ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 109

พวกบ่าวรับใช้ต่างพากันเขินอาย

หากว่าท่านแม่ทัพตื่นขึ้นมาและพบว่าตัวเองถูกมองถูกคลำแล้ว คงฆ่าพวกนางอย่างไม่ลังเล?

แต่ว่าไม่มีทางแล้ว การช่วยชีวิตคนตอนนี้สำคัญที่สุด

พวกสาวใช้ทั้งยุ่งทำงาน และก็แอบชอบอยู่ในใจ แล้วได้สบสายตาซึ่งกันและกัน

ท่านแม่ทัพรูปร่างดีมาก........

ท่านแม่ทัพแข็งแรงมากจริงๆ........

เมื่อพ่อบ้านพาคนมาส่งยาที่เพิ่งปรุงเสร็จแล้ว เดินเข้าไปก็เห็นว่าฉินหรูเหลียงได้เปลือยกายนอนอยู่บนเตียง แล้วมีสาวใช้กำลังดูแลปรนนิบัติเขา ก็ตกใจแทบจะลมล้มลงไป

ภาพนั้นช่างเป็นภาพที่สวยงามแต่เขาไม่น่าไปมอง.......

พ่อบ้านยกมือปิดหน้าและหลับตา

แม้จะสงสัยว่าองค์หญิงอาจจะอาศัยอำนาจส่วนรวมแก้แค้นส่วนตัว แต่คิดในแง่ของการช่วยชีวิต ท่านแม่ทัพก็ต้องเสียสละสักหน่อย

เมื่อถึงตอนจะป้อนยาก็ยังเป็นเช่นเดิม ฉินหรูเหลียงปิดปากแน่น ทำอย่างไรก็ป้อนเข้าไปไม่ได้

เฉินเสียนค่อยๆ เดินเข้ามา ก้มหน้าเหลือบมองไปที่ฉินหรูเหลียง จากนั้นยื่นมือออกไปตรงหน้าเขาแล้วตบหน้าสองที เสียงตบดังสนั่น

ผู้คนในห้องตกตะลึงกันหมด

เมื่อเฉินเสียนบีบคางของเขาอีกที ก็พบว่าฟันของเขาได้คลายออกแล้ว บีบปากให้เป็นช่องว่างเล็กน้อย แล้วพูดว่า "เห็นไหม ตบเขาไปสองทีก็ไม่ใช่เป็นอย่างเดิมแล้วหรือ เอายามา"

คนรับใช้รีบเอายาไปให้

เฉินเสียนยื่นรับด้วยมือข้างเดียว คาดไม่ถึงว่าจะเทเข้าปากฉินหรูเหลียงอย่างเร็ว

คนใช้ที่มาส่งยาอยากจะพูดแต่ก็หยุดไป แท้จริงนางอยากจะเตือนองค์หญิงว่ายานี้เพิ่งจะต้มเสร็จได้ไม่นาน.......

ยุ่งมาทั้งคืนแล้ว อาการไข้ของฉินหรูเหลียงก็ได้ทุเลาลงแล้ว

ทั้งเฉินเสียนก็เหนื่อยมากแล้ว สีหน้าก็ซีดขาวเพราะไม่ได้นอน อวี้เยี่ยนรีบมาพยุงนางกลับไปสวนสระวสันตฤดูเพื่อพักผ่อน

วันรุ่งขึ้นเฉินเสียนได้นอนขี้เกียจ ทั้งจวนก็ไม่มีใครกล้าที่จะไปรบกวนนาง

แม้ว่าฉินหรูเหลียงยังไม่ตื่น แต่เมื่อคืนได้ใช้ยาของเฉินเสียนไป อาการก็ได้ขึ้นไปมาก

บ่าวรับใช้ทุกคนต่างแสดงความเคารพต่อเฉินเสียนมากขึ้น

ต่อไปให้ยึดใช้ยาตามที่เฉินเสียนได้สั่งไว้ อาการของฉินหรูเหลียงก็จะค่อยๆ ดีขึ้น

พอถึงเวลาจะต้องป้อนยา บ่าวรับใช้ยังป้อนไม่เข้า ทั้งก็ไม่บังอาจจะไร้มารยาทกับฉินหรูเหลียง ได้เพียงแต่มาขอร้องเฉินเสียนอีกครั้ง

เที่ยงของวันนี้ บ่าวรับใช้มาอีกครั้ง

เฉินเสียนเพิ่งลุกออกจากเตียง นั่งอยู่ใต้ชายคาหน้าประตูรอทานอาหารกลางวัน แล้วพูดอย่างหมดความอดทน "เมื่อวานข้าสอนพวกเจ้าแล้วไม่ใช่รึว่าทำเยี่ยงไร ตบหน้าเขาสองสามที รอให้ปากเขาคลายออกต่อไปก็กรอกยาลงก็เสร็จแล้ว"

"บ่าวมิกล้าเพคะ..........."

"ไม่อย่างนั้นก็ใช้คีมเหล็กดึงฟันหน้าของเขาออก"

"ไม่ได้......ยังไงองค์หญิงทำเถอะเพคะ........"

เฉินเสียนขมวดคิ้ว อยู่ๆ ก็คิดว่าฉินหรูเหลียงอยู่ในอาการสลบไม่ได้สติดึงเอาฟันหน้าออกให้หมด เหมือนว่านี้ก็เป็นเรื่องที่ไม่เลว

ที่สำคัญคือต้องรอให้ฉินหรูเหลียงตื่นมาพบว่าเขาฟันหน้าหายไปสองซี่ ไม่รู้ว่าจะอับอายขายหน้าและเคียดแค้นหรือไม่?

เพียงแค่คิดถึงเรื่องนี้ เฉินเสียนก็อารมณ์ดีขึ้น

ไม่ว่าอย่างก็ตามก็ไม่มีอะไรทำแล้ว ดังนั้นเฉินเสียนจึงเกิดฉุกคิดมาได้อย่างฉับพลัน และได้รับปากที่จะไปที่เรือนหลักเพื่อป้อนยาให้กับฉินหรูเหลียง

บ่าวรับใช้ในจวนต่างดีอกดีใจที่เห็นพวกเขาทำสำเร็จ หากใช้ประโยชน์จากระยะเวลาการรักษาแม่ทัพ สามารถอยู่ตามลำพังกับองค์หญิงแล้วเกิดมีความรู้สึกดีต่อกันได้ทุกคนก็มีความสุข