ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 128

เธอกล่าวขึ้น“ใช้รกของข้าอันหนึ่ง แลกเปลี่ยนกับมือของท่านฉินหรูเหลียงหนึ่งข้าง คุ้มค่า ทำเรื่องไม่ดีเรื่องหนึ่งแล้วก็จำเป็นต้องได้รับการแก้แค้นหนึ่งครั้ง วันนี้ตัดมือของท่านหนึ่งข้าง ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป ข้าไม่รู้สึกว่าท่านฉินหรูเหลียงติดค้างข้าอีกแล้ว”

ฉินหรูเหลียงคิดว่าเฉินเสียนเพียงต้องการแทงเขา คาดไม่ถึงเลยว่าตอนนี้ได้ตัดเส้นเอ็นของเขาขาดไปแล้วหนึ่งท่อน！

เขาพยายามยกแขนดู พบว่านอกจากเจ็บปวดแล้ว ปฏิกิริยาอื่นใดนั้นไม่มีเลย！

ฉินหรูเหลียงจับข้อมือ ทั้งแขนสั่นกระตุกควบคุมอย่างไรก็ไม่ได้

เขากัดฟันกล่าวว่า“เฉินเสียน ท่านโหดเหี้ยมจริงๆ”

เฉินเสียนหันกลับมามองเขา แล้วกล่าวว่า“โหดเหี้ยมหรือ แต่เมื่อเทียบกับท่านนั้นแตกต่างกันราวฟ้ากับดิน”

หลิ่วเหมยอู่บ้าจนผลักเซียงหลิงออกอย่างไม่ไยดี มุทะลุกระโจนเข้าไปหาเฉียนเสียน แล้วกล่าวว่า“ท่านเคยพูดว่าให้ท่านแม่ทัพแค่แทงตัวเอง เหตุใดถึงต้องตัดมือท่านแม่ทัพให้พิการ! เหตุใดท่านถึงทำเช่นนั้นกับท่านแม่ทัพ หม่อมฉันต้องการสู้กับท่าน！”

แต่ยังไม่ได้โผกระโจนเข้าไปใกล้ ก็ถูกฉินหรูเหลียงรั้งเอวไว้แล้ว

ฉินหรูเหลียงกล่าวว่า“อย่าเข้าไป ข้าเสียมือข้างหนึ่งไปแล้วยังไม่พออีกหรือ?”

หลิ่วเหมยอู่สะเทือนใจ ทันทีหลังจากนั้นก็ร้องไห้ในอ้อมกอดของเขา

เฉินเสียนมองหลิ่วเหมยอู่ร้องไห้อย่างเจ็บปวด กล่าวเสียงเบาๆว่า“ฉินหรูเหลียงรักเจ้ามากจริงๆ เพื่อที่จะช่วยเจ้า ได้เอาชีวิตในท้องของข้ามาเดินหมากเล่นแบบเด็กๆ เจ้าน่าจะรู้สึกปลื้มอกปลื้มใจมาก”

หลิ่วเหมยอู่เงยหน้าที่ดวงตามีน้ำตา มองเธอด้วยความจงเกลียดจงชังเป็นอย่างมาก

“รู้สึกว่าเมื่อเทียบกันแล้วเจ็บปวดกว่าที่ข้าแทงเข้าไปในตัวเจ้าใช่หรือไม่?”เฉินเสียนกล่าว“เจ็บก็ถูกแล้ว นี่เป็นเพียงแค่เริ่มต้น”

.“ข้าก็อยากจะดู ท่านแม่ทัพมือพิการไปข้างหนึ่งแล้ว อนาคตจะเป็นท่านแม่ทัพอันดับหนึ่งของต้าฉู่ได้อย่างไร และเจ้า หลิ่วเหมยอู่ ขาดการคุ้มครองปกป้องของฉินหรูเหลียง ชีวิตก็เป็นเพียงแค่ความต่ำตม ”

เธอหมุนตัวและเดินไป“เจ้าอยากสู้ ข้าจะสู้เป็นเพื่อนเจ้าให้ถึงที่สุด เหมยอู่ ข้ารอเจ้าอยู่นะ”

แขนเสื้อของเฉินเสียนมีเลือดสีแดงสดเหือดแห้งติดอยู่ เธอกุมกริชไว้ ดึงอวี้เยี่ยนที่มองอย่างมึนงงขึ้น ก้าวทีละก้าวออกจากสวนดอกพุดตาน ไม่มีใครกล้าขวางเลย

ตอนที่กลับมาถึงสวนสระวสันตฤดู แม่นมซุยเห็นชุดของอวี้เยี่ยนนั้นมีเลือดติดอยู่ สีหน้าเปลี่ยนแล้วกล่าวขึ้นว่า“องค์หญิงได้รับบาดเจ็บหรือเพคะ?”

เฉินเสียนก้มหัวลงปัดปลายเสื้อของตัวเองคล้ายกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น กล่าวว่า“ไม่ใช่เลือดของข้า เอ้อร์เหนียงเบาใจได้”

หลังจากนั้นอวี้เยี่ยนมีท่าทางจนตรอกนั่งคุกเข่าลงไม่ยอมลุกขึ้น นางชอกช้ำระกำใจเช่นนั้นแล้ว ยังยื่นมือออกมาตบตีฝ่ามือของตัวเอง

เฉินเสียนหันกลับมาแล้วกล่าวขึ้นว่า“อวี้เยี่ยน เจ้ากำลังทำสิ่งใดกัน?”

ท้ายที่สุดอวี้เยี่ยนฝืนกลั้นไม่ไหว ร้องไห้ออกมา“องค์หญิง บ่าวไร้ประโยชน์ ทั้งหมดเป็นความผิดของบ่าว .......ถ้าหากวันนั้นไม่ใช่ว่าบ่าวล่าช้าไม่กลับมาเสียที องค์หญิงก็จะไม่มีอันตราย ......บ่าวอยากไปแก้แค้นแทนองค์หญิง แต่ก็ทำให้องค์หญิงลำบากไปช่วยบ่าว ......องค์หญิงอยู่ในช่วงอยู่เดือน ถ้าหากว่าหลงเหลือโรคเรื้อรังไม่หายขาดไว้ภายหลัง บ่าวไร้หนทางปฏิเสธความผิดนี้เพคะ！”

เฉินเสียนปาดน้ำตาที่ใบหน้าเขียวช้ำของอวี้เยี่ยนที่ยังร้องไห้อยู่ แล้วกล่าวขึ้นว่า“อวี้ยี่ยน เจ้ากล้าหาญไม่น้อยนะ ตอนนี้ลับหลังข้า เจ้ากล้าที่จะเอามีดไปแทงผู้อื่นแล้ว”

อวี้เยี่ยนกล่าวว่า“บ่าวเห็นเซียงหลิงยกตุ๋นรกขององค์หญิงไปให้นายหญิงหลิ่วกินทุกวัน ยังเจ็บกว่าการกินเนื้อของบ่าวเองเพคะ บ่าวอดกลั้นไม่ไหวเพคะ........”

“ผลสรุปเจ้าก็ตีไม่ชนะ กลับถูกพวกนางตีจนกลายเป็นเช่นนี้”

“บ่าวใช้กริชตวัดใส่นายหญิงหลิ่วกับเซียงหลิงหลายครั้งเพคะ”อวี้เยี่ยนเงยหน้าขึ้น กล่าวยืดอกขึ้นอย่างภูมิใจ กล่าวจบก็มีความท้อใจอีก“แต่บ่าวลืมเอาผ้ายัดเข้าไปในปากของเซียงหลิง เสียงของนางแหลมโวยวายเป็นอย่างมาก ทำให้คนอื่นๆมาดู ถึงทำให้บ่าวพ่ายแพ้เช่นนี้”

เฉินเสียนกล่าวว่า“ลุกขึ้นเถิด”

“บ่าวมีความผิด ไม่กล้าลุกขึ้นเพคะ”อวี้เยี่ยนน้ำตาไหลพรากมองเฉินเสียน

“ข้าพูดว่าเจ้าผิดแล้วหรือ”เฉินเสียนกล่าวขึ้น“เรื่องวันนั้นข้าไม่โทษเจ้าหรอก ข้าเป็นคนส่งเจ้าไปหาเหลียนชิงโจวทางด้านนั้นเอง ฝนตกหนักทำให้เจ้าเสียเวลาในการเดิน มันเป็นเจตจำนงของสวรรค์”