ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 138

เฉินเสียนกลอกตาไปมา “นั้นก็เพราะข้ารู้ว่าคนเราไม่อาจตัดสินกันที่หน้าตา และท่านจิตใจไม่ดี!”

ซูเจ๋อกล่าวด้วยท่าทีสบายๆ “ข้าคิดว่าข้าใสซื่อนะ”

“ใสซื่อ กล่าวไปเรื่อยไม่มีหลักฐาน”

ในขณะที่เฉินเสียนนั้นมีความคิดที่อยากดูซูเจ๋อไปเกี้ยวหญิง ซูเจ๋อจึงใช้กลอุบายเดียวกันนี้กับเธอ หญิงสาวที่อยู่ในการละเล่นบทกวีเห็นหมดแล้ว และยังคิดว่าพวกเขากำลังเกี้ยวพาราสีกันอีก

น่าเบื่อหน่ายจริงๆ

เฉินเสียนกล่าวอีกครั้ง “จากนี้อย่าหวังว่าข้าจะสอนเคล็ดลับการเกี้ยวสาวให้ท่านอีก หรือท่านไม่อยากไปทำให้ผู้อื่นเดือดร้อน ท่านไม่สละโสดข้าละเสียดายแทนท่านเสียจริง”

ซูเจ๋อพยักหน้า “อืม ท่านพูดถูก”

ทั้งสองเดินไปตามริมตลิ่งอีกสักพัก ห่างจากการละเล่นบทกวีที่เฉิดฉายงดงามนั้น มาที่ซุ้มขายของด้านหน้า

อาหารมื้อค่ำในนั้นมีมากมาย คนที่หิวระหว่างเดินเล่นริมแม่น้ำก็สั่งอาหารที่เดินผ่านไปมารับประทานได้

เฉินเสียนได้กลิ่นหอมลอยมา เริ่มหิวขึ้นมาบ้างแล้ว

ไม่รอให้เธอได้เอ่ยปาก ซูเจ๋อก็ชิงกล่าวขึ้นมาเสียก่อน “ข้าหิวแล้ว เราไปทานบะหมี่กันเถิด”

เขาพาเฉินเสียนเดินไปที่ซุ้มขายบะหมี่

ตอนที่เฉินเสียนเดินเข้าไปในเพิง เห็นป้ายตั้งอยู่ที่หน้าประตูซุ้ม——บะหมี่ใจเดียวกัน

เธอยังคงงุนงง เพียงแค่เข้ามาทานบะหมี่ในเพิงจำเป็นต้องหรูหราขนาดนี้เชียวหรือ?

เมื่อก้าวเข้าไปนั่ง เฉินเสียนก็พบว่า ที่นั่งทานบะหมี่อยู่ในที่นี้มีเพียงคู่ชายหญิง

เป็นเวลาเดียวกันที่เถ้าแก่เข้ามาถาม “ท่านทั้งสองต้องการบะหมี่ใจเดียวกันหรือไม่ขอรับ? ”

เฉินเสียนถาม “อะไรคือบะหมี่ใจเดียวกัน? ”

เถ้าแก่ยิ้มอย่างมีความหมาย “ก็คือใช้ตะเกียบทานบะหมี่รวมกัน”

เฉินเสียนมองดูผู้คนที่กำลังทานบะหมี่อยู่ใกล้ๆ พบว่าตะเกียบในมือของชายหญิงเชื่อมกันด้วยด้ายสีแดง

ระยะห่างของเส้นด้ายสีแดงมีจำกัด ดังนั้นชายหญิงทั้งสองจึงไม่อาจอยู่ห่างกันได้ จำเป็นต้องอยู่ใกล้ชิดกันเพื่อใช้ตะเกียบทานบะหมี่ในชามตนเอง

เฉินเสียนขมวดคิ้ว

แค่ทานบะหมี่ เหตุใดต้องอยู่ใกล้กันถึงเพียงนั้น? เหตุใดต้องยักคิ้วหลิ่วตา เล่นหูเล่นตาให้โบยบินไปทั่วเพิง?

นางสัมผัสได้ถึงฟองอากาศสีชมพูที่โผล่ขึ้นมาจากชามบะหมี่ !

ทุกคนนั่งทานบะหมี่อย่างปกติไม่ได้หรือไง?

จะให้นางกับซูเจ๋อทานบะหมี่ใจเดียวเช่นนี้งั้นหรือ?

ซูเจ๋อหยั่งเชิงดู “งั้นมาทานบะหมี่ใจเดียวกันเถิด”

เฉินเสียนเหลือบมองเขา “บ้าหรือ”

เถ้าแก่กล่าวเสริม “คืนนี้ทางร้านมีข้อเสนอพิเศษ เพียงแค่ท่านทั้งสองทานบะหมี่ใจเดียวกัน จะคิดเงินเพียงแค่ชามเดียว”

ซูเจ๋อพยักหน้า “อืม เป็นการต่อรองที่คุ้มค่าจริงๆ ”

“คุ้มค่ากับศีรษะท่านนะสิ เราเปลี่ยนร้านทานมื้อดึกกันเถิด”

ซูเจ๋อกล่าว “แต่ที่นี่ราคาถูก ข้าไม่มีเงินติดตัวมามากนัก ท่านมีเงินหรือไม่? ”

เฉินเสียนคลำดู ปรากฏว่าที่เอวของตนเองว่างเปล่า เธอนึกขึ้นมาได้ว่าตนไม่ได้พกเงินมาด้วย กระเป๋าเงินที่พกติดตัวทั้งหมดเอาไว้กับอวี้เยี่ยน

ซูเจ๋อยิ้ม แล้วเอ่ยถามเถ้าแก่ “เถ้าแก่ บะหมี่ชามนี้เท่าไหร่?”

เถ้าแก่ “เพียงแค่ห้าเหรียญ”

เฉินเสียนถามอีกครั้ง “เช่นนั้นขอเป็นตะเกียบธรรมดาสองคู่ได้หรือไม่? ”

เถ้าแก่ “หากแขกไม่อยากใช้ตะเกียบใจเดียวกัน ย่อมได้แน่นอน เพียงแต่เช่นนี้จะไม่ได้ส่วนลด ต้องจ่ายสองชามเท่าเดิมขอรับ ทั้งหมดก็สิบเหรียญ”

อีกเพียงแค่ห้าเหรียญ เธอจะได้ไม่ต้องถูกเอารับเอาเปรียบ

เธอพูดกับซูเจ๋อ “ท่านไม่ได้พกเงินมามาก แต่แค่สิบเหรียญมีพอใช่ไหม เพื่อจ่ายค่าบะหมี่”