ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 108

หลิ่วเฉียนเฮ้อจะเป็นหรือตาย ก็ไม่ได้ขวางหูขวางตาของซูเจ๋อ หากว่าไม่ใช่เขาต้องการที่จะลงมือกับเฉินเสียน

หากแม้นว่ายังมีคนคิดว่าการมีชีวิตของหลิ่วเฉียนเฮ้อขวางหูขวางตา คนผู้นั้นคงเป็นจักรพรรดิผู้ที่อยู่สูงสุดแห่งพระราชวังนั่น

นั่นคือศัตรูทะเลเลือดของหลิ่วเฉียนเฮ้อ

ซูเจ๋อไม่ต้องการเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับความเกลียดชังที่ลึกซึ้งระหว่างพวกเขา

โชคดีที่ครั้งนี้เฉินเสียนไม่ได้ถูกจับไปเป็นเชลย ไม่เช่นนั้นซูเจ๋อจะปล่อยให้เขาไปอย่างง่ายดายได้อย่างไร

ต่อมาซูเจ๋อได้เอ่ยถาม "อาเสียนสบายดีหรือไม่?"

"แม่ทัพฉินอยู่ข้างนอกทั้งวัน องค์หญิงอยู่ที่จวนแม่ทัพก็มีความสุขดีขอรับ"

ซูเจ๋อพยักหน้า "เห็นเช่นนี้ ให้ฉินหรูเหลียงยุ่งไปอย่างนี้ก็ดีแล้ว"

เหลียนชิงโจวเหลือบมองขลุ่ยที่อยู่ในมือซูเจ๋อ "ท่านอาจารย์ยังมีอารมณ์ทำขลุ่ยเล็กๆ นี้ เพื่อเตรียมที่จะมอบให้องค์หญิงหรือขอรับ?"

คำพูดได้พูดออกไป เหลียนชิงโจวก็คิดว่าตัวเองได้พูดพลั้งปากไป เขาจะบังอาจถามเรื่องส่วนตัวของอาจารย์ได้อย่างไร

คาดไม่ถึงว่าให้ซูเจ๋อจะตอบ "เจ้าคิดว่าองค์หญิงจะชอบหรือไม่?"

"อาจารย์มอบให้ องค์หญิงต้องชอบแน่นอนขอรับ"

ซูเจ๋อหัวเราะ "ก็ไม่แน่"

เหลียนชิงโจวกล่าวถาม "ต้องการให้ศิษย์ไปมอบแทนไหมขอรับ?"

ก่อนหน้านั้นซูเจ๋อมีธุระอะไรไม่สะดวกทำเอง ทั้งหมดต้องผ่านมือเขาเพื่อส่งมอบให้เฉินเสียน

ซูเจ๋อเอ่ย "ข้าจะหาโอกาสมอบให้นางเอง"

สามวันต่อมา ฉินหรูเหลียงได้รายงานเรียบร้อยแล้ว ในที่สุดก็ผ่านไปได้

เมื่อรอให้เขากลับถึงจวน เพิ่งข้ามประตูใหญ่ ก็ไม่ได้พูดอะไร ทั้งตัวก็ล้มลงไป และสีหน้าที่ดูซีดเผือด

จวนแม่ทัพสับสนวุ่นวายอีนุงตุงนัง

เชิญหมอให้มาดูรอยแผลบนหลังของเขาแทบจะกลายเป็นหนองแล้ว

ท่านหมอไม่กล้าที่จะชะล่าใจ จึงได้รักษาบาดแผลทั้งหมดอย่างพิถีพิถันอีกครั้ง จากนั้นจึงสั่งยาเพื่อไปปรุงยา

เมื่อนำยาเข้ามา ฉินหรูเหลียงก็สลบไม่ตื่นและฟันได้ปิดสนิท อย่าว่าแต่ยาดื่มไม่ได้ แม้แต่ไข้ยังขึ้นสูงอีก

ทั้งตัวเขาได้ร้อนจนน่าตกใจ จิตใต้สำนึกในร่างกายยังตึงกระชับไม่คลาย

สถานการณ์เช่นนี้ดำเนินต่อไปจนถึงค่ำคืนก็ยังไม่ดีขึ้น

ในตอนกลางคืน เฉินเสียนรับประทานอาหารมื้อเย็น และไปคลายร้อนที่สวน แม่บ้านจ้าววิ่งเข้ามาจากด้านนอกและคุกเข่าลงต่อหน้าเฉินเสียน

เฉินเสียนเอ่ย "แม่บ้านจ้าว มีเรื่องอันใด?"

"บ่าวรู้ว่าทักษะด้านการแพทย์ขององค์หญิงเลิศล้ำ บ่าวอยากขอร้ององค์หญิงช่วยท่านแม่ทัพด้วยนะเพคะ!"

เฉินเสียนหรี่ตา "แม่บ้านจ้าว เจ้าขอร้องผิดคนแล้ว เจ้าควรไปขอร้องหมอ"

แม่บ้านจ้าวร้องไห้ออกมา "ท่านแม่ทัพเป็นคนที่บ่าวเห็นมาตั้งแต่เด็ก ไม่เคยเห็นเขาเป็นอย่างวันนี้มาก่อน วันนี้อาการไข้ยังไม่ทุเลาลงเลย ท่านหมอบอกว่าหากคืนนี้ไข้ยังไม่ลดลง อาจถึงแก่ชีวิตได้เพคะ!"

เฉินเสียนเอ่ยเบาๆ ว่า "เขาคือแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ แค่นี้ยังแบกรับไม่ได้ แล้วมาเป็นแม่ทัพได้อย่างไร? ตัวเองไม่รักร่างกายตัวเอง และชะลอเวลาการรักษาที่ดีที่สุด แล้วจะตำหนิใครล่ะ?"

"องค์หญิงเพคะ บ่าวคุกเข่าคำนับให้ท่านแล้ว!"

เฉินเสียนลุกขึ้น เอ่ย "ข้าไม่ใช่หมอ ไม่กล้าช่วยใคร หมอท่านนี้รักษาไม่ดี ก็ไปเชิญหมอที่มีทักษะสูงก็ได้"

จากนั้นค่อยๆ กลับหลัง แม่บ้านจ้าวพูดอยู่ด้านหลัง "องค์หญิง ถึงแม้ท่านไม่มีความรักต่อแม่ทัพก็ตาม ขอให้ท่านเห็นว่าท่านแม่ทัพได้เปลี่ยนแปลงเพื่อท่าน!

ท่านถูกโจรภูเขาจับตัวไปในวันนั้น ท่านแม่ทัพก็ไม่ได้นอนทั้งคืน ไปทุกหนทุกแห่งเพื่อตามหาที่ที่ท่านอยู่ องค์หญิงคิดว่าท่านแม่ทัพกลัวเพียงว่าจะรับผิดชอบไม่ไหวหรือเพคะ?

ใครๆ ก็มองออก ว่าท่านแม่ทัพนั้นทั้งสนใจและเป็นห่วง!

แม่ทัพกลับไปกลับมาอยู่ที่ด้านนอกสวนของเราอยู่หลายครั้งหลายครา ท่านคิดว่าเขาจะทำให้องค์หญิงลำบากหรือเพคะ เขาแค่ต้องการอยากจะดูแลองค์หญิง แต่องค์หญิงกลับไม่ให้โอกาสท่านแม่ทัพเลย!"

เท้าของเฉินเสียนได้หยุดชะงักพักหนึ่ง แต่ยังเดินกลับเข้าไปในห้อง