ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 943

สติเหมือนแสงฟลูออเรสเซนต์ ส่องไม่เต็มที่ แต่ก็ดับไม่ได้ เหมือนล่องลอยไปตามลม ดูเหมือนขึ้นๆ ลงๆในทะเล

เย่เทียนจำสิ่งต่างๆได้มากมาย เมื่อตอนที่เขายังเป็นเด็ก ชายชราได้สอนทักษะทางการแพทย์ให้เขาด้วยตัวเอง เมื่อโตขึ้น เขาลงจากภูเขาเพียงลำพังเพื่อหาหนังสือลึกลับเล่มนั้น จากนั้นจึงวิ่งไปที่โลกบู๊ เข้าร่วมการแข่งขันรอบคัดเลือกเพื่อชีวิต...

เดี๋ยวก่อน รอบคัดเลือก? ดูเหมือนว่าเย่เทียนจะจับบางอย่างได้ ขณะที่เขาคิดเกี่ยวกับมัน ในความมืดมิด ศีรษะของเขาก็สว่างไสวด้วยแสงเช่นเดียวกับดวงอาทิตย์ที่พร่างพราย แสบตาแต่ก็ทำให้ผู้คนต้องการมองผ่าน

ภายใต้แสงนี้ สติของเย่เทียนก็ชัดเจนขึ้น และดิ้นรนเพื่อวิ่งไปยังจุดสว่างอย่างสุดชีวิต แต่ความกดดันของความมืดรอบๆตัวเขายิ่งหนาแน่นมากขึ้นเรื่อยๆในขณะนี้ และการกดขี่ก็แข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆ เย่เทียนเหมือนจะคว้าฟางช่วยชีวิตเส้นสุดท้ายไว้ พยายามดิ้นรนอย่างยิ่งที่จะวิ่งไปยังจุดสว่างเบื้องบน

ไม่รู้ผ่านไปนานแค่ไหน เย่เทียนก็เข้าใกล้แสงมากขึ้นเรื่อยๆ และแม้กระทั่งเขาก็ยังสัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนที่เปล่งออกมาตลอดเวลา เขาหนาวมาก และเขาก็รีบวิ่งไปโดยไม่ลังเลใจ...

เย่เทียนค่อยๆตื่นขึ้นมา โดยไม่รอให้เขาคิดอะไรมาก เขารู้สึกเจ็บปวดในร่างกาย และแขนของเขาชา เขาขมวดคิ้วเล็กน้อยและมองไปรอบๆ แขนถูกหลู่ซีซานที่ผล็อยหลับไปทับไว้

เย่เทียนยิ้มและดึงมือออกอย่างระมัดระวัง แต่การเคลื่อนไหวเล็กๆนี้ทำให้หลู่ซีซานตกใจ

“หืม...”หลู่ซีซานสูดลมหายใจและตื่นขึ้นมา สายตาที่ดูง่วงนอนมองเย่เทียนที่กำลังนอนอยู่บนเตียง เมื่อเห็นว่าเย่เทียนกำลังมองเธอด้วยรอยยิ้มที่เหมือนไม่ได้ยิ้ม ดวงตาของเธอก็เบิกกว้างขึ้นอีกครั้ง

“เย่เทียน คุณตื่นแล้วเหรอ”หลู่ซีซานกล่าวด้วยความประหลาดใจ

“อืม ผมหมดสติไปนานแค่ไหนแล้ว?” เย่เทียนยิ้มและพยายามลุกขึ้นนั่ง

เมื่อเห็นสิ่งนี้ หลู่ซีซานก็รีบก้าวไปข้างหน้าสองก้าว ช่วยเย่เทียนลุกขึ้นนั่ง และยืดหมอนให้ตรงเพื่อให้เขาสบายขึ้น หลังจากทำสิ่งนี้เสร็จ เธอค่อยๆอ้าปากพูดแล้วพูดว่า "วันนี้วันเดียวเอง"

“เด็กโง่ เมื่อคืนทำไมไม่กลับไปนอนที่ห้องนอนของคุณล่ะ” เย่เทียนยื่นมือออกไป จับมือของหลู่ซีซานและพูดอย่างเอ็นดู

“ไม่เป็นไร อยู่ที่นี่ฉันก็ได้นอนแล้วไม่ใช่เหรอ” หลู่ซีซานยิ้มเล็กน้อย จับมือเย่เทียนแน่นแล้ววางลงอีกครั้ง ลุกขึ้นและเทน้ำให้เย่เทียน และพูดว่า “ขอเพียงคุณไม่เป็นไร ฉันยังไงก็ได้”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่เทียนก็รู้สึกอบอุ่นใจมาก ด้วยรอยยิ้มที่มุมปากของเขา และพูดจางๆว่า “ผมสบายดี แต่ร่างกายของผมปวดเล็กน้อย คาดว่าเมื่อวานผมหมดเรี่ยวแรง พักผ่อนสักวันสองวันน่าจะดีขึ้น”

ขณะพูด หลู่ซีซานได้เทน้ำเรียบร้อยแล้ว นำมาและป้อนเย่เทียนทีละคำ

หลังจากดื่มน้ำเสร็จ เย่เทียนก็ไม่พูดเกี่ยวกับหัวข้อนี้ เขาหยุดและถามว่า "ลุงหลู่ล่ะ?"

“อ้อ ใช่แล้ว ฉันจะไปบอกพ่อนะ เขาบอกว่าเมื่อคุณตื่นแล้วให้แจ้งเขา เกือบลืมไปแล้ว” เมื่อได้ยินเย่เทียนถามถึงพ่อ หลู่ซีซานก็คิดได้และรีบออกไป

เมื่อมองไปที่ด้านหลังของหลู่ซีซานที่รีบร้อน เย่เทียนก็อดไม่ได้ที่จะส่ายหัว มีภรรยาแบบนี้ คนเป็นสามีจะขออะไรมากไปกว่านี้อีก!

เย่เทียนยังไม่ทันได้คิดมากไปกว่านี้ จู่ๆเขาก็รู้สึกเจ็บปวดอย่างรุนแรง ทำให้เขาอดไม่ได้ที่จะหลับตาลง

เย่เทียนรู้สึกเพียงว่าดวงตาของเขาถูกไฟแผดเผา ความเจ็บปวดนั้นเหลือทน แต่ก่อนที่เขาจะชินกับมัน ดูเหมือนว่าเขาจะถูกโยนจากไฟที่โหมกระหน่ำลงไปในน้ำแข็งของอาร์กติก ซึ่งเย็นยะเยือกในทันที

ดวงตาของเขาบอบบางเพียงใด ความร้อนสลับกับความหนาวเย็น และเกือบจะในทันทีที่หน้าผากของเย่เทียนเริ่มมีเหงื่อออกขนาดเท่าเม็ดถั่ว แต่เขากัดฟันและริมฝีปากแน่น บังคับตัวเองไม่ให้ตะโกนออกมา