ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 956

“คุณไม่เป็นไรใช่ไหม?” เย่เทียนถามด้วยความเป็นห่วง

“ฉันไม่เป็นไร” พนักงานเสิร์ฟกระต่ายสาวส่ายหัว จากนั้นเห็นรอยเปียกบนร่างกายของเย่เทียน ใบหน้าสวยของเธอแดงเล็กน้อย และก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว “อ่า คุณผู้ชาย ฉันขอโทษ ฉันขอโทษ ฉันไม่ได้ตั้งใจ”

ระหว่างการสนทนา พนักงานเสิร์ฟบันนี่เกิร์ลหยิบกระดาษทิชชู่ออกมา เช็ดก็ไม่ใช่ ไม่เช็ดก็ไม่ใช่ และเธอก็ไม่รู้จะทำอย่างไรดี

“คุณไม่เป็นไรก็ดีแล้ว” เมื่อเห็นสิ่งนี้ เย่เทียนยิ้มและหยิบทิชชู่จากกระต่ายสาวอย่างเป็นธรรมชาติ “ห้องน้ำอยู่ที่ไหนเหรอ? ผมเช็ดหน่อยก็พอแล้ว”

"ห้องน้ำอยู่ตรงนั้น" พนักงานเสิร์ฟกระต่ายสาวยังคงหน้าแดงอยู่ แต่ดูเหมือนจะมีความรู้สึกต่างออกไป

ขณะพูด พนักงานเสิร์ฟกระต่ายสาวได้ก้าวออกไปแล้วชี้ไปทิศทางหนึ่ง

“อืม” เย่เทียนพยักหน้าเล็กน้อย เดินไปทางนิ้วของบริกรกระต่าย และพบห้องน้ำภายใต้ป้ายสัญลักษณ์

ก่อนที่เย่เทียนจะเข้าไป มีเสียงแปลกๆดังออกมา เย่เทียนขมวดคิ้วเล็กน้อย และด้วยความอยากรู้อยากเห็น ใช้ญาณทิพย์ มองเข้าไปข้างใน

เพียงแค่เหลือบมองหนึ่งที เย่เทียนเกือบจะอาเจียนออกมา

แม่งเอ้ย กลางวันแสดๆ ยังมีคนเขย่งชักโครกอยู่ในห้องน้ำ และเป็นผู้หญิงที่หนัก 250 ปอนด์อย่างเห็นได้ชัด และเป็นชายร่างผอมบางราวกับเสาไม้ไผ่กำลังมีอะไรกัน

“แคว่กๆ” เมื่อถูกน้ำลายสำลัก เย่เทียนก็ไอสองสามครั้ง

“หา!” ทันใดนั้นก็มีเสียงคำรามดังลั่น และเย่เทียนน่าจะตกใจกับชายร่างผอมบางคนนั้น เขาไม่ได้เช็ดกางเกงของเขาด้วยซ้ำ และรีบถอยหนีไปโดยเร็ว

“ไอ้สารเลวคนไหนมาแอบฟัง ไร้ยางอายจริงๆ!” ก่อนที่เย่เทียนจะออกมา ก็มีเสียงคำรามดังสนั่นอีก

เย่เทียนก็หัวเราะเยาะอยู่ในใจเช่นกัน ตั้งแต่ขึ้นเรือมา ผ่านไปไม่นานเอง และกลางวันแสดๆ พวกคุณก็ทำเรื่องแบบนี้ก็ไร้ยางอายแล้ว อย่างมากผมก็แค่ช่วยเพิ่มน้ำมันกับน้ำส้มสายชูให้พวกคุณเท่านั้นเอง

ระหว่างเร่งรีบ เย่เทียนรีบไปที่หน้าเคาร์เตอร์ด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์และเอายาแก้เมาเรือมาสองสามเม็ด เขาก็รีบออกจากร้านอาหารและวิ่งไปทางนั้น เหมือนกลัวว่าจะถูกคนอื่นจับ

“ฮ่าฮ่าฮ่า…” เมื่อเย่เทียนกลับมาที่ห้อง เขาอดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาเสียงดัง นี่เป็นครั้งแรกที่เขาทำเรื่องแบบนี้ และมันก็ค่อนข้างน่าตื่นเต้น

“ท่านผู้นำเย่ เกิดอะไรขึ้น?” เมื่อเห็นสิ่งนี้ เสวียนเฉิงขมวดคิ้วเล็กน้อยและถามด้วยความสงสัย

“เปล่า ไม่มีอะไร” เย่เทียนส่ายหัว หยุดหัวเราะ หยิบยาแก้เมาเรือออกจากแขนและส่งให้จิ่วเจี้ย “ไอ้หัวล้าน นี่เป็นยาแก้เมาเรือ กินแล้วจะดีขึ้นมาก "

“จริงเหรอ?” จิ่วเจี้ยกำลังนอนอยู่บนเตียง เมื่อเขาได้ยินคำพูดของเย่เทียน เขาก็ลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว รับยาและกลืนมันด้วยน้ำหนึ่งแก้ว

หลังจากนั้นไม่นาน จิ่วเจี้ยก็หลับไป

หลังจากนั้นไม่นาน จินไห่เซวียนและโข่งจื่อโถงก็ผลักประตูและเดินเข้ามา แต่พวกเขาไม่ได้ออกไปอีก มีคนอย่างจินไห่เซวียนอยู่ ก็ไม่ได้น่าเบื่อนัก

ตอนเที่ยง ทุกคนทานอาหารมื้อแรกที่ร้านอาหารบนเรือสำราญ อาหารค่อนข้างดี เนื้อ 3 อย่างกับอาหารมังสวิรัติ 2 อย่าง และซุป 1 และฝีมือของเชฟก็ไม่เลว แต่น่าเสียดายที่ทุกคนไม่ได้อยากอาหารมากนัก

หลังจากรับประทานอาหารกลางวันเสร็จ เสวียนเฉิงก็กลับไปที่ห้องของเขาและนำอาหารกลางวันของจิ่วเจี้ยไปให้เขา ขณะที่เย่เทียนและอีกสามคนไปที่ดาดฟ้าด้วยกัน

รับลมทะเลพัดบนดาดฟ้า มองดูทะเลที่ไร้ขอบเขต รู้สึกว่ามนุษย์นั้นเล็กมาก ความกว้างใหญ่ของท้องทะเลทำให้ผู้คนรู้สึกว่าทุกอย่างดูเล็กไปเลย แม้แต่ดวงตาของเย่เทียนก็สับสนเล็กน้อย