ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 783

“ฉันต่อมือให้สองข้างนายก็ไม่มีทางสู้ฉันได้หรอก”

เสียงที่เต็มไปด้วยความดูถูกของเย่เทียนดังขึ้นข้างหู เฮ่อจงเทียนบันดาลโทสะ “ไอ้เวรนี่จะตายอยู่แล้วยังจะโอหังอีก คอยดูสิว่าฉันจะจัดการนายยังไง!”

บัดนี้เย่เทียนโดนล็อคมือทั้งสองข้าง เขาไม่มีอะไรต้องกลัว จึงพุ่งไปหาเย่เทียนอย่างดุดัน

ตึง!

เย่เทียนเกรงใจเขาที่ไหน ถึบเขาจนกระเด็นกลางอากาศ ก่อนจะคุกเข่ากระแทกพื้นอย่างแรง เจ็บจนเขาไม่มีแรงลุกขึ้นได้อีก

ขาเย่เทียนไม่โดนพันธนาการ เขาลุกขึ้นทันควันและเดินมาอยู่ตรงหน้าเฮ่อจงเทียนด้วยใบหน้ากึ่งยิ้ม ขาข้างหนึ่งเหยียบเฮ่อจงเทียน เอ่ยด้วยรอยยิ้มเย็น “รู้สึกว่าตัวเองช่างไร้น้ำยาเหลือเกินใช่ไหม? ต่อให้มือสองข้างของฉันโดนล็อคไว้ยังล้มฉันไม่ได้”

เฮ่อจงเทียนอึดอัดจนแทบกระอักเลือด เขาอดทนกับความเจ็บปวดร่างกาย ตวาดใส่เย่เทียนอย่างโกรธเกรี้ยว “นายรีบปล่อยฉันนะโว้ย ไม่อย่างนั้นรอวันตายได้เลย!”

เย่เทียนชะงัก ก่อนจะหัวเราะเย็นๆไม่หยุด “โอ้โห สภาพนายเป็นแบบนี้แล้วยังกล้าขู่ฉันอีกเหรอ?”

“นายรู้ไหมว่าสารวัตรที่นี่เป็นอะไรกับฉัน?”

เฮ่อจงเทียนต้องจำใจยอมรับว่า ระหว่างเขากับเย่เทียนห่างชั้นกันใหญ่หลวง จึงได้แต่อ้างเจียวซินข่ายเพื่อบีบบังคับให้เย่เทียนยอมจำนน

เย่เทียนถามอย่างแปลกใจ “แล้วสารวัตรเป็นอะไรกับนายล่ะ”

เฮ่อจงเทียนขู่ “ฉันบอกนายแบบไม่กลัวเลย เขาเป็นอาของฉัน! ถ้านายยังไม่ยอมปล่อยฉัน ฉันรับประกันเลยว่านายมีจุดจบแย่แน่!”

เย่เทียนหลุดหัวเราะ มิน่าล่ะเฮ่อจงเทียนถึงมาที่ห้องสืบสวนได้ตามลำพัง ที่แท้มีความสัมพันธ์ชั้นนี้ด้วย!

คิดมาถึงนี่ เขาเอาขาออกจากตัวเฮ่อจงเทียน ปิดทางเข้าออกประตูของห้องสืบสวน “มัวเปลืองน้ำลายอยู่ทำไม อย่าหาว่าฉันไม่ให้โอกาสนาย ฉันจะดูซิว่านายจะไปเรียกคนอื่นมาที่นี่ยังไง”

เฮ่อจงเทียนรีบคลานขึ้นจากพื้นอย่างเจ็บปวด สีหน้าย่ำแย่นิดหน่อย คิดไม่ถึงว่าเย่เทียนจะปิดทางเข้าออก

แต่เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ต่อให้เขารู้อยู่แก่ใจว่าไม่ใช่คู่มือของเย่เทียน ก็ได้แต่กำหมัดแน่น

เย่เทียนยังคงมีท่าทีเจ้าสำราญ ยื่นมือกระดิกนิ้วใส่เฮ่อจงเทียน ท้าทายสุดๆ

“ไปตายซะ!”

เฮ่อจงเทียนคำรามอย่างเดือดดาล ขยับเท้าไปหาเย่เทียน

เย่เทียนหัวเราะเย็นๆอย่างดูหมิ่น หลบการโจมตีของเฮ่อจงเทียนได้อย่างง่ายดาย สองมือประกบตบเข้าไปอย่างแรง

เพียะ!

เสียงตบหน้าหนึ่งฉาดใหญ่ดังลั่น เฮ่อจงเทียนหลบฝ่ามือเย่เทียนไม่พ้น ร่างกายหมุนอยู่ที่เดิมหลายรอบอย่างควบคุมไม่ได้ เห็นๆอยู่ว่ากำลังจะล้ม

ฉวยโอกาสนี้ เย่เทียนขยับเท้า สลับตำแหน่งกับเฮ่อจงเทียน เล็งจังหวะและถีบก้นเขาอย่างแรง

ปั่ก!

เฮ่อจงเทียนพลันรู้สึกเจ็บปวดสาหัสที่ก้น และกระแทกกับประตูใหญ่ห้องสืบสวนอย่างควบคุมไม่ได้

แคร่ก!

ประตูหักตามเสียง เฮ่อจงเทียนล้มอยู่ตรงทางเดินด้านนอกในสภาพดูไม่ได้

หนนี้มีตำรวจไม่น้อยที่ได้ยิน จึงพากันมองเฮ่อจงเทียนที่โอดครวญอย่างรวดร้าว มีตำรวจหลายนายจำเขาได้ รีบวิ่งเหยาะๆเข้ามา “คุณชายเฮ่อ เป็นอะไรไหมครับ?”

“นายเห็นว่าฉันเหมือนคนไม่เป็นไรเหรอ?”

เฮ่อจงเทียนที่มีคนพยุงขึ้นโกรธถึงขีดสุด ชี้นิ้วไปที่เย่เทียนในห้องสืบสวน ตวาดลั่น “ไอ้นั่นกล้าทำร้ายฉันแม้กระทั่งอยู่ที่นี่ เป็นพวกอาชญากรร้ายแรงชัดๆ พวกนายยังไม่รีบจับเขาไว้อีก”

ตำรวจทั้งหลายข้างกายเฮ่อจงเทียนถึงหันไปมองในห้องสืบสวน เมื่อเห็นใบหน้าของเย่เทียนอย่างชัดเจนแล้ว แต่ละคนมีสีหน้าประหลาดขึ้นมา