ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 884

“บัดซบ! กล้าทำกับคนของสำนักพิษถึงขนาดนี้ ไม่ว่าแกจะเป็นใครก็ต้องรับผิดชอบกับเรื่องนี้!”

พอเห็นพวกชายหัวล้านที่ถูกเล่นงานจนหน้าตาบอบช้ำ ชายที่น่ากลัวก็โมโหขึ้นมาทันที สายตามองตรงไปที่พี่หวัง

แต่ว่า ยังไม่ทันที่พี่หวังจะทันได้พูด เสี่ยวหลี่ที่ยืนอยู่ข้างๆ กลับชิงพูดขึ้นมาก่อน “นี่แกพูดจาอะไรกับพี่หวัง? ฉันจะบอกอะไรแกนะ พี่หวังเป็นศิษย์ของสำนักเหลียนหัว ระวัง…..”

ซิ่ว!

ยังไม่ทันที่เขาจะพูดจบ ชายที่น่ากลัวก็ยกมือขึ้นมาอย่างกะทันหัน แล้วมีลำแสงที่เยือกเย็นเส้นหนึ่งพุ่งตรงไปยังเสี่ยวหลี่

“คัน! คันมากเลย!”

ในเวลาไม่ถึงสองวิ สีหน้าของเสี่ยวหลี่ก็เปลี่ยนไปทันที สองมือก็เริ่มเกาไปทั่วร่าง

ผ่านไปไม่นาน เสี่ยวหลี่ก็ล้มลงไปกลิ้งอยู่บนพื้น ทั้งๆ ที่ร่างกายถูกเขาเกาจนเป็นแผลแล้ว แต่เขาก็ยังไม่หยุดเกา การกระทำที่น่าอนาถนั่นทำให้ทุกคนถึงกับขนลุก!

ซี๊ด!

ตามคาด สภาพอันน่าสยดสยองของเสี่ยวหลี่ทำให้ทุกคนที่อยู่รอบด้านถึงกับซู้ดปาก และได้ถอยไปข้างหลังอย่างอัตโนมัติอีกหลายเมตร

สมแล้วที่เป็นคนของสำนักพิษ พอลงมือก็โหดได้ถึงขนาดนี้ พวกเขาไม่อยากตกไปอยู่ในสภาพเดียวกับเสี่ยวหลี่หรอก

“เป็นแค่เด็กที่ปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมยังกล้าพูดแทรก ช่างไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงเอาซะเลย!”

ชายที่น่ากลัวพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ชอบใจ ไม่แม้แต่จะหันมามอง และแทบไม่ได้สนใจพวกพี่หวัง แต่เดินตรงไปที่ชายหัวล้าน แล้วถามไปว่า “เกิดอะไรขึ้น?”

ชายหัวล้านได้ลุกขึ้นมาภายใต้การพยุงของชายที่น่ากลัว ทนไม่ไหวจนต้องกระอักเลือดออกมา “ศิษย์พี่ใหญ่เมื่อกี้ผมเจอนังสารเลวนั่น แต่กลับไอ้หน้าโง่พวกนี้กลับถูกมันหลอกใช้เข้าให้”

“สวะ! แม้แต่พวกมันยังเอาชนะไม่ได้ ช่างขายหน้าสำนักพิษของเราจริงๆ!”

ชายที่น่ากลัวถลึงตาใส่ชายหัวล้าน พอเห็นสภาพอันน่าอนาถของเขา สุดท้ายก็หยิบขวดยาออกมาขวดหนึ่งโยนให้เขาไป “แกไปพักฟื้นก่อน ตรงนี้ฉันจะจัดการเอง!”

ชายหัวล้านที่เจ็บหนักต้องไม่ขัดข้องอยู่แล้ว และได้ถอยไปโดยมีสมาชิกหลายคนของสำนักพิษพยุงอยู่

ชายที่น่ากลัวเงยหน้าขึ้นมาอย่างกะทันหัน สายตาจ้องมองไปยังพี่หวัง “แกเป็นศิษย์ของสำนักเหลียนหัวสินะ?”

พอรับรู้ถึงสายตาที่จ้องมองมาของชายที่น่ากลัว พี่หวังก็ถอยหลังไปครึ่งก้าวอย่างไม่รู้ตัว ราวกับถูกงูพิษที่รอโอกาสมานานจับจ้องเอาไว้ จนขนลุกไปทั้งตัว

แต่ไม่นาน พี่หวังก็ตั้งสติได้ แล้วแสร้งพูดด้วยความมั่นคงว่า “ถูกต้อง! ฉันคือศิษย์สำนักเหลียนหัว พวกแกห้ามทำอะไรฉัน ไม่อย่างนั้นอาจารย์ของฉันไม่มีทางปล่อยพวกแกไปแน่นอน!”

“ห้ามทำอะไรแกอย่างนั้นเหรอ? แกให้ค่าตัวเองมากเกินไปหน่อย

มั้ย?”

ชายที่น่ากลัวขำออกมาอย่างไม่ชอบใจ ส่ายหน้าแล้วพูดไปว่า “ถึงแกจะทำร้ายศิษย์น้องสามคนของฉันจนเจ็บหนัก ตอนนี้อาจารย์ของฉันก็อยู่ที่นี่ ฉันไม่เชื่อหรอกว่าโฉวฝันเฟยเจ้าสำนักของแก จะยอมมีเรื่องกับอาจารย์ของฉันเพียงเพราะลูกศิษย์ที่ไม่เอาไหนอย่างแก!”

“แก…..นี่…..”

ทันใดนั้น สีหน้าของพี่หวังก็ดูบึ้งตึงขึ้นมาทันที ถึงเขาจะไม่ยอมรับ แต่คำพูดของชายที่น่ากลัวก็มีเหตุผลจริงๆ

ในใจเสียศูนย์ เขาจะมีเวลาไปสนใจพวกสวี่อานอีกได้ยังไง หมุนตัวแล้วคิดจะวิ่งหนีทันที

“สาม! สอง…..”

ราวกับชายที่น่ากลัวได้คำนวณไว้ก่อนแล้ว และไม่ได้ไล่ตามไป เอาแต่ยืนนับถอยหลังอยู่ที่เดิม

ในจังหวะที่ชายที่น่ากลัวพูดคำว่า “หนึ่ง” ออกมา พี่หวังที่วิ่งไปหลายก้าวก็ได้ล้มหน้าทิ่มไปข้างหน้าอย่างไม่มีอะไรขวาง

นั่นก็ทำให้ทุกคนที่อยู่ตรงนั้นต่างอึ้งไปตามๆกัน ไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเขาก็ไม่เห็นชายที่น่ากลัวทำการลงมือแล้วอยู่ดีๆ ทำไมพี่หวังถึงล้มไปได้?

ชายที่น่ากลัวเดินไปหาอย่างไม่รีบร้อน แล้วนั่งลงตรงหน้าพี่หวังที่ขยับตัวไม่ได้ “กะอีแค่ฝีมืออย่างแกยังคิดจะหนีไปต่อหน้าฉัน? ฝันไปซะเถอะ!”

“กะ แกทำอะไรกับฉัน? ทำไมฉันถึงควบคุมตัวเองไม่ได้?”