ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 912

“หล่อนจะทำอะไรเหรอ？จะจับแกไปกินเสียหรือไง？”เห็นจินไห่เซวียนหน้าแดงผ่าว เย่เทียนอดไม่ได้ถามไป

“หล่อน หล่อนบอกว่าถ้าพี่ไม่ออกไปพูดกับหล่อน หล่อนก็จะจัดการเชือดน้องชายของผม พี่ใหญ่เย่ เพื่อความสุขสมบูรณ์ของพี่น้อง พี่ช่วยเสียสละหน่อยเถอะ”ในขณะกำลังพูด จิงไห่เชียนก็ก้าวเดินเข้ามาถึง ดึงเอาผ้าห่มออก “อ้าว พี่ใหญ่เย่ พี่ทำไมนอนทั้งเสื้อผ้าเลยหละ！”

พูดพลาง กวาดตามองไปรอบข้าง เห็นเศษผ้ากระจายเต็มห้อง สีหน้าแสดงออกถึงความรู้สึกวาบหวิว“ฉันว่าแล้วทำไมพี่ไม่กลับไปอยู่ที่โรงแรม ที่แท้มีอะไรที่ทำให้พี่คิดถึงอยู่ พี่ใหญ่เย่ พวกพี่จะรุนแรงกันมากไปหน่อยไหม？ถึงขนาดฉีกทึ้งเสื้อผ้ากันเลย ชิ ชิ ชิ......”

“บ้า ไปให้ไกล ๆ เลย สมองมีแต่ความคิดสกปรก”เย่เทียนถลึงตาใส่จิงไห่เชียน ลุกขึ้นจากเตียง “นังเทพธิดาเตี๋ยอู่นั่นอยู่ที่ไหน？ข้าจะออกไปดูทีว่าจะมาหาข้าด้วยเรื่องอะไร”

“ไปเลย พี่ใหญ่เย่ ผมเชียร์พี่เต็มที่ เอาหล่อนให้อยู่เลย！จินไห่เซวียนแสดงการสนับสนุนอย่างออกหน้า

“ไปไกล ๆ เลย ข้าคงไม่กล้าเอาหล่อนหรอก！”เย่เทียนส่ายหน้า

ว่ากันด้วยใจจริง กับเทพธิดาเตี๋ยอู่คนนี้ ความประทับใจในครั้งแรกก็ไม่ดีแล้ว หยิ่ง หยิ่งยะโสเอาอย่างมาก ๆ มองเชิดใส่ไปกับทุกสิ่ง ไม่เคยเห็นใครอยู่ในสายตา เพียงแค่จุดนี้ ก็ทำให้เย่เทียนอยากจะขออยู่ห่าง ๆ แล้ว

ในขณะกำลังพูดกัน จิงไห่เซียนก็ได้ลากพาเย่เทียนออกไปจากห้อง เทพธิดาเตี๋ยอู่ยืนอยู่สุดด้านของระเบียงทางเดิน ยืนหันหลัง ให้เย่เทียนมองเห็นแต่เงาหลัง

“อ๊ะ！”ได้ยินเสียงฝีเท้าคนเดินมา เทพธิดาเตี๋ยอู่รีบหมุนตัวกลับมาทันที พอเห็นเย่เทียนเปลือยท่อนบน ต้องอุทานด้วยความตกใจออกมาอย่างอดไม่ได้

“เอ๊ะอ๊ะอะไรกัน ข้าก็ไม่ใช่ว่าจะไม่ได้ใส่กางเกง”เย่เทียนถลึงตาใส่เทพธิดาเตี๋ยอู่

“ฮะแอ้ม！”จินไห่เซวียนกระแอมเสียง ดึงความสนใจให้ทั้งสองมองมา ทำสียงหัวเราะแหะ ๆ พูดว่า “คนสวย ข้าไปลากเอาคนออกมาให้แล้วนะ เธอมาดูว่าใช่ไม่ใช่...”

“โอ เค”เทพธิดาเตี๋ยอู่ตั้งสติขึ้นมาได้ ใบหน้าใต้ผ้าคลุมแดงขึ้นเล็กน้อย ล้วงเอากระปุกออกจากที่เหน็บไว้กับเอวโยนไปให้จิงไห่เซียน “นี่ก็คือยาเม็ดเสริมสวยตำรับสำนักซวนซวงของพวกเรา！”

“ดีเลย”จินไห่เซวียนคว้ารับไว้อย่างลุกลน “งั้นข้าก็ขอตัวไปละ ซ้อใหญ่ ขอบคุณมากนะ”

ได้ยินมาถึงตรงนี้แล้วมีหรือเย่เทียนจะไม่รู้ว่าตัวเองถูกจินไห่เซวียนหลอกขายไปเสียแล้ว ไอ้ที่เรียกว่ายาเม็ดเสริมสวยนั่น คาดได้เลยว่าจะเอาไปให้โข่งจื่อโถง พลันบันดาลโกรธขึ้นมาเตะใส่จินไห่เซวียน“ไปให้พ้นเลยมึง！”

เทพธิดาเตี๋ยอู่แม้ได้ยินคำว่าซ้อใหญ่ กลับไม่เห็นมีการต่อว่าอะไร กลับผงกหัวรับกับจิงไห่เซียน ดูเหมือนจะชื่นชมด้วย

จินไห่เซวียนถูกเย่เทียนถีบเซถลาออกไปสองสามก้าว แต่กลับไม่โมโห วิ่งเหยาะ ๆ ออกไปอย่างหน้าระรื่น

มองจนเงาหลังจินไห่เซวียนหายลับไปแล้ว เย่เทียนจึงได้ถามเสียงชืด “ไม่ทราบว่าคุณเทพธิดาเตี๋ยอู่จะหาผมด้วยเรื่องอะไรหรือครับ？”

“ฮึ แล้วคุณว่าหละ！เรื่องที่เกิดขึ้นวันก่อนฉันยังไม่ลืมหรอกนะ！”เทพธิดาเตี๋ยอู่สะบัดเสียงออกจมูกเบา ๆ จ้องมองเย่เทียนด้วยสายตาละห้อยหน่อย ๆ ทำให้เย่เทียนถึงกับหนาว

“แหะ ๆ！”พอได้ยินที่พูด เย่เทียนถึงกับสำลัก กระแอมไอออกมาสองที ความจริงช่วงการประลองยุทธที่มีอยู่หลายวันไม่เห็นเทพธิดาเตี๋ยอู่มาหา เขาก็คิดว่ามันเป็นเรื่องผ่านจบไปแล้ว ผีที่ไหนจะไปรู้ว่าเป็นเรื่องเอามาคิดบัญชีกันวันนี้

เห็นเย่เทียนไม่พูดอะไร เทพธิดาเตี๋ยอู่ก็จึงเอ่ยปากพูดว่า “ข้าโตมาถึงเดี๋ยวนี้ยังไม่เคยถูกผู้ชายคนไหนมารังแก เย่เทียน เจ้าต้องรับผิดชอบกับข้า！”