ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 131

ซูเจ๋อ : "ชื่อนี้น่าฟังกว่าเหลียนข่านตรงไหนกัน?"

"นี่เป็นชื่อเล่น จะทางการขนาดนั้นทำไมกัน?" เฉินเสียนจับแขนและเท้าเล็กๆ ของลูกชายเล่น ยิ้มตาหยี พร้อมกับพูดขึ้นว่า : "มีลูกชายทั้งคน ไม่เอามาแกล้งเล่นเสียหน่อยน่าเสียดายแย่ แขนและขาอันน้อยๆ วันข้างหน้าข้าจะให้เขาตามหลังข้าคอยเป็นเจ้าภาระน้อยไปซะทุกที่เลย ชื่อเจ้าน่องน้อยไม่เหมาะหรือ?"

สุดท้ายแล้วชื่อเล่นของลูกชายก็ตั้งเสร็จเรียบร้อย ก็คือ "เจ้าน่องน้อย"

ขาน้อยๆ ก็ถีบไม่หยุด เหมือนจะกำลังประท้วง

เพียงแต่ว่าเขายังพูดไม่ได้ จะร้องก็ไม่ร้อง การประท้วงของเด็กน้อยจึงไม่มีผลเลย

"ซูเจ๋อ ดูเหมือนท่านจะไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่?"

"เพียงแค่อย่าเล่นจนเกินไป ท่านดีใจก็พอแล้ว"

เฉินเสียนถอนลมหายใจ แล้วจึงใช้ผ้าห่อขาน้อยๆ นั่นไว้ หยิกแก้มของเขาเบาๆ แต่เขากลับไม่ตอบสนองอะไร

เฉินเสียนจึงพูดขึ้นว่า : "ไม่ยอมร้องเลย ท่านว่าเขาเป็นใบ้หรือเปล่า?"

ซูเจ๋อยื่นมือออกไป สัมผัสผิวตรงขาที่อ่อนนุ่มด้วยปลายนิ้ว ลูบไล้เบาๆ ด้วยความตั้งใจ เมื่อมองลึกเข้าไปผ่านเค้าโครงร่างน้อยๆ นี้ ราวกับว่า

กำลังมองใครบางคนที่ใจของเขาคอยคะนึงถึงเสมอ

ทั้งที่คนผู้นั้นอยู่ตรงหน้าแล้วแท้ๆ

ซูเจ๋อพูดขึ้นว่า : "รอให้เขาครบสักขวบสองขวบก่อน หากยังไม่ยอมส่งเสียงร้อง ค่อยสรุปอีกทีก็ไม่สาย นี่เพิ่งจะกี่วันเอง รีบด่วนสรุปคิดแบบนี้ ไม่กลัวว่าเขาจะเสียใจเอาหรือ?"

"เสียใจหรือ? เขาเป็นเด็กที่แม้แต่เวลาหิวก็ยังร้องไห้ไม่เป็น แล้วจะรู้จักคำว่าเสียใจได้อย่างไร?" เฉินเสียนพูดกับเจ้าน่องน้อย : "เจ้าน่องน้อย เจ้ารู้หรือเปล่าว่าอะไรคือความเสียใจ?"

ซูเจ๋อหัวเราะ

จากนั้นเขาก็พูดขึ้นอย่างหน้าตาเฉยว่า : "เมื่อครู่เราพูดกันถึงตรงไหนแล้ว ท่านบอกข้าหน่อย ท่านคลอดก่อนกำหนดได้อย่างไร แล้วฉินหรูเหลียงเขาได้ทำอะไร"

เฉินเสียนที่กำลังเล่นกับจมูกและตาของเจ้าน่องน้อย เธอยิ้มแล้วพูดขึ้นว่า : "ซูเจ๋อ เรื่องนี้รู้สึกว่าไม่ได้เกี่ยวอะไรกับท่านเสียหน่อย"

"แต่ข้ากลับรู้สึกสนใจ ทำยังไงดีล่ะ"

เฉินเสียนเงยหน้าจ้องไปที่ดวงตาของเขา สำลักลมหายใจอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นเธอจึงยิ้มพร้อมกับพูดขึ้นว่า : "ไม่ว่าฉินหรูเหลียงจะทำอะไรลงไป เขายอมใช้แขนข้างหนึ่งของเขามาแลกเปลี่ยน แขนของท่านแม่ทัพใหญ่ ก็คงจะสำคัญไม่ใช่น้อย เพราะฉะนั้นข้าไม่ถือว่าเสียเปรียบอะไร"

"งั้นภรรยาที่โปรดปรานของเขาล่ะ?"

เฉินเสียนพูดขึ้นว่า : "หนี้ที่นางติดไว้ วันข้างหน้าข้าจะให้ฉินหรูเหลียงชดใช้ ซูเจ๋อ เรื่องนี้เป็นเรื่องของข้า ข้าจะจัดการของข้าเอง"

เงียบอยู่ครู่ใหญ่ ซูเจ๋อจึงพูดขึ้นว่า : "ได้ งั้นก็ถือเสียว่าข้าไม่ได้ถามก็แล้วกัน"

เขาได้มอบขวดกระเบื้องขนาดเล็กวางลงบนมือของเฉินเสียน

เฉินเสียนถามขึ้นว่า : "นี่คืออะไร?"

"หลายวันก่อนเจ้าไม่ได้ให้ข้าปรุงยาถอนพิษสั่วเชียนโหวหรอกหรือ"

เฉินเสียนนิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วจึงยิ้มขึ้นพร้อมกับพูดว่า : "ท่านนี่เก่งจริงๆ" เพียงแต่ว่าตอนนั้นที่เธอต้องการจะรีบใช้ยาตัวนี้ พอซูเจ๋อปรุงมาให้ แต่กลับไม่ได้ใช้มันแล้ว

ถึงแม้จะรู้ว่าหลิ่วเหมยอู่แกล้ง แต่เฉินเสียนเองก็เคยคิดจะใช้ยาถอนพิษไปช่วยชีวิตของหลิ่วเหมยอู่

เพียงแต่ว่าฉินหรูเหลียงไม่ยอมเชื่อใจเธอเลยแม้แต่นิดเดียว วันนี้เขาก็ยินดีจะชดใช้ด้วยแขนข้างหนึ่งของเขา และเขาเองก็ไม่ได้รู้สึกเสียใจแม้แต่นิดเดียว

"ยังมีของอีกสิ่งหนึ่ง" ซูเจ๋อยกมือขึ้นมา ที่ปลายนิ้วมีสิ่งของสิ่งหนึ่งห้อยอยู่

เมื่อเฉินเสียนจ้องมองดูดีๆ มันคือลูกดอกสีดำที่ครั้งก่อนซูเจ๋อใช้มันเพื่อหลอกล่อเวรยาม

แววตาของเธอเต็มไปด้วยความดีใจขึ้นมาทันที เพราะตั้งแต่ลูกดอกนี้หายไป เธอก็หาอะไรที่ถนัดมือกว่านี้ไม่ได้อีกเลย

พอจะยื่นมือไปหยิบ ซูเจ๋อกลับยกมันขึ้นสูง

เฉินเสียนวางเจ้าน่องน้อยลงบนเตียง แล้วจึงลงมือแย่ง แต่ไม่ว่าจะแย่งยังไงก็แย่งกับซูเจ๋อไม่ไหว จึงเลิกแย่งพร้อมกับพูดขึ้นด้วยความฉุน : "นี่ มีใครเขาคืนของให้กับเจ้าของเดิมแบบนี้กัน?"

ซูเจ๋อพูดขึ้นว่า : "ของสิ่งนี้ก็ไม่ได้เป็นของท่านตั้งแต่แรกเสียหน่อย ข้าอุตส่าห์มีน้ำใจช่วยท่านหามันกลับมา จะฟังคำขอบคุณจากท่านสักคำ มันมากเกินไปหรือ?"

เฉินเสียนจึงพูดขึ้นว่า : "วันนี้ท่านตั้งใจจะมาโมโหใส่ข้าใช่หรือไม่ ในตอนแรกท่านเป็นคนปาลูกดอกนี่ พอเป็นคนไปเก็บกลับมา แต่ดันมาน้อยใจอย่างงั้นหรือ?"

เมื่อครู่นี้ใครใช้ให้นางยั่วโมโหเขา ตัดสินใจตั้งชื่อเล่นของลูกชายเองคนเดียว