ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 121

สายฝนกระหน่ำลงมาบนไหล่ที่เปียกโชกของเขา เงาสะท้อนของหยดน้ำทำให้ดวงตาของเฉินเสียนพร่าเลือน

เธอไม่เคยพบไม่เคยเห็นผู้ชายคนไหนเลวทรามต่ำช้าเท่าฉินหรูเหลียงมาก่อน

เพราะฉินหรูเหลียงไม่ใช่พ่อของลูกเธอ เขาจึงใจดำอำมหิตได้ถึงขนาดนี้และเป็นเช่นนี้เสมอมา

เฉินเสียนน่าจะคิดได้ตั้งนานแล้ว เมื่อก่อนเธอแค่ล้อเล่นเพราะไม่อยากให้ฉินหรูเหลียงเป็นพ่อของลูก

แต่พอเซียงซั่นมีลูก ปฏิกิริยาของฉินหรูเหลียงกลับแตกต่างออกไป ตอนที่เซียงซั่นเสียลูกไปเขาทั้งเศร้าเสียใจและเป็นทุกข์อยู่นาน เธอควรจะสงสัยตั้งแต่ตอนนั้น

เธอเคยสงสัย แต่น่าเสียดายที่เธอไม่แน่ใจ

เขาอาศัยจังหวะที่เฉินเสียนเผลอเดินมาอยู่ตรงหน้าเธอและก้มตัวลงช่วยบังฝนให้

เธอเงยหน้ามองเขาแล้วพูดว่า “ตอนนี้ท่านต้องการให้ข้าเอาชีวิตของลูกไปเดิมพันกับชีวิตของหลิ่วเหมยอู่ใช่หรือไม่”

“ข้าช่วยท่านเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับตลอดไปได้ ถ้าเด็กคลอดออกมาอย่างปลอดภัย ข้าสัญญาว่าข้าจะดูแลเขาอย่างดี แต่ถ้าไม่...”

ที่ขอบตาของฉินหรูเหลียงมีประกายของหยดน้ำ “ข้าสัญญาว่าในอนาคตข้าจะมอบลูกให้ท่านอีกคน เป็นลูกของข้ากับท่านเอง ตกลงไหม? ต่อให้รู้ว่าในภายภาคหน้าอาจจะต้องกลายเป็นหมากตัวหนึ่งในพระหัตถ์ขององค์จักรพรรดิ ตราบใดที่ท่านเต็มใจ ข้าก็ยินดีจะเป็นพ่อของเขา”

เฉินเสียนส่ายหน้า “ข้าไม่ได้อยากมีลูกกับท่าน ฉินหรูเหลียง ท่านทำเช่นนี้ไม่ได้ ข้าบอกท่านแล้ว ทุกสิ่งทุกอย่างเป็นการแสดงของหลิ่วเหมยอู่! ถ้านางถูกวางยาพิษจริงๆ นางคงตายไปนานแล้ว! ทำไมท่านถึงไม่เชื่อข้า อย่างน้อยแค่เชื่อข้าครั้งนี้สักครั้งก็พอ!”

เธอตะโกนใส่เขาว่า “ถ้านางตาย ข้าจะจ่ายมันด้วยชีวิตไม่ดีรึ! ข้ากับลูกยอมตายไปพร้อมกับนาง!” เธอเริ่มหมดแรง “แต่ตอนนี้ท่านจะทำแบบนี้ไม่ได้...”

เธอหลบอยู่ใต้ชายคา รู้สึกเหน็บหนาวไปถึงกระดูก

แต่ฉินหรูเหลียงไม่ปล่อยเธอไป

“ฉินหรูเหลียง ท่านจะเนรคุณต่อคนที่ช่วยชีวิตท่านแบบนี้ไม่ได้ ข้าช่วยชีวิตท่านไว้ ข้ารักษาอาการบาดเจ็บให้ท่าน...”

ร่างของเธอแนบชิดอยู่กับผนัง เธอพยายามเต็มที่ที่จะถอยหนี

แต่เธอหยุดมันไม่ได้ ฉินหรูเหลียงค่อยๆ เอื้อมมือมาที่ท้องของเธอ

“ฉินหรูเหลียง อย่าทำให้ข้านึกเสียใจที่คิดผิดช่วยชีวิตของท่านไว้...”

“จิ้งเสียน ข้าขอโทษ”

ทันทีที่ฝ่ามือของเขาเอื้อมมาสัมผัส เฉินเสียนก็ตอบสนองตามสัญชาตญาณ เธอคว้าปิ่นปักผมและแทงลงไปที่มือซึ่งเต็มไปด้วยความชั่วร้ายของฉินหรูเหลียงอย่างสุดแรงเกิด อยากจะแทงเขาให้ทะลุ เจาะเขาให้พรุนเหมือนเม่น ทำให้เขาเลือดไหลเหมือนกับเธอ ให้พรุนไปทั้งตัว!

เธอทำแบบนั้นลงไปจริงๆ แต่ดูเหมือนฉินหรูเหลียงจะไม่รู้จักกับความเจ็บปวด

ปิ่นปักผมแทงเข้าไปทั่วทั้งมือของเขาไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง เลือดแดงฉานไหลนองเต็มฝ่ามือ

ทว่าก็ยังขัดขวางความรุนแรงและโหดเหี้ยมของเขาไม่ได้ มือของเขาที่กวาดอยู่บนหน้าท้องที่นูน เขาบีบกดลงไปอย่างแรง

ณ เวลานั้นเฉินเสียนเกือบจะคิดว่าวิญญาณของตัวเองถูกผลักออกจากร่างไปแล้ว

เดิมทีจากที่แค่รู้สึกตกใจและรู้สึกเย็นที่ท้องเล็กน้อย ก็เหมือนมีคลื่นโหมซัดอย่างรุนแรงและก่อตัวเป็นกระแสน้ำวนลึกลงไปเรื่อยๆ

เธอรู้สึกเจ็บปวดอย่างหาที่เปรียบมิได้

เธอคิดมาตลอดว่าตราบใดที่เธอไม่มีสิ่งที่ชอบ ก็จะไม่มีใครช่วงชิงอะไรไปจากเธอได้

แต่เธอคิดผิด

ตอนนี้สมบัติที่มีค่าเพียงอย่างเดียวในท้องของเธอกำลังถูกฉินหรูเหลียงแย่งชิงชีวิตไป!

เฉินเสียนไม่สนใจว่าใครคือพ่อของเด็ก ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอเฝ้าฟูมฟักเด็กคนนี้อยู่ทุกๆ วัน จนเขากลายมาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตที่แยกออกจากกันไม่ได้

เพราะมืออันโหดเหี้ยมไร้ความปรานีของฉินหรูเหลียงที่เข้ามาฉุดลากชีวิต ยืนกรานที่จะพรากเธอแม่ลูกออกจากกัน!

เฉินเสียนรู้สึกว่าความเจ็บปวดที่เกิดขึ้นนี้โหดร้ายยิ่งกว่าการเชื่อมเอ็นเข้ากับหนัง เชื่อมเลือดเข้ากับเนื้อ!