ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 80

“ไอ้หนุ่ม หรือว่าไม่เคยมีใครบอกกับแก สุภาษิตที่ปลาหมอตายเพราะปากนี้เหรอ?”

พี่เฉินกลับไม่อารมณ์เสีย สายตาที่มองยังเย่เทียน ราวกับมองพวกปัญญาอ่อนคนหนึ่ง พูดนิ่งๆ “แต่จะบอกแกตามตรง ผู้ชายคนก่อนหน้าที่โอหังอย่างแก โดนฉันถอนฟันจนเกลี้ยงเลย!”

“งั้นเหรอ?”

เย่เทียนยักคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ฟังวิธีการพูดของแกนี้ เรื่องพรรค์นี้เกรงว่าไม่ใช่ทำมาครั้งแรกล่ะมั้ง?”

“แกพูดถูกต้อง”

ชายกำยำหัวล้านยักไหล่ “น่าเสียดายที่ไม่มีรางวัล!”

เย่เทียนหัวเราะนิดหน่อย “แต่กลับทำให้ฉันรู้ว่าควรจัดการพวกแกยังไง”

พี่เฉินขมวดคิ้วแบบค่อนข้างสับสนระดับหนึ่ง นึกไม่ถึงเจ้าหนุ่มนี่ถึงตอนนี้ยังกล้าโอหัง

กำลังจะอ้าปากเตรียมพูดอะไรบ้าง ข้างหูมีคำพูดที่เกรี้ยวกราดของจางฟู่ฉีลอยมาก่อน

“เหล่าเฉิน นายยังพูดไร้สาระอะไรกับมันอยู่! ยังไม่รีบจัดการไอ้หนุ่มนั้นให้คว่ำไปอีก!”

จางฟู่ฉีออกคำสั่งแล้ว พี่เฉินย่อมไม่มีความหมายไปพูดเหลวไหลกับเย่เทียนต่อไปอีก จ้องเขาแบบเย็นชา “วางใจได้ พวกฉันจะไม่เอาแกถึงตาย ถ้าแกรู้จักเอาตัวรอดก็ให้พวกฉันหักแขนข้างหนึ่งจนพิการดีๆ”

พูดอยู่ พี่เฉินหน้าดุร้ายเต็มที่ พูดต่อไปว่า “ถ้าแกต่อต้าน ฉันจะถอดเสื้อผ้าของแกจนเกลี้ยงแล้วโยนออกไป ให้ชาตินี้แกไม่มีทางอยู่ที่เมืองนี้ต่อไปได้เลย!”

“แกยังโหดมากเสียจริงนะ แต่ว่า......”

มุมปากเย่เทียนเผยเส้นรัศมีวงกลมออกมาเต็มที่ “ฉันชอบ!”

“ฉันเชื่อว่าแกจะตัดสินใจเลือกอย่างฉลาด!”

พี่เฉินหัวเราะจนเห็นไรฟัน ตอนนี้ไม่ไร้สาระอีก ยกกระบองยางในมือขึ้นสูง ทุบเข้าไปยังเย่เทียนด้วยความโหดเหี้ยม

ผลัวะ!

ทันใดนั้น ภาพเงาที่เหมือนปีศาจตนหนึ่งแฉลบผ่าน จับกระบองที่พี่เฉินฟาดมาอย่างหนักนี้ไว้แบบแม่นยำไม่พลาด

เย่เทียนพูดด้วยเสียงผ่อนคลาย “นี่แกลงมือมาแบบไม่บอกไม่กล่าวสักนิด ค่อนข้างไม่มีความเมตตาเอาเสียเลยมั้ง?”

สีหน้าที่ดุร้ายบนหน้าของพี่เฉินนั้นยังไม่จางหายไป ชั่วพริบตาเดียวถูกความตกตะลึงเข้าแทนที่

ระหว่างสองคนมีเพียงระยะห่างหนึ่งเมตร ภายใต้สถานการณ์ที่เขาโจมตีสุดแรง ระยะห่างสั้นขนาดนี้ เย่เทียนต้านไว้ได้อย่างไรกันแน่?

ในความเป็นจริง ไม่ต้องพูดถึงตัวของพี่เฉินเลย แม้แต่จางฟู่ฉีและคนอื่นๆ ต่างก็ทำหน้ามึนงง

เมื่อสักครู่เดิมทีพวกเขามองการกระทำของเย่เทียนได้ไม่ชัด ขณะเดียวกันเพียงแค่รู้สึกตาลายไป ก็มองเห็นเย่เทียนรับกระบองนี้ของพี่เฉินไว้แล้ว

“เชี้ย! เมื่อกี้เกิดอะไรขึ้น?”

“เขารับไว้ได้ยังไง?”

คนกลุ่มหนึ่งรู้สึกตื่นตกใจ สำหรับความสามารถของพี่เฉิน พวกเขารู้แจ่มแจ้งอย่างมาก

อย่ามองว่าปัจจุบันนี้พี่เฉินเป็นพนักงานรักษาความปลอดภัย แต่ก่อนหน้านั้นเป็นถึงคนเหี้ยมโหดที่เคยสู้ในการแข่งมวยใต้ดินมาหลายครั้ง คนทั่วไปไม่กี่คนเดิมทีไม่ใช่คู่แข่งของเขา

ปัจจุบันนี้ชายหนุ่มที่หน้าตาธรรมดาคนนี้คาดไม่ถึงรับการโจมตีของพี่เฉินไว้ได้!

หลังตกใจค้างไปช่วงสั้นๆ พี่เฉินตอบสนองกลับมา บนหน้าโกรธแค้นไปหมด พูดตะโกนเสียงดัง “แกแม่งกล้าขวางไว้ด้วย!”

“ทำไมฉันจะขวางไม่ได้?”

เย่เทียนแสยะปาก “แกอยากจะตีฉัน ฉันจะต้องยืนรอให้แกตีแบบเชื่อฟังงั้นเหรอ?”

“ดูท่าทางแกไม่ได้สนใจคำพูดเมื่อกี้ของฉันเลยสักนิด เส้นทางเป็นแกเลือกเอง แกอย่าโทษว่าพวกฉันไร้จิตใจแล้วกัน!”

พี่เฉินพูดข่มขู่เสียงเย็นชา ในมือแอบออกแรง กลับพบว่าไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สามารถดึงกระบองยางกลับมาได้

“พรรคพวก ตีด้วยกัน!”

ภายใต้ความอับอายจนโมโห ขณะเดียวกันพี่เฉินออกสั่งเรียกพวกพ้อง มือซ้ายที่ว่างต่อยหมัดหนึ่งเข้าไปทางเย่เทียน

พนักงานรักษาความปลอดภัยอีกห้าคนมีปฏิกิริยาเข้ามา เพียงเห็นว่าเมื่อสักครู่เย่เทียนแค่ทำได้เพราะความบังเอิญเท่านั้น จึงร้องเสียงดังพลางยกกระบองยางขึ้น ทุบเข้าไปด้วยลักษณะท่าทางโหดร้าย