ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 78

คำพูดประโยคหนึ่งที่เบาหวิว สือปู้ผิงสีหน้าเปลี่ยนในชั่วขณะนั้น

ความจริงเย่เทียนพูดไม่ผิด แหวนเพชรวงนี้คือแหวนเพชรเทียมที่เขาหามาได้จากแผงลอยข้างถนน แต่นึกไม่ถึงว่าเย่เทียนจะแสดงออกมากะทันหัน

สำหรับหูเยี่ยนลี่ ที่จริงในใจไม่มีความมั่นใจอะไรเช่นกัน เพียงแต่ว่าอยู่ต่อหน้าคนอื่น หล่อนกลับไม่แสดงออกมา

“เป็นไปได้ยังไง แหวนเพชรนี้ของฉันเป็นยี่ห้อดังระดับโลก ตอนนั้นฉันก็ไม่อยากได้ แต่ว่าปู้ผิงของพวกเราดื้อจะให้ฉันซื้อ”

สือปู้ผิงที่ได้ยินคำพูดนี้หางตากระตุก แอบด่านังตัวดี แม่งเสแสร้งเป็นจริง เพื่อแหวนเพชรวงนี้ อยู่บนเตียงพูดตั้งกี่ครั้งนึกว่าฉันไม่รู้หรือไง?

แถมยังเป็นฉันที่ดื้ออยากให้ซื้อ? แกคุ้มค่ากับราคานี้เหรอ?

แน่นอนว่า เขาคิดกลับไปมาแล้ว บนหน้ายังคงรักษาภาพลักษณ์ของผู้ชายดูดีเอาไว้ หัวเราะหึๆ “เป็นแบบนี้จริงๆ”

พูดจบ ทั้งสองยังมองกันและกันด้วยความรัก ราวกับความสัมพันธ์ลึกซึ้งเป็นพิเศษ

แต่ในความเป็นจริงทั้งสองมีความคิดอะไรกัน มีเพียงพวกเขาเองถึงรู้ดี

“ฮ่าๆ ก็ใช่ พี่สือเป็นใครกัน จะส่งของปลอมให้ได้อย่างไรล่ะ?”

เย่เทียนรีบตอบรับไปประโยคหนึ่ง ในเวลานี้ พนักงานเข้ามาเสิร์ฟปูอลาสก้าแล้ว เย่เทียนรีบหยิบมาตัวหนึ่งทันที “ผมพูดผิดไปแล้ว ลงโทษตัวเองด้วยปูอลาสก้าตัวหนึ่ง!”

การลงโทษตัวเอง“กินปูอลาสก้า”ฟังขึ้นมาดูแปลกๆ แต่เย่เทียนเปลี่ยนหัวข้อเองแล้ว ในใจสือปู้ผิงกลับแอบผ่อนคลายไปที หัวเราะหึๆ อยากยื่นมือหยิบมาแทะตัวหนึ่ง

โดยเฉพาะอย่างยิ่งนี่คือเงินที่เงินอันมีค่า ไม่กินก็หมดแล้ว

แต่ตอนที่มือเขาจะจับลงไป เย่เทียนลุกขึ้นกะทันหัน พูดกับพนักงานว่า “พนักงาน เอาปูอลาสก้านี้มาอีกยี่สิบตัว”

“ทำไมล่ะ? น้องเย่ หรือว่ามากขนาดนี้ยังไม่พอเหรอ?”

สือปู้ผิงแข็งค้างในชั่วขณะหนึ่ง รีบร้อนถาม

“ไม่ใช่ครับ แต่ว่าเมื่อกี้พี่สือให้ผมสั่งตามสบาย แต่ผมคิดว่าทำให้พี่สือเสียเงินมากไม่ได้ด้วย? ดังนั้นผมสั่งเพียงส่วนของผมและเสี่ยวชีมา นึกไม่ถึงว่าพี่สือพวกคุณก็อยากกินเหมือนกัน ดังนั้นผมเลยคิดว่าจะสั่งอีกสักยี่สิบตัว”

เย่เทียนพูดด้วยหน้าตารู้สึกผิด เพราะตนเองสั่งมาน้อยจึงตำหนิตนเอง

แม่งเอ๊ย!

สือปู้ผิงเพียงรู้สึกภายในมันอัดอั้นตันใจมากเสียเหลือเกิน แต่นึกถึงว่านี่เต็มไปด้วยเงิน ถึงจะทนไม่ไหวอย่างไร ก็ทำได้เพียงเก็บมือกลับมา ฝืนยิ้มบอก “ที่แท้เป็นแบบนี้เอง พวกเราก็กินอิ่มแล้ว พวกนายดื่มด่ำกันเต็มที่ ดื่มด่ำเต็มที่!”

เขาไม่อยากสั่งเพิ่มอีกยี่สิบตัว เสียเงินเปล่าประโยชน์ไปแบบนี้

สำหรับหูเยี่ยนลี่ เห็นสือปู้ผิงเก็บมือกลับแล้ว หล่อนก็ไม่กล้าไปหยิบปูอลาสก้านั้น

“พี่สือใจดีจริงๆ เลย วันหลังผมกับเสี่ยวชีจะต้องเลี้ยงพี่กลับสักมื้อแน่นอน!”

เย่เทียนทิ้งคำสัญญาสวยหรูที่ไม่อาจเป็นจริงไว้ จากนั้นแกะปูอลาสก้าออกอย่างคล่องแคล่ว เปลือกคือเปลือก เนื้อคือเนื้อ ฝีมือฉับไว เหมือนกันไม่มีผิดกับนักกินที่ผ่านสนามรบนับไม่ถ้วนมาอย่างนั้น!

ภายใต้สายตาที่ตกใจของพวกเขาสองคน เย่เทียนนำเนื้อปูจานหนึ่งเลื่อนไปตรงหน้ากู้กวนชี พูดอย่างรักใคร่ “เสี่ยวชี ผมตัดสินใจแล้ว แหวนเพชรผมยังไม่ซื้อชั่วคราว ต่อไปหาเงินได้มากแล้ว ผมจะชดเชยให้คุณอีกที!”

มองเย่เทียนแกเนื้อปูให้ตนเองกับมือ ถึงแม้จะรู้ว่าเป็นเพียงการแสดงละคร กู้กวนชียังรู้สึกประหลาดใจที่ได้รับความเอ็นดูอยู่บ้าง พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง กินเนื้อปูขึ้นมาแบบเอร็ดอร่อย

เห็นฉากนี้เข้า สองคนตรงข้ามล้วนรู้ว่า คู่นี้ต้องคืนดีกันแล้วแน่ๆ

ในเวลานี้เอง มือถือในกระเป๋ากางเกงของเย่เทียนดังขึ้น

เย่เทียนรับสาย พูดว่าครับติดกับสามคำ

“พี่สือ ขอโทษจริงๆ นะครับ ท่านประธานของพวกเรามีธุระเรียกหาผม พวกเราต้องไปก่อนแล้ว”