ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 130

กำลังอ้าปากจะพูด ไม่รู้ว่าซูเจ๋อเอาสิ่งใดเข้ามาในปากของเขา รู้สึกเย็นสบาย ทะลุผ่านปากไหลลื่นลงคอเข้าไปในหัวใจและปอด

ซูเจ๋อมองเข้าไปในดวงตาเขา เห็นแสงเทียนกะพริบระยิบระยับอย่างชัดเจน น่าจะเป็นดวงตาใสแจ๋วกับความอบอุ่น แต่ทว่ากระดูกสันหลังของหมอค่อยๆมีความเยือกเย็นหวาดกลัวคืบคลาน

ซูเจ๋อกล่าวว่า＂เช่นนั้นข้าก็ยิ่งคิดว่าตัวท่านเองเกิดอารมณ์ชั่ววูบ รู้สึกว่ารกมนุษย์สามารถนำมาเป็นส่วนผสมของยาถอนพิษได้＂

พูดแล้วมือที่ออกแรงก็คลายปล่อยออกจากคอของหมอ

หมอร่วงลงพื้น หายใจหอบ และยังไออย่างรุนแรงด้วย พยายามอาเจียนเอาสิ่งที่กลืนลงคอเมื่อกี้นี้ออกมา

แต่เขาไอจนตาแดงก็อาเจียนเอาสิ่งใดออกมาไม่ได้ กล่าวเสี่ยงสั่นว่า＂ท่าน ท่านให้ข้ากินสิ่งใด?＂

＂สั่วเชียนโหว＂

หมอหน้าซีดเผือด ไออย่างต่อเนื่องจนลุกไม่ขึ้น โน้มตัวลงช้าๆอยู่บนพื้น

พิษกำเริบ เขามีความเจ็บปวดทุรนทุรายบ้างเล็กน้อย ตา หู จมูก ปากมีเลือดสีดำไหลย้อนลงมา

ซูเจ๋อควบคุมพิษอย่างถูกวิธี ไม่มีทางให้เขาตายในชั่วพริบตาเดียวหรอก แต่สภาพการณ์ของพิษที่กำเริบ เทียบกันแล้วการแพร่กระจายของพิษรุนแรงกว่าหลิ่วเหมยอู่

ซูเจ๋อกล่าว＂ท่านมีเวลาเพียงแค่หนึ่งชั่วโมง＂

หมอเงยหน้าขึ้นมา เลือดที่ไหลออกมาจาก ตา หู จมูก ปาก น่ากลัวเป็นอย่างมาก ＂ช่วยด้วย......ช่วยข้าด้วย........＂

ซูเจ๋อสีหน้าเรียบเฉยกล่าวว่า＂เขียนตำรับยาที่ท่านถอนพิษให้กับนายหญิงรองให้ข้า＂

หมอไม่มีแรงที่จะเก็บสิ่งต้องห้ามของการเป็นหมออะไรนั่นอีกแล้ว คลานลุกจากพื้นอย่างยากลำบาก มือหยิบกระดาษกับพู่กันเขียนด้วยความสั่นระริก

ซูเจ๋อมองตำรับนั้น กล่าวขึ้นว่า＂ต้องการอ้างอิงตำรับของท่านเพื่อไปทำยาถอนพิษให้ท่านหรือไม่?＂

พอเสียงเปล่งออกมา หมอก็คุกเข่าลง กล่าวอย่างไม่ชัดเจนว่า＂นี่ไม่ใช่ยาถอนพิษอะไรหรอก รกมนุษย์ไม่สามารถนำมาเป็นส่วนผสมถอนพิษได้.......คุณชายไว้ชีวิตข้าด้วย ไม่ใช่ว่าข้าอยากให้เป็นเช่นนี้......พวกเขาสั่งให้ข้าทำ.......＂

＂นายหญิงรอง.......เป็นนางที่ต้องการทำเช่นนี้.....ถอน ยาถอนพิษ........＂

ซูเจ๋อมีสีหน้าที่ไม่อาจคาดเดา เป็นตำรับนี้ ส่วนผสมรกมนุษย์นี้ อีกนิดหนึ่งก็พรากเอาชีวิตของอาเสียนกับลูกแล้ว

หมอผู้นั้นเลือดสีดำไหลไม่หยุด นอนเงยหน้าอยู่บนพื้น

ซูเจ๋อคลายนิ้วมือ ตำรับยานั้นก็เหมือนกับผ้าเช็ดหน้าผืนหนึ่งลอยร่วงลงพื้น ประทับอยู่บนใบหน้าของหมอ แล้วค่อยๆถูกเลือดซึมซาบ

ซูเจ๋อหมุนตัวเดินออกไปราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น

ด้านนอกค่ำคืนนี้ แสงจันทร์สดใส

ในสวนสระวสันตฤดู เฉินเสียนกับลูกหลับไปได้สักพักแล้ว

แม่นมซุยได้ยินเสียงฝีเท้าด้านนอก เปิดประตูห้องอย่างชำนาญลู่ทางดี เป็นซูเจ๋อมาจริงแท้แน่นอนเลย

ซูเจ๋อมองไปที่เตียงแวบหนึ่ง กล่าวเสียงต่ำกับแม่นมซุยว่า＂หยิบกะละมังที่ปกตินางไม่ใช้มาอันหนึ่ง ตักน้ำมาด้วย ข้าจะล้างมือ＂

แม่บ้านซุยก็ออกไปยกน้ำ ถือโอกาสหยิบสบู่ล้างมือมาด้วย

ซูเจ๋ออยู่ในห้องเข้าใกล้เตียงอย่างไม่รีบร้อน รอแม่บ้านซุยยกน้ำมา เขาก็ยืนอย่างสบายใจอยู่ข้างชั้นวาง มือทั้งสองข้างแช่อยู่ในน้ำ แล้วหลังจากนั้นใช้สบู่ล้างอย่างเชื่องช้า

ภายในห้องที่เงียบสงัดมีเสียงน้ำไหลย้อยลงเบาๆ

เฉินเสียนไม่ได้เปิดเปลือกตาขึ้น กล่าวด้วยเสียงแหบแห้งขึ้นทันทีว่า＂ดึกดื่นเช่นนี้ท่านมาที่นี่ เพียงต้องการล้างมือหรือ?＂

ซูเจ๋อยิ้มแล้วยิ้มอีก ทั้งห้องเต็มไปด้วยแสงสว่างโชติช่วง กล่าวขึ้นว่า＂ใช่ กระทำเรื่องที่ไม่ดีมา บนมือไม่สะอาด＂

เฉินเสียนหัวคิ้วเคลื่อนไหว กล่าวว่า＂กระทำเรื่องที่ไม่ดีหรือ? หรือว่าไปทำเรื่องผิดศีลธรรมมา?＂

ซูเจ๋อล้างมือเสร็จ รับผ้าขนหนูที่แม่นมซุยเตรียมไว้มา เช็ดตามนิ้วมืออย่างละเอียดอ่อนและเชื่องช้า กล่าวเปลี่ยนหัวข้อสนทนาว่า＂คืนนี้ระมัดระวังตัวกว่าเมื่อก่อนไม่น้อย＂

เฉินเสียนเบิกตาขึ้น กล่าวว่า＂ท่านเข้ามาในสวนสระวสันตฤดูของข้าราวกับว่าเข้ามาในเรือนของตัวเอง ข้าไม่ระมัดระวังตัได้อย่างไรกันเล่า＂

ซูเจ๋อเดินมา กล่าวอย่างแน่วแน่ว่า＂ข้าก็ไม่ใช่ว่าจะกินเจ้า คุ้มหรือที่จะระมัดระวังข้าเช่นนี้?＂