ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 745

เมื่อเห็นว่าเย่เทียนเอาชนะกลุ่มบอดี้การ์ดอย่างง่ายดาย กู้เฉียงและเติ้งเจี้ยนข่ายก็ตกตะลึง พวกเขาไม่กล้าเคลื่อนไหวเลย เพราะกลัวว่าถ้าเคลื่อนไวจะดึงดูดความสนใจของเย่เทียน ถูกโจมตีอย่างรุนแรงด้วยความเจ็บปวด

ในเวลานี้ มีความเสียใจภายหลังมากมายอยู่ในใจ อยู่ดีๆทำไมพวกเขาถึงพาคนมาหาเรื่องเย่เทียน?นี่มันหาเรื่องใส่ตัวชัดๆ?

เย่เทียนที่อยู่ข้างหน้าพวกเขาไม่ใช่มนุษย์เลย เขาเป็นปีศาจที่คลานออกมาจากขุมนรกชั้นเก้า!

เย่เทียนไม่รู้ว่าทั้งสองคนคิดอะไรอยู่ ดังนั้นเขาจึงจัดการบอดี้การ์ดทั้งหมดจนล้มลงบนพื้น และรู้สึกว่าความหดหู่ใจในหัวใจของเขาลดลงอย่างมาก

เขาโดนคนอื่นใส่ร้ายแต่เช้า และถูกคุมขังที่นี่แต่เช้าตรู่ จะบอกว่าเขาไม่อารมณ์เสียเลยก็เป็นเรื่องโกหก ตอนนี้ เขาต้องขอบคุณกู้เฉียงพวกเขาสองคนที่หากระสอบทรายให้เขา!

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เย่เทียนหันกลับมาอย่างกระตือรือร้น และดวงตาของเขาจ้องมองที่กู้เฉียงอย่างสนุกสนาน "เป็นไง? พวกคุณสองคนมีคนอีกไหม? ถ้าไม่มี ก็ถึงตาพวกคุณแล้วนะ!"

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา สีหน้าของเติ้งเจี้ยนข่ายก็เปลี่ยนไปอย่างมาก และเขาก็รีบตะโกนว่า “คุณ คุณจะทำอะไร?อย่าเข้ามานะ!”

กู้เฉียงก็ตกใจอย่างมาก และตะโกนออกมาด้วยความหวาดกลัว “เย่เทียน คุณฆ่าลูกพี่ลูกน้องของผม ถ้ายังกล้าแตะต้องผมอีก ผู้อาวุโสในครอบครัวของผมจะไม่ปล่อยคุณไปแน่นอน!”

“หึหึ เพิ่งมาพูดเรื่องนี้กับผม ไม่คิดว่ามาสายไปเหรอ?”

เย่เทียนเบะปากอย่างเหยียดหยาม ส่ายหัวและพูดว่า “ผมเคยเตือนพวกคุณก่อนหน้านี้แล้วว่า หากพวกคุณต้องการทำอะไรไม่ดีกับผม มันจะทำให้จุดจบของพวกคุณน่าสังเวชยิ่งขึ้นไปอีก!”

“เราทุกคนต่างก็เป็นผู้ใหญ่ ไม่ว่าเราจะทำอะไรก็ตาม เราต้องจ่ายในราคาที่เหมาะสม เนื่องจากพวกคุณได้เลือกแล้ว พวกคุณคุกเข่าก็ต้องเดินต่อไป!”

ขณะพูด เย่เทียนก้าวไปข้างหน้าโดยไม่ลังเล และเดินไปที่ทั้งสองคนโดยไม่รีบร้อน

ผู้คุ้มกันคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวด และภายใต้แรงกดดันของสายตาของเย่เทียน กู้เฉียงและเติ้งเจี้ยนข่ายมองไปที่เย่เทียนที่กำลังเดินมาทีละก้าวด้วยความสยองขวัญ

เมื่อกี้ ฉากที่เย่เทียนจัดการบอดี้การ์ดด้วยตัวคนเดียวราวกับพล็อตเรื่องในหนัง ยังคงอยู่ในใจอย่างชัดเจน พวกเขากลัวว่าการหลบหนีของพวกเขาจะทำให้เย่เทียนโกรธมากยิ่งขึ้น พวกเขาจึงไม่กล้าขยับเขยื้อนเลย

มันเป็นเวลาเพียงไม่กี่วินาที แต่สำหรับพวกเขา มันยาวนานถึงหนึ่งศตวรรษอย่างไม่ต้องสงสัย

เย่เทียนหยุดห่างจากพวกเขาประมาณครึ่งเมตร เอื้อมมือไปแตะคางของเขาและพูดด้วยท่าทางขี้เล่น"พวกคุณคิดว่า ผมจะจัดการพวกคุณยังไงดี?"

เมื่อเติ้งเจี้ยนข่ายได้ยินคำพูดนี้ เขาก็อดไม่ได้ที่จะสั่นสะท้านไปทั้งตัว รู้สึกถึงความเจ็บปวดที่แก้มของเขา เขาอยากโดนทุบตีอีกครั้งได้อย่างไร?

เมื่อเห็นว่านัยห์ตาของเขาหมุนไปมา เขารีบทำใบหน้าที่ประจบสอพลอ และเขาก็เลือกที่จะทรยศกู้เฉียง

“พี่ พี่เย่ กรรมเกิดจากเหตุ มีเหตุจึงมีผลตามมา และคุณก็ได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นแล้ว มันเป็นเพราะกู้เฉียงต้องการจะจัดการคุณ ผมแค่มาดูความสนุก หากคุณต้องการคิดบัญชี ก็คิดบัญชีกับเขาได้เลย!”

เมื่อเขาพูดคำเหล่านี้ออกมา กู้เฉียงก็ขมวดคิ้วทันทีและพูดอย่างโกรธเคือง “เติ้งเจี้ยนข่าย แม่งมึงกล้าทรยศกู?ไอ้สารเลว!”

“ทำไมคุณถึงบอกว่าผมทรยศคุณ?ผมพูดตามความจริงต่าหาก！”

เติ้งเจี้ยนข่ายเบะปาก“ผมบอกคุณแล้ว แพ้เป็นพระ ชนะเป็นมาร  การยอมแพ้ทำให้เรื่องสงบ แต่คุณไม่ฟังคำแนะนำของผม และยืนกรานที่จะแก้แค้นพี่เย่ ตอนนี้พี่เย่ต้องการจะจัดการคุณ คุณอย่าลากผมลงน้ำนะ!”

เขามีไหวพริบที่รวดเร็ว และด้วยคำพูดไม่กี่คำ เขาได้ถอนตัวเองออกจากเรื่องนี้อย่างสมบูรณ์ ราวกับว่าเขามาที่นี่เพื่อดูความสนุกจริงๆ

“บัดซบ! เติ้งเจี้ยนข่ายไอ้สารเลว!”