ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 840

มองวิวทิวทัศน์ไร่นาตรงหน้าอยู่ เย่เทียนรู้สึกสบายอกสบายใจขึ้นทันใด อดพูดทอดถอนใจไม่ได้ “ที่นี่ก็คือโลกบู๊งั้นเหรอ? วิวยังสวยจริงๆ นะ!”

“พูดอย่างจริงจัง ที่นี่ยังไม่ใช่โลกบู๊หรอก”

เจี่ยซือหวี่กลับส่ายหน้าแล้ว ยื่นมือชี้ไปทางภูเขาใหญ่สูงเสียดฟ้าลูกหนึ่งที่อยู่ไกลออกไป “โลกบู๊ที่แท้จริงยังต้องข้ามภูเขาลูกนั้นไปล่ะ! ที่นี่เรียกว่าเมืองเถาหยวน หน้าที่หลักคือจัดหาของในชีวิตทั่วไปบางส่วนให้แก่โลกบู๊”

“หา? ไม่ใช่มั้ง?”

เย่เทียนตกตะลึง กำลังอยากจะถามต่อไปอีก กลับสังเกตถึงเงาดำพาดผ่านมาทางด้านหน้า เวลานี้จึงรีบขยับฝีเท้าแวบออกไป

ปึง!

เงาดำถลำเข้าในดินโคลนตำแหน่งก่อนหน้าเย่เทียนอย่างลึกแล้ว คาดไม่ถึงเป็นมีดไร้ด้ามจับเล่มหนึ่ง

“ตอบสนองไวดีนะ มิน่าถึงมีความกล้ามาเข้าร่วมการแข่งขัน”

ไม่รอเย่เทียนดึงสติกลับมา ทั้งที่ด้านหน้าตรงที่ไม่ไกลนักไม่มีใคร อยู่ดีๆ ก็มีภาพหญิงคนหนึ่งใส่ชุดโบราณโผล่มา ดูเหมือนจะเดินสองสามก้าวแบบสบายๆ ก็ประชิดเข้ามาระยะสิบกว่าเมตรได้ อ้อมผ่านพวกเขาโดยตรง เก็บมีดไร้ด้ามจับจากบนพื้นขึ้นมาแล้ว

เย่เทียนขมวดคิ้วลึกขึ้นมาในชั่วพริบตา ถามลองเชิงว่า “เธอคือ?”

เพียงแต่ สาวชุดโบราณก็ไม่ได้ตอบคำถามเย่เทียน มองทั้งสองด้วยดวงตาที่สงสัยนิดๆ สอบถามว่า “พวกนายมาพักค้างคืนสินะ?”

โดนคนลอบโจมตีอย่างน่าประหลาด เย่เทียนโกรธอยู่บ้างไม่มากก็น้อย แต่ปัจจุบันนี้สาวชุดโบราณก็ไม่ได้มีความเป็นศัตรู จึงไม่ได้กำเรื่องนี้ไม่ปล่อย ถามอย่างสงสัย “ทำไม? เธอเป็นเจ้าของที่โรงเตี๊ยมนั้น?”

“ฉันไม่ใช่” สาวชุดโบราณตอบประโยคหนึ่ง แล้วเดินไปข้างหน้าโดยตรง

“เป็นผู้หญิงแปลกจริงๆ”

มองภาพด้านหลังของสาวชุดโบราณค่อยๆ ไกลออกไป เย่เทียนอดบ่นพึมพำไม่ได้ ส่งสายตาให้เจี่ยซือหวี่แล้ว เดินไปทางโรงเตี๊ยมเหมือนกัน

ช่วงเวลาพริบตาเดียว ทั้งสองก็มาถึงด้านในโรงเตี๊ยม เวลานี้กลับไม่เห็นภาพของสาวชุดโบราณแล้ว และไม่รู้ว่าไปที่ไหนแล้ว

เฉกเช่นลักษณะภายนอกของโรงเตี๊ยม การตกแต่งภายในล้วนใช้ไม้สร้างขึ้น ไม่มีกลิ่นอายของสมัยใหม่สักนิด กลับค่อนข้างมีอารมณ์แบบสมัยโบราณอย่างในละครอยู่ระดับหนึ่ง

เย่เทียนมองไปทั้งสี่ด้านรอบหนึ่ง ก่อนจะมาถึงด้านหน้าเคาน์เตอร์ “สวัสดีครับ พวกเราอยากจะเข้าพัก รบกวนเปิดห้องให้พวกเราสองห้องด้วย”

“เข้าพัก?”

ด้านในเคาน์เตอร์มีชายวัยกลางคนที่เดิมทีสะลึมสะลือชั่วขณะหนึ่งตื่นตัวกลับมา มองทั้งสองด้วยดวงตาเป็นประกาย ยิ้มกริ่มบอกว่า “ได้สิ! พวกเราทางนี้มีห้องพักสี่แบบคือฟ้า ดิน ดำ และเหลือง ไม่ทราบว่าลูกค้าทั้งสองท่านต้องการห้องพักแบบไหนล่ะ?”

เย่เทียนโดนสายตาของชายวัยกลางคนจ้องจนขนลุก กลับไม่ได้คิดอะไรมาก พูดอย่างเปิดเผย “ห้องพักแบบไหนดีที่สุดก็เอาแบบนั้นแล้วกัน!”

ชายวัยกลางคนยิ้มอย่างดีใจกว่าเดิม “ห้องพักดีที่สุดของพวกเราที่นี่คือห้องพักฟ้า ไม่ทราบว่าทั้งสองท่านอยากพักกี่วันล่ะ?”

เย่เทียนหันหน้ามองเจี่ยซือหวี่โดยจิตใต้สำนึก เห็นเธอก็ไม่ได้มีปัญหาอะไร พูดอย่างจำใจ “พักกี่วัน? นี่ยังไม่แน่ใจจริงๆ จองไว้ห้าวันก่อนเถอะ!”

“ได้เลย!”

ชายวัยกลางคนตอบรับเสียงดังแล้ว ขณะเดียวกันหยิบเครื่องคิดเลขคำนวณขึ้นมา พลางพูดพึมพำว่า “ห้องพักฟ้าราคาหนึ่งคืนต่อห้องห้าแสน ไม่รวมอาหารสามมื้อ สองห้องคืนหนึ่งก็เป็นหนึ่งล้าน ห้าวันก็ห้าล้าน......”

“หยุดๆๆ!”

ชั่วขณะนั้นเย่เทียนตกใจยกใหญ่ รีบส่งเสียงบอก “เถ้าแก่ ราคาห้องคุณนี้ไม่สูงเกินไปหน่อยเหรอ? คืนหนึ่งก็ตั้งห้าแสน?”