย่างรวดเร็ว และกระซิบ "อย่างไรก็ตาม นี่เป็นเพียงข่าวลือ ไม่มีหลักฐานชัดเจน แต่คนตัวเล็กๆอย่างผมค่อนข้างจะเชื่อว่ามันจริง ดังนั้น ผทไม่กล้าทำให้กู้ยี่เจ๋อขุ่นเคืองเลย!”

เย่เทียนพยักหน้าและพึมพำ "เป็นญาติหรือ?"

เฮ่ายี่ถามอย่างไม่ค่อยแน่ใจ “พี่ใหญ่ ตอนนี้ผมได้บอกคุณในสิ่งที่ผมรู้แล้ว ไม่ทราบว่าเราไปได้หรือยัง?”

เย่เทียนโบกมืออย่างไม่อดทน เมื่อได้ยินคำพูดที่ปนเสียงร้องไห้เล็กน้อยของเฮ่ายี่ในหูของเขา ความโกรธของเขาเกือบจะหมดลง ไม่จำเป็นต้องเสียเวลากับคนตัวเล็กๆเช่นนี้

มีเวลานี้ กลับไปมีความสุขกับเฉินหวั่นชิงยังดีกว่าเลย!

เมื่อเขาได้รับคำตอบ เฮ่ายี่ก็เหมือนได้รับการอภัยโทษ และเขาได้เรียกกลุ่มน้องชายที่เจ็บปวดเหลือทนอยู่บนพื้น และรีบหนีจากที่เกิดเหตุด้วยความอับอาย

เย่เทียนเพิกเฉย ดวงตาของเขาหรี่ลงเล็กน้อย และเขาก็อดไม่ได้ที่จะพึมพำ “ดูเหมือนว่า แก๊งหวงจี๋นี้จะไม่ธรรมดาขนาดนั้น!”

เมื่อเห็นว่ากลุ่มของเฮ่ายี่ใช้มือและเท้าวิ่งหนี ในใจของเฉินหวั่นชิงก็สะใจมาก เมื่อเห็นว่าเย่เทียนยังคงยืนอยู่ที่นั่น เธอก้าวไปข้างหน้าสองสามก้าว ดึงแขนเสื้อของเขาแล้วเตือนว่า "ยืนโง่อยู่ที่นี่ทำไม?รีบไปกันเถอะ!"

"โอเคๆ!"

เย่เทียนดึงสติกลับมาอย่างรวดเร็ว จับมือเล็กๆของเฉินหวั่นชิง ไม่สนใจฝูงชนที่มองดูและเดินออกไปอย่างรวดเร็ว

ทั้งสองฝ่ายจากไปแล้ว และพวกที่ชอบดูความสนุกก็ไม่ได้อยู่ที่นี่นาน และกลายเป็นนกและสัตว์กระจายไปในทันที

ในเวลาเดียวกัน กู้ยี่เจ๋อซึ่งยังคงอยู่ในชั้นบนสุดของโรงแรมวิคตอรี่ที่ยังรอเฮ่ายี่พาเฉินหวั่นชิงขึ้นมา ในที่สุดก็ได้รับโทรศัพท์จากเฮ่ายี่