ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 916

“คุณอาหลู่ คุณอาอย่าบอกนะว่าเป็นเพราะตอนที่เสิ่นซิงอวี่บาดเจ็บสาหัส เลยไปได้พันเกี่ยวกับไป๋ซินเยว่ไป๋ซินเยว่เอย่างนั้นหรอ？”เย่เทียนมองหน้าหลู่ซูหางด้วยสายตาแปลก ๆ ดูท้องเรื่องแล้วจะบ้าบอคอแตกไปมั้ง？

“เออ ที่เจ้าพูดนั่นมันก็ใช่จริง ๆ นะ ไอ้เรื่องมองกันไปดูใจกันมา ทั้งสองก็ถูกตาต้องใจกัน สุดท้ายไอ้เรื่องที่ยังไม่ควรทำก็ทำกันเป็นที่เรียบร้อยไป”หลู่ซูหางมือตบใส่หน้าขาฉาดใหญ่

“งั้นถ้าว่ากันไปตามท้องเรื่อง ทั้งสองก็น่าจะมีความสุขสมบูรณ์ในการใช้ชีวิตร่วมกันไม่ใช่หรือ？ทำไมกลายเป็นอย่างทุกวันนี้ไปได้หละ？”เย่เทียนอึ้งงง ถามด้วยความกังขา

“มันก็แปลกไอ้ตรงนี้แหละ ความจริงสำนักหมอเทพกับคนบ้านตระกูลเสิ่น ต่างก็ยอมรับสถานะของทั้งคู่ และก็อยู่กินด้วยกันมาเป็นเวลาระยะหนึ่งแล้ว แต่มาตอนหลังเสิ่นซิงอวี่ได้หนีไป หลังจากนั้นก็หลบหน้าไม่ยอมให้ไป๋ซินเยว่ไป๋ซินพบ” ”หลู่ซูหางส่ายหน้า

ไม่ทันให้เย่เทียนพูดอะไร หลู่ซีซานซึ่งถูกหลู่ซูหางดึงความความสนใจมา ก้มหน้าลงมา จี้ถามซอกแซก “คุณพ่อ แล้วพ่อรู้ไหมว่าทำไมคุณอาเสิ่นซิงอวี่คนนั้นทำไมต้องหนีไปด้วย？”

“ข้าก็ต้องรู้แน่นอนสิ”หลู่ซูหางผงกหัว มองซ้ายมองขวาพวกนักพรตเต๋าชิงเฟิงที่นั่งกันอยู่ค่อนข้างใกล้ รีบขยับนั่งตัวตรง ทำไม่รู้ไม่เห็นไม่สนใจ แต่พอหลู่ซูหางหันหน้ากลับไป ก็เงี่ยหูตั้งใจเข้าไปฟังอีก

“ข้ากับเจ้าเสิ่นซิงอวี่ตาเฒ่าน้อยคนนี้ก็สนิทกันพอสมควรอยู่ มีครั้งหนึ่งตอนมันเมา บอกกับข้าอยู่เรื่องหนึ่ง”หลู่ซูหางปรับลดเสียงเบาลง “เห็นเล่าว่าเพราะนังไป๋ซินเยว่ไป๋ซินเยว่นั่นมีความต้องการไอ้เรื่องพรรค์นั้นสูงมาก ตาเฒ่าน้อยเสิ่นซิงอวี่รับไม่ไหว ขนาดไป๋ซินเยว่ไป๋ซินเยว่ก็ได้ให้กินสารพัดบำรุงโด๊ปทุกวัน สุดท้ายเสิ่นซิงอวี่ไม่ไหวเอาจริง ๆ พอได้โอกาสเลยรีบเผ่นหนี”

หยุดพักหนึ่ง ”หลู่ซูหางตีหน้าเคร่ง “ข้าบอกแกทั้งสองคนแล้วนะ เรื่องนี้อย่าไปให้ใครรู้เด็ดขาดเลยนะ ไม่งั้น พวกเขาสองคนมาเล่นงานข้าตายแน่”

“เหอะ ๆ！”ได้ยินที่”หลู่ซูหางเล่ามา ทำเอาเย่เทียนสะอึก ยิ้มไม่ออกร้องไห้ก็ไม่ได้ ส่วนหลู่ซีซานก็ถูกเล่นเอาหน้าแดงผ่าว

“อ๊ะ อุ๊บ！”ไม่เพียงเขาสองคน แม้”นักพรตเต๋าชิงเฟิงที่แอบเงี่ยหูฟังอยู่ข้าง ๆ ก็หลุดเสียงหัวเราะออกมา

หลู่ซูหางหันขวับไปมอง ถลึงตาใส่พวกเขา “พวกแกก็ได้ยินกันด้วยหรือ？”

“ก้อ ตาเฒ่าหลู่ พวกเราก็ไม่ได้ตั้งใจฟังเลยนะ แต่เสียงแกมันดังนะ แล้วพวกเราต่างก็คนฝึกวิชากันมาน ประสาทหูรับเสียงระดับนี้มันก็ได้อยู่นะ ถ้าแกไม่เชื่อ ก็ถามตาโล้นนั่นสิ ดูซิว่าเขาได้ยินมั้ย”นักพรตเต๋าชิงเฟิงรีบโต้กลับ โบ้ยไปให้ปรมาจารย์ไร้เจตสิก

เห็นสายตาหลู่ซูหางมองมา ปรมาจารย์ไร้เจตสิกก็รีบยืดตัวนั่งสำรวม “อามิตตาพุทธ ประสกหลู่ อาตมาไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้น”

พอเห็นเช่นนั้น หลู่ซูหางพูดอะไรไม่ออก เป็นที่ชัดเจนที่ปรมาจารย์ไร้เจตสิกพูดมานั้นแก้ตัวหน้าตายชัด ๆ จึงสวนกลับไปอย่างไม่ไว้หน้า “เจ้าหัวโล้น แกอย่ามาทำแกล้งวางมาดเข้ม ทุกครั้งแกมาเรียกข้าว่าประสก มักจะตกด้วยแผนร้ายตามมา ไม่ได้การนะ ถ้าแกขืนเผยเรื่องนี้ออกไป เรื่องเกี่ยวกับแม่ชีเทพนั่นแกอย่ามาโทษข้าก็แล้วกัน”

“เอ๋？”พอได้ยินเข้า”นักพรตเต๋าชิงเฟิงรีบถามออกไปทันที “เฒ่าหลู่ เรื่องแม่ชีเทพเป็นยังไงอ่ะ？แกเล่ามาให้ฟังหน่อยสิ สองคนเค้ามีอะไรเกี่ยวข้องกันแปลก ๆ ยังไงเหรอ？”

นักพรตเต๋าชิงเฟิงก็มีชนักติดหลังที่อยู่ในมือปรมาจารย์ไร้เจตสิกถึงแม้เขาก็มีสงสัยปรมาจารย์ไร้เจตสิกต้องมีความสัมพันธ์แบบไม่ธรรมดากับแม่ชีเทพอยู่ แต่ยังหาหลักฐานอะไรไม่ได้ ตอนนี้ได้ยินที่หลู่ซูหางพูดถึง เลยหูผึ่งนั่งไม่ติดแล้ว

“ไอ้นักพรตเหม็นเน่า แกไปห่าง ๆ เลย มันไม่ใช่เรื่องอะไรของแกซักหน่อย แกจะต้องสอดอะไรถึงขนาดนี้！ปรมาจารย์ไร้เจตสิกทำหน้าขรึมเข้ม