ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 125

ซูเจ๋อถามว่า “อาเสียน อยากเห็นหน้าลูกชายไหม”

เฉินเสียนพยายามดันตัวขึ้นและเอ่ยว่า “พอดีเลย ท่านมีความชำนาญด้านการแพทย์ ท่านช่วยดูลูกชายของข้าหน่อยได้ไหมว่าทำไมเขาถึงไม่ร้องไห้เลย”

แม้ว่าช่วงที่ผ่านมาเฉินเสียนจะหลับตลอด แต่เธอก็ยังได้ยินบทสนทนาประจำวันระหว่างแม่นมซุยกับอวี้เยี่ยน

ในเวลานั้นเธอทำได้แค่เป็นห่วง

นี่เป็นครั้งแรกที่เฉินเสียนได้มองเจ้าตัวน้อยที่อยู่ในห่อผ้าอ้อมอย่างจริงๆ จังๆ

ดวงตาของเจ้าตัวน้อยปิดสนิทและไม่ยอมสนใจใครทั้งนั้น

เฉินเสียนมองเขา เธอใช้นิ้วแตะจมูกและดวงตาเล็กๆ ของเขาแล้วหัวเราะโดยไม่รู้ตัว

ขอเพียงแค่เห็นว่าเขาปลอดภัยดี ความทุกข์ตรมทั้งหมดที่เคยได้รับก่อนหน้านี้ก็ถือว่าคุ้มค่า

ซูเจ๋อมองเฉินเสียนอย่างลึกซึ้งขณะที่เธอกำลังมองลูกอย่างทะนุถนอมและอ่อนโยน

ซูเจ๋อกล่าวว่า “เขายังเล็ก ตอนนี้ยังบอกอะไรไม่ได้หรอก ไว้รอไปก่อนแล้วคอยสังเกตเรื่อยๆ ดีกว่า”

“ถ้าเกิดเขามีอะไรผิดปกติหลังคลอดแล้วรักษาไม่ทันท่วงทีจะทำอย่างไรล่ะ”

“...การไม่ร้องไม่ใช่สิ่งผิดปกติเสมอไป เด็กยังเล็กเกินไปที่จะรับการรักษา”

เฉินเสียนจำต้องยอมแพ้ หลังจากเล่นกับมือกับเท้าของลูกน้อยอยู่พักหนึ่ง เธอก็เริ่มดูดีขึ้นอย่างเห็นได้ชัด เธอเหลือบมองซูเจ๋อแล้วถามว่า “ไม่ใช่ว่าท่านควรกลับได้แล้วหรือ”

ซูเจ๋อยิ้ม “ความจริงข้าอยากจะนั่งต่ออีกสักพัก”

“ตอนนี้ท่านไม่กลัวหรือว่าหากใครมาพบเข้าว่าท่านเทียวเข้าเทียวออกจวนแม่ทัพทุกคืนอย่างนี้ เขาจะคิดว่าเราแอบคบชู้กันหรือ”

ซูเจ๋อตอบว่า “อย่างมากที่สุดข้าก็แค่ต้องรับผิดชอบ”

แม้จะพูดเช่นนั้นแต่ซูเจ๋อก็ยังลุกขึ้นและจากไป ก่อนจะไปเขาบอกว่า “ท่านพักผ่อนให้สบายเถิด”

เฉินเสียนคอยมองจนเขาเดินออกไปจากห้อง

เขาเดินออกไปอย่างสบายอกสบายใจ ไม่รีบไม่ร้อนใดๆ ราวกับกำลังเดินเข้าออกเรือนของตัวเอง ไม่รู้สึกผิดว่าตัวเองทำตัวเหมือนโจรเลยสักนิด

แม่นมซุยออกไปส่งซูเจ๋อ

นางลดเสียงลงเมื่ออยู่ในลานและกล่าวว่า “นายท่าน บ่าวไปสืบและได้ความมาบางอย่าง นายหญิงรองแห่งจวนแม่ทัพป่วยหนัก หมอบอกว่าต้องใช้รกมนุษย์มาเป็นส่วนผสมของยา ในวันที่องค์หญิงมีพระประสูติการ ท่านแม่ทัพฉินได้นำรกไปและเอาไปใช้รักษานายหญิงรองเจ้าค่ะ”

วันต่อมาอวี้เยี่ยนมาคอยปรนนิบัติแต่เช้า นางเอ่ยว่า “วันนี้องค์หญิงรู้สึกดีขึ้นไหมเพคะ”

เฉินเสียนมองอวี้เยี่ยนและเอ่ยว่า “ทำให้เจ้าลำบากมาตั้งหลายวัน”

อวี้เยี่ยนมองใบหน้าที่ป่วยไข้ของผู้เป็นองค์หญิง นางรู้สึกจุกอยู่ที่ลำคอและพยายามระงับความขมขื่นเอาไว้ ฝืนยิ้มและพูดว่า “ขอเพียงแค่องค์หญิงฟื้นขึ้นมา ให้บ่าวทำอะไรบ่าวก็ยอม”

นางหันหลังให้และเช็ดน้ำตาที่ขอบตา จากนั้นจึงพูดเรื่อยเจื้อยว่า “องค์หญิง อีกครู่หนึ่งบ่าวจะมาช่วยองค์หญิงล้างหน้าล้างตานะเพคะ ส่วนอาหารเช้าบ่าวเตรียมไว้ให้พร้อมแล้ว

ตอนเช้าบ่าวอาจจะยุ่งจนไม่ได้เข้ามาดูแลอยู่ใกล้ๆ องค์หญิงสักพักหนึ่ง ถ้าองค์หญิงจะรับสั่งอะไรทรงเรียกเอ้อร์เหนียงได้เลยนะเพคะ เอ้อร์เหนียงเป็นคนที่คุณชายเหลียนส่งมา”

เฉินเสียนพยักหน้า

ในสารทฤดูนั้นท้องฟ้าแจ่มใสและอากาศสดชื่น แม้จะเพิ่งรุ่งสางดวงอาทิตย์ก็ฉายแสงเต็มท้องฟ้า เป็นวันที่ท้องฟ้าแจ่มใสเป็นอย่างมาก

เพียงแต่ว่าเฉินเสียนอยู่ในช่วงอยู่เดือนหลังคลอด ทั้งยังเพิ่งจะหายจากการป่วยหนัก เธอจึงออกไปข้างนอกไม่ได้ แม้แต่หน้าต่างก็ยังห้ามเปิดกว้างเกินไป

อวี้เยี่ยนนำอาหารเช้ามาให้เฉินเสียน เมื่อกินข้าวและดื่มยาแล้ว นางจึงช่วยประคองเฉินเสียนให้นอนลงบนเตียง

เฉินเสียนกำลังง่วนอยู่กับการหยอกล้อลูกชายที่เพิ่งให้กำเนิด จึงไม่ได้สนใจอวี้เยี่ยนมากนัก

เวลานั้นมีของบางอย่างอยู่ในแขนเสื้อของอวี้เยี่ยน และนางก็รีบออกไปจากสวนสระวสันตฤดูทันที

นางเดินผ่านสวนดอกไม้ด้านหลังและมุ่งหน้าตรงไปยังสวนดอกพุดตาน

ตอนนี้พิษของหลิ่วเหมยอู่รักษาหายแล้ว แต่ร่างกายของนางยังคงอ่อนแอ ส่วนมากจึงใช้เวลาพักฟื้นอยู่บนเตียง