ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 124

แม่นมซุยกล่าวว่า “บ่าวได้ยินบางอย่างจากแม่บ้านจ้าวตอนอยู่ในเรือน ดูเหมือนองค์หญิงจะตากฝนในวันที่พระองค์มีพระประสูติการ องค์หญิงมีไข้สูงระหว่างการให้กำเนิดโอรสจนเกือบจะทำให้คลอดลำบากเจ้าค่ะ”

“มีไข้สูงตอนคลอด...” ซูเจ๋อพึมพำเบาๆ “แล้วทำไมพระองค์จึงตากฝน”

แม่นมซุยเงียบไปนิดหนึ่งก่อนจะตอบว่า “นายท่านโปรดยกโทษ บ่าวได้ยินมาเพียงเท่านี้ พรุ่งนี้บ่าวจะไปสืบถามจากบ่าวรับใช้คนอื่นมาให้นะเจ้าคะ”

“ข้าอยากจะรู้ทุกอย่างอย่างละเอียด”

“บ่าวเข้าใจแล้วเจ้าค่ะ”

ฝ่ามืออุ่นๆ ของซูเจ๋อค่อยๆ ยกมือของเฉินเสียนขึ้นมา เขาวางนิ้วลงบนเส้นชีพจรตรงข้อมือและใช้สมาธิอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะวางมือเธอลง

เขาหยิบกระเป๋าหนังกวางที่เตรียมไว้ออกมาจากแขนเสื้อและวางไว้ที่ขอบเตียงก่อนจะเปิดออก ด้านในมีชุดเข็มเงินที่มีความยาวและความหนาแตกต่างกันออกไป

ซูเจ๋อหยิบเข็มเงินออกมาและนำไปลนไฟ จากนั้นจึงค่อยๆ ปั่นเข็มลงไปในจุดฝังเข็มของเฉินเสียนหลายต่อหลายจุด

เฉินเสียนถูกฝังเข็มกระตุ้นให้เหงื่อออก จนกระทั่งผ่านไปครึ่งชั่วยามเนื้อตัวก็เปียกชุ่มไปด้วยเหงื่อ

เธอขมวดคิ้วมุ่นและหัวคิ้วก็ขยับเป็นครั้งคราว ริมฝีปากที่ซีดเผือดขยับขึ้นลงราวกับกำลังละเมอ

ซูเจ๋อโน้มตัวลงไปและเงี่ยหูฟัง ครู่ใหญ่ๆ จึงได้ยินเสียงแหบแห้งดังขึ้นมาว่า “ท่านทำแบบนี้ไม่ได้...”

ดวงตาของซูเจ๋อหรี่แสง เขาหรี่ตาลงโดยไม่ออกความเห็นใดๆ

เธอมีเหงื่อออกมากและดูเหมือนร่างกายจะอ่อนแอลงยิ่งกว่าเดิม หลังจากดึงเข็มออกซูเจ๋อก็ยืนขึ้นและกล่าวว่า “เปลี่ยนเสื้อผ้าให้พระองค์”

ซูเจ๋อยืนอยู่ข้างหน้าต่างและหันหลังให้ในขณะที่แม่นมซุยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เฉินเสียน

หน้าต่างเป็นหน้าต่างแบบปิด เมื่อต้องมองทะลุลายฉลุและมุ้งตาข่ายออกไปจึงทำให้เห็นบรรยากาศยามค่ำคืนด้านนอกไม่ชัดเจนนัก

แม่นมซุยใช้น้ำอุ่นเช็ดตัวให้เฉินเสียนหนึ่งรอบก่อนจะนำชุดนอนที่สวมใส่สบายมาเปลี่ยนให้เธอ จากนั้นจึงหลบออกไป

ตอนนี้อุณหภูมิร่างกายของเฉินเสียนลดลงและหายไข้แล้ว คิ้วของเธอค่อยๆ คลายออกและไม่ขมวดเป็นปมอีกต่อไป

ซูเจ๋อมองเด็กทารกที่อยู่ในผ้าอ้อม ใบหน้าของทารกน้อยเหี่ยวย่นและหลับสนิทอยู่บนเตียงเดียวกันกับแม่ของเขา แม้แต่ท่าทางการนอนยังเหมือนกันทุกประการ

ได้ยินเหลียนชิงโจวบอกว่าเด็กคนนี้ยังไม่ร้องไห้เลยตั้งแต่เกิด

ตอนนี้ซูเจ๋อรู้สึกว่าทารกน้อยดูสงบยิ่งกว่าที่เขาคิด

“เป็นเช่นนี้ก็ดี” ซูเจ๋อโน้มตัวลงมาและใช้ปลายนิ้วสัมผัสที่ใบหน้าเล็กๆ ของเด็กน้อย “จะได้ไม่รบกวนตอนแม่ของเจ้าพักผ่อน”

ใบหน้าที่อ่อนนุ่มของเขาเหมือนจะแหลกลงได้ง่ายๆ เพียงแค่การสัมผัส

ผิวของทารกภายใต้นิ้วที่สัมผัสอยู่นั้นอ่อนนุ่มราวกับไขมันแพะ

ทารกที่เดิมทีหลับอยู่มีปฏิกิริยาตอบสนอง อยู่ๆ เขาก็ถีบเท้าและค่อยๆ ลืมตาขึ้นมา

นัยน์ตาเล็กๆ คู่นั้นให้ความรู้สึกเหมือนจะเรียวยาว

ซูเจ๋อเลิกคิ้วมองเขา

เขาหรุบตาเล็กน้อยก่อนจะค่อยๆ ปิดเปลือกตาลง หลับต่อไปโดยไม่ตอบสนองอะไรอีก

ซูเจ๋อคอยเฝ้าดูเฉินเสียนอยู่นาน

เขามองมือที่ทั้งเรียวสวยและเรียบเนียนซึ่งวางราบอยู่ข้างลำตัว จากนั้นจึงเอื้อมไปประสานนิ้วกับนิ้วของเธอ ค่อยๆ ดึงเธอเข้ามาไว้ในอ้อมกอดอย่างนุ่มนวล

เดิมทีเฉินเสียนรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ แต่ต่อมาทุกอย่างก็สงบลง ดูเหมือนเธอจะตกลงไปในสถานที่ที่อบอุ่นและค้นพบท่านอนที่สบาย

เธอเอียงศีรษะเล็กน้อย มีผ้าที่นุ่มสบายรองแก้มให้เธอหนุน กลิ่นหอมจางๆ ของไม้กฤษณาลอยมากระทบจมูกจนทำให้เธอรู้สึกปลอดภัย

เพื่อให้เธอนอนหลับสบาย เขาสามารถอยู่ในอิริยาบถนี้ได้ตั้งแต่เที่ยงคืนจวบจนกระทั่งฟ้าสาง

เมื่อซูเจ๋อจากไป เทียนที่อยู่ในเชิงเทียนก็ดับลงและหลงเหลือไว้เพียงน้ำตาเทียนสีขาว

วันต่อมาอวี้เยี่ยนตื่นตั้งแต่เช้าตรู่ นางรู้สึกมีชีวิตชีวามากหลังจากนอนหลับอย่างเต็มอิ่มตลอดทั้งวัน

ตอนนี้ท้องฟ้ายังไม่สว่างนัก นางไปที่ห้องของเฉินเสียนและเห็นว่าแม่ลูกยังคงหลับอยู่ทั้งคู่ จากนั้นจึงเอื้อมมือไปแตะหน้าผากของเฉินเสียน เมื่อพบว่าอุณหภูมิร่างกายดูเหมือนจะกลับเป็นปกติ นางก็อดดีใจไม่ได้

นางกับแม่นมซุยยุ่งมือเป็นระวิงตลอดทั้งเช้า