ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 133

หลิ่วเหมยอู่พูดขึ้นทั้งน้ำตา : "ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ เหมยอู่จะให้คนใช้ไปเตรียมอาหารเช้ามาให้ท่านแม่ทัพใหม่"

ฉินหรูเหลียงพูดขึ้นว่า : "ไม่ต้องแล้ว ข้าไม่อยากกิน ประเดี๋ยวให้คนใช้เก็บกวาดด้วย เจ้ากลับสวนดอกพุดตานเถอะ"

พูดจบก็ไม่ได้หันมามองนางแม้แต่นิด เขาเดินออกจากประตู แล้วไปเข้าเฝ้ายามเช้าทันที

หลิ่วเหมยอู่มองตามแผ่นหลังของเขาที่ไม่ได้เหลียวกลับมาแม้แต่นิดเดียว ในใจนางรู้สึกทั้งเคืองทั้งเสียใจ

นางนึกว่านางจะยังสามารถหวนกลับไปครองรักกับฉินหรูเหลียงเหมือนที่ผ่านมา ตั้งแต่ฉินหรูเหลียงพยายามหายาถอนพิษให้นางโดยไม่คำนึงถึงราคายาถอนพิษที่แพงมหาศาล นางสัมผัสได้ว่าฉินหรูเหลียงยังคงรักนางสุดหัวใจ

แต่มาวันนี้ ฉินหรูเหลียงเสียแขนข้างหนึ่งไป ความสัมพันธ์ของทั้งสองกลับค่อยๆ ย่ำแย่ลงไปเรื่อยๆ เพียงเพราะแขนข้างเดียว

เหตุการณ์นี้ไม่ได้เป็นไปตามแผนที่หลิ่วเหมยอู่คาดการณ์ไว้

ฉินหรูเหลียงกลับจากการเข้าเฝ้ายามเช้า แต่กลับไม่ได้ไปหาหลิ่วเหมยอู่ที่สวนดอกพุดตานเป็นอันดับแรก

หลิ่วเหมยอู่ไปที่เรือนหลักเองอยู่หลายครั้ง แต่กลับถูกฉินหรูเหลียงบอกให้กลับไป : "เจ้ากลับไปเถิด ข้าขออยู่เงียบๆ คนเดียวสักพัก"

ฉินหรูเหลียงรู้ตัวดีว่าเขาไม่สามารถควบคุมอารมณ์จิตใจตัวเขาเองได้ เขาไม่อยากจะเอาความรู้สึกผิดหวังและความโกรธเคืองมาลงกับคนรอบข้าง

ทั้งหมดนี้เขาเป็นคนสมัครใจและตัดสินใจทำทุกอย่างด้วยตัวเขาเอง เขาจะมาโทษหลิ่วเหมยอู่ไม่ได้

ลมยามค่ำคืนเริ่มพัดโบก ฉินหรูเหลียงยืนรับลมอยู่ริมทะเลสาบ

จู่ๆ ก็เดินไปถึงสวนสระวสันตฤดูอย่างไม่รู้ตัว

ในสวนสระวสันตฤดูจุดตะเกียงสว่างพริ้มพราย เขายืนอยู่นอกเรือน ได้ยินเสียงเจี๊ยวจ๊าวของอวี้เยี่ยนและเสียงที่ทั้งสงสัย เศร้าใจ หรือเสียงหัวเราะที่ไม่เหมือนเสียงหัวเราะของเฉินเสียนด้วย

ในเรือน แม่นมซุยกำลังให้นมเจ้าน่องน้อย

เฉินเสียนห้ามแม่นมซุยอย่าพึ่งให้นม เธอม้วนแขนเสื้อขึ้น พร้อมกับพูดขึ้นว่า : "อย่ามาห้ามข้า วันนี้ข้าจะให้เจ้าน่องน้อยร้องไห้เต็มเสียงสักครั้งให้ได้ ตั้งแต่คลอดออกมาจนถึงตอนนี้ไม่เคยร้องเลยสักแอะ จะเป็นใบ้หรือเปล่ารอจนครบขวบไม่ไหวแล้ว ข้าจะรู้ตอนนี้ให้ได้"

แม่นมซุยกับอวี้เยี่ยนรีบเข้ามาห้ามทันที อวี้เยี่ยนรีบพูดขึ้นว่า : "อย่าเพคะองค์หญิง เจ้าน่องน้อยเนื้อหนังยังบอบบาง เกิดได้แผลขึ้นมาจะทำยังไงเพคะ!"

แม่นมซุยเองก็เข้าไปช่วยพูดหว่านล้อม : "องค์หญิง ใต้เท้าบอกแล้วว่าอย่ารีบร้อน รอต่ออีกหน่อยเถอะเพคะ รอให้ครบขวบสองขวบไม่ไหว แต่ยังไงเดือนสองเดือนนี้ก็ต้องรอนะเพคะ เจ้าน่องน้อยเป็นเด็กดีขนาดนี้ เวลากินก็กิน เวลานอนก็นอน นอกเสียจากไม่ส่งเสียงร้อง อย่างอื่นก็ไม่ได้เป็นอะไรนี่เพคะ"

เฉินเสียนเหมือนจะสู้แม่นมซุยและอวี้เยี่ยนไม่ไหว ทั้งคู่ปกป้องเจ้าน่องน้อยแน่นหนามาก

เฉินเสียนจึงพูดขึ้นว่า : "เจ้าน่องน้อยอายุยังไม่ทันจะครบครึ่งเดือน พวกเจ้าก็โอ๋ขนาดนี้แล้ว วันข้างหน้าไม่รู้จะตามใจจนเสียผู้เสียคนขนาดไหน เจ้าภาระตัวน้อย เด็กดี มาให้แม่ตีเสียดีๆ!"

อวี้เยี่ยนยังคงต่อต้านไม่ลดละ : "องค์หญิง เรื่องนี้จะโทษเจ้าน่องน้อยไม่ได้นะเพคะ! ที่เจ้าน่องน้อยไม่ยอมร้อง ไม่แน่อาจเป็นเพราะตอนคลอดเจอกับความลำบากเกินไป จึงตกใจขวัญหาย เจ้าน่องน้อยตัวเล็กขนาดนี้ จะไปทนองค์หญิงตีได้อย่างไรกันเพคะ!"

ฉินหรูเหลียงที่กำลังยืนอยู่นอกเรือน ต้นไม้ต้นหนึ่งที่มุมกำแพงงอกกิ่งก้านยื่นออกมา อยู่เหนือศีรษะเขาพอดี

ใบไม้ที่เขียวชอุ่มเริ่มจะเหลือง ลมพัดเบาบาง ใบไม้บางใบก็พลัดหลุดจากต้น ร่วงหล่นอยู่บนบ่าของเขา

ฉินหรูเหลียงฟังแล้วรู้สึกตกใจ

เจ้าน่องน้อย คงจะเป็นชื่อเล่นที่นางตั้งให้ลูกชาย

ฉินหรูเหลียงจึงพึ่งนึกขึ้นได้ว่าก่อนหน้านี้เคยได้ยินคนในจวนพูดกัน ตั้งแต่เจ้าน่องน้อยคลอดออกมาก็ไม่ยอมร้องสักแอะ

ตอนนั้นเขามัวแต่คิดเรื่องช่วยชีวิตหลิ่วเหมยอู่ จึงไม่ได้สนใจเรื่องนี้เลยสักนิด ตอนนี้พอมาคิดดูแล้ว สาเหตุส่วนหนึ่งอาจมาจากเขา ที่ทำให้ลูกเป็นแบบนี้

นั่นเป็นลูกของเฉินเสียน ไม่ใช่ลูกของเขา

หากว่าเด็กคนนั้นเป็นลูกของเขา......ฉินหรูเหลียงไม่กล้าแม้แต่จะคิด ความคิดแบบนี้อาจจะพอเยียวยาความขุ่นเคืองและความผิดหวังในใจของเขาบ้าง

ฉินหรูเหลียงยิ้มเฝื่อนๆ เขามาที่นี่ทำไมกัน