ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 101

เฉินเสียนเหล่มองชายผู้อยู่ใต้เสียงเทียน เสื้อผ้าอาภรณ์ที่สวมใส่สะอาดเรียบร้อย ใบหน้าโดดเด่น เสื้อผ้าสีเข้มภายใต้เสียงเทียนปรากฏขึ้นเป็นสีม่วงทึบ

ใบหน้าของเขาสงบนิ่ง งดงามยากหาใดเปรียบ

เฉินเสียนกัดฟันเอ่ยขึ้นว่า “ข้าดูแล้วไม่คิดว่าท่านจะอายเลยสักนิด”

ซูเจ๋อยิ้มอย่างอ่อนโยน “ท่านท่านจับได้อีกแล้ว”

“ท่านเรียกข้ามาไม่เพียงแค่มามีปากเสียงกับข้าหรอกใช่หรือไม่? ”

“แน่นอนว่า ข้าอยากให้พระองค์อยู่กับข้าสักประเดี๋ยว” ซูเจ๋อกล่าวอย่างเป็นธรรมชาติ

เฉินเสียนอยากจะต่อยหน้าเขาเสียจริง

เฉินเสียนยิ้มเย้ย “ช่างเป็นคำตอบที่สมเหตุสมผลมาก ท่านบอกมาสิว่าจะทำอย่างไรให้ข้าอยู่เป็นเพื่อน? ”

ซูเจ๋อยกมือขึ้นปิดริมฝีปาก ปกปิดรอยยิ้มเอาไว้ “ข้ายังไงก็ได้ ตามที่พระองค์พึงพอใจ”

เฉินเสียนมองเห็นรอยยิ้มตรงมุมปากของเขา ที่ดูเหมือนจะยิ้มก็ไม่ยิ้ม จึงกล่าวขึ้นอย่างหัวร้อนว่า “เช่นนี้ข้าจะต้องถูกท่านพูดจาแทะโลมไปอย่างนี้หรือ? ”

ซูเจ๋อกล่าว “ข้าก็เคยถูกท่านพูดจาแทะโลมเช่นกัน”

“เมื่อไหร่? ” เฉินเสียนไม่พอใจ “ข้าเป็นคนซื่อสัตย์ ไม่ยุ่งเกี่ยวกับความสัมพันธ์ระหว่างชายหญิง!”

นิ้วมือที่ปรากฏข้อต่อกระดูกชัดเจนของซูเจ๋อเคาะลงบนซี่กรงหน้าต่าง เขาเอนกายสบายๆ พิงหน้าต่าง แล้วเอ่ยขึ้นเบาๆ “แต่พระองค์เคยบอกว่าจะซื้อข้ามาเป็นนายบำเรอของพระองค์ เอ่ยวาจาแทะโลมกันก่อนเช่นนี้ ยิ่งสมควรละอายใจ”

“พูดจาไร้ยางอายเช่นนี้ด้วยท่าทางนิ่งสงบเช่นนั้นได้อย่างไร ซูเจ๋อท่านนี่สุดยอดจริงๆ ข้านับถือท่านเลย”

ซูเจ๋อหัวเราะเบาๆ ชี้ออกไปนอกหน้าต่าง นัยน์ตาครึ่งหนึ่งถูกปกคลุมไปด้วยสีดำของยามราตรี ลึกล้ำไร้ขอบเขต “ท่านมาดู ที่นั้นมีเรื่องน่าสนุก”

เฉินเสียนก้าวเข้ามาหาหลังจากที่ได้ยิน มองออกไปด้านนอก แต่กลับไม่พบอะไร

ถูกชายผู้นี้หลอกเสียแล้ว

ซูเจ๋อก้มตัวลงทันที นิ้วขาวชี้ไปที่ใต้ต้นหวู่ถง ลมหายใจอบอุ่นของเขาอยู่ข้างๆ ใบหูของเธอ “หากข้าจำไม่ผิด ก็คือตรงนั้น ที่ท่านผิวปากให้ข้า”

เฉินเสียนชะงักงัน

ความใกล้ชิดอย่างทันทีทันใดของเขา กลิ่นหอมของไม้กฤษณาค่อยๆ ซึมซาบเข้าจมูก

ลมหายใจของเขาทำให้ใบหูของเธอร้อนผ่าวอย่างบรรยายไม่ถูก

“อาจารย์ที่สอนอยู่ที่นี่วันนั้นคือท่าน? ”

มิน่าล่ะ ที่เธอรู้สึกคุ้นเคย มองดูความสง่างามของแผ่นหลังนั้น มาพร้อมกับใบหน้างดงามไม่มีใครเทียบของซูเจ๋อเสียจริงๆ

“ใช่พ่ะย่ะค่ะ”

เฉินเสียนประหลาดใจ “เช่นนั้นท่านก็เป็นบัณฑิต? ”

ซูเจ๋อหรี่ตา “ถูกแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

เฉินเสียนหันกลับมา ริมฝีปากเกือบสัมผัสกับใบหน้าด้านข้างของเขา

เธอจึงเอนตัวไปด้านหลัง “ท่านเป็นขุนนาง ท่านหลอกข้ารึ? ”

“เหตุใดข้าถึงเป็นขุนนางไม่ได้งั้นหรือ” ซูเจ๋อชื่นชมกับปฏิกิริยาเธอ พลางเอ่ยถาม

“ท่านบุกเข้าไปในรังโจรด้วยตนเองและมีเพียงดาบเล่มเดียว สังหารคนได้โดยไม่กะพริบตา และยังมีฝีมือในการรักษา ท่านบอกว่าท่านเป็นขุนนาง และยังเป็นขุนนางฝ่ายพลเรือน!”

“ท่านคิดว่าไม่ดีได้หรือ? ”

“ดี ดีเกินไปเสียด้วยซ้ำ ท่านเป็นผู้รอบรู้ในกิจการฝ่ายพลเรือนและการทหาร เป็นเสาหลักของราชวงศ์ เมื่อได้เป็นบัณฑิตเช่นนี้จักได้แสดงความสามารถได้อย่างเต็มที่”

ซูเจ๋อยิ้มจางๆ “ในสายตาของผู้อื่น ข้าไม่รู้วิชาการต่อสู้ และไม่รู้วิธีการรักษา ทำได้เพียงแค่สอนหนังสือ เมื่อท่านออกไปแล้วอย่าพูดถึงมันอีก”

เฉินเสียนยักไหล่แล้วกล่าวว่า “เรื่องส่วนตัวของท่านข้าไม่สนใจ ท่านอยากหาคนอยู่เป็นเพื่อนก็ไปหาผู้อื่นเถิด ข้ายังอยากกลับไปดูการแสดงอีกสักสองฉาก ไม่ใช่มาคอยรับใช้ผู้ใด”

คิดไม่ถึงเมื่อหันหลัง ข้อมือของเฉินเสียนจะถูกเขาจับไว้

สัมผัสนั้นแตกต่างจากฉินหรูเหลียง จิตใจผ่อนคลายราวกับยาเย็นที่ทำให้ชุ่มชื้น

หัวใจของเฉินเสียนเต้นแรง เมื่อหันหลังกลับเห็นซูเจ๋อกำลังก้มมองฝ่ามือตนเอง