ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 849

“เถ้าแก่ข่ง ขอบคุณนะครับ!”

สำหรับความรู้สึกขอบคุณอย่างจริงจังของเย่เทียนนั้น ข่งเทียนหยินกลับเบ้ปากอย่างรังเกียจ “นายไม่ต้องขอบคุณฉันหรอก ถึงจะบอกว่าตอนนี้นายใช้พลังภายในได้ แต่ถ้านายไปเข้าร่วมการแข่งชิงสิทธิ์ เกิดโชคไม่ดีเจอคนนั้นเข้า ต้องตายอนาถในสนามเป็นแน่ ฉันเตือนนายว่าพิจารณาให้กระจ่างก่อนจะดีกว่า!”

“เถ้าแก่ข่ง คุณหมายถึงคู่หมั้นของซีซานเหรอ?”

ดวงตาเย่เทียนเย็นชา ยังเดาไม่ออกที่ไหนว่าข่งเทียนหยินกำลังพูดถึงใคร

“นายรู้แล้ว?”

หลู่ซีซานที่อยู่ด้านข้างตะลึง กลับนึกไม่ถึงว่าเย่เทียนจะรู้เรื่องนี้

“เธออยู่ที่นี่ถือว่าเป็นคนมีชื่อเสียง ฉันไม่อยากรู้คงทำได้ยาก!”

เย่เทียนพูดกึ่งล้อเล่นไปประโยคหนึ่ง จากนั้นพูดแบบจริงจัง “เธอวางใจได้ เธอเป็นผู้หญิงของฉัน เรื่องนี้ฉันจะจัดการให้เรียบร้อยแทนเธอเอง!”

หลู่ซีซานได้ยิน ในใจปรากฏความหวานชื่นขึ้น พยักหน้าอย่างเชื่อฟัง และไม่ได้พูดอะไรมากอีก

เห็นหลู่ซีซานทำท่าเด็กสาวแบบนั้น มุมปากข่งเทียนหยินอดวาดรอยยิ้มขึ้นไม่ได้ เขาในฐานะคนอาบน้ำร้อนมาก่อนยังไม่รู้ชัดที่ไหนว่าหลู่ซีซานชอบเย่เทียนจริง

เขายอมรับว่าเย่เทียนไม่ธรรมดา แต่พอนึกถึงคู่หมั้นของหลู่ซีซาน เขารู้สึกว่ายังจำเป็นต้องโน้มน้าวหลู่ซีซานสักหน่อย

นึกถึงตรงนี้ เขาส่งเสียงพูดโจมตี “เจ้าหนุ่ม คำพูดพวกนี้ยังรอนายผ่านการทดสอบของการแข่งชิงสิทธิ์ก่อนแล้วค่อยว่ากัน!”

ไม่รอเย่เทียนตอบกลับ เขายื่นมือหยิบของป่าบนโต๊ะขึ้น ใช้น้ำเสียงที่ไม่เป็นที่สงสัยบอกไป “เจ้าหนุ่มจิน นายพาเจ้าหนุ่มนั้นไปเข้าร่วมการทดสอบเถอะ!”

“ส่วนหนูหลู่ หนูก็อยู่เป็นผู้ช่วยฉันต่อ ไม่อย่างนั้นแค่ฉันคนเดียว รอพวกเขากลับมาเดาว่ายังทำไม่เสร็จแน่”

“นายระวังตัวด้วย”

หลู่ซีซานไม่รู้ชัดได้อย่างไรว่านี่คือข่งเทียนหยินจงใจสร้างโอกาสให้ทั้งสองอยู่ตามลำพัง จึงตอบรับลงมาแบบไม่ลังเลแต่น้อย กำชับกับทางเย่เทียนสักหน่อย แล้วเดินตามข่งเทียนหยินไปในห้องครัว

เย่เทียนหัวเราะขมขื่นอย่างจำใจ เรื่องราวบานปลายมาถึงขั้นนี้ เดิมทีไม่มีทางให้เขาปฏิเสธ ได้แต่ถามทางจิงไห่เชียนว่า “ไปทดสอบที่ไหน?”

จิงไห่เชียนไม่กล้าฝ่าฝืนความหมายของข่งเทียนหยิน ส่ายหน้าอย่างจำใจบอกว่า “ก็คือจวี่เต๋อโหลวที่ก่อนหน้านี้ฉันเคยพูดกับนาย นายมาเป็นครั้งแรกเดาว่าคงไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน ฉันพานายเข้าไปดีกว่า!”

ชั่วขณะหนึ่งเย่เทียนถูกคนถามจนพูดไม่ออก และไม่ได้พูดอะไรมากอีก รีบตามฝีเท้าของจิงไห่เชียนไป เดินไปยังทิศทางของการทดสอบการแข่งชิงสิทธิ์

ใช้เวลาไม่นานนัก ทั้งสองคนมาถึงด้านหน้าสิ่งก่อสร้างสามชั้นที่สร้างด้วยไม้ล้วนเหมือนกันแห่งหนึ่ง ตรงหน้าประตูใหญ่แขวนธงไว้สูงผืนหนึ่ง มีอักษรตัวใหญ่สีทองที่เขียนว่าจวี่เต๋อโหลวสามคำนี้ไว้อย่างสวยงาม

ไม่รู้สาเหตุว่าเพราะที่นี่คือที่ทดสอบ หรือว่าเป็นร้านอาหารเพียงหนึ่งเดียวของเมืองเถาหยวน รอตอนที่สองคนมาถึง ที่นี่ก็คับคั่งไปด้วยผู้คนแล้ว

เห็นคนเยอะขนาดนี้ เย่เทียนขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย “ก็คือเข้าร่วมทดสอบอยู่ที่นี่เหรอ?”

แต่ จิงไห่เชียนกลับไม่ได้ตอบเย่เทียน แต่ทว่าดวงตาเป็นประกาย ติดสปีดที่เท้าวิ่งไปด้านหน้า

เย่เทียนรู้สึกแปลกประหลาดขึ้นฉับพลัน รีบสาดส่องสายตาเข้าไปทันที ชั่วพริบตาเดียวหลุดหัวเราะออกมา

ไม่มีเหตุผลอื่น คนที่ทำให้จิงไห่เชียนรีบร้อนปานนี้ได้ นอกจากโข่งจื่อโถงแล้วยังเป็นใครได้อีก?

“คุณหนูข่ง ทำไมคุณถึงมาอยู่ที่นี่ครับ? บังเอิญจริงๆ นะ!”

จิงไห่เชียนเป็นพวกที่หนังหน้าหนาเสียจริง ถึงแม้จะโดนโข่งจื่อโถงปฏิเสธหลายครั้งแล้ว แต่เขาก็ยังวิ่งเข้าไปเอาอกเอาใจอยู่

โข่งจื่อโถงอดตกใจไม่ได้ จากนั้นมองค้อนจิงไห่เชียนอย่างรังเกียจ พูดเสียงเย็นยะเยือก “ฉันอยู่ที่นี่เกี่ยวอะไรกับนายด้วย!”

จิงไห่เชียนราวกับสัมผัสได้ถึงความรังเกียจในคำพูดของโข่งจื่อโถง แสยะยิ้มบอกว่า “นึกไม่ถึงผมแค่ออกมาเดินเล่นยังเจอคุณได้ เป็นพรหมลิขิตจริงๆ นะครับ!”