ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 146

เซียงหลิงนางรู้ว่านางไม่มีทางเลือก

ในที่สุดเซียงหลิงที่หมอบอยู่กับพื้นนั้นก็เอาหน้าผากแนบกับพื้น แล้วพูดด้วยเสียงสั่นเครือว่า “ขอองค์หญิงโปรดชี้แนะด้วยเพคะ”

เฉินเสียนยกมือขึ้น แล้วใช้ปลายนิ้วเย็นลูบไล้ไปที่ลำคอของเซียงหลิง เซียงหลิงได้แต่อดทนต่อความน่าหวาดกลัวนี้เอาไว้

เธอทำเป็นช่วยเซียงหลิงจัดแจงเสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิ่ง แล้วลูบไล้ไปที่ผมของนาง “ต่อจากนี้ไปเจ้าก็ยังคงทำงานในสวนดอกพุดตานเหมือนเดิม เพียงแค่เจ้าทำเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น และยังคงปรนนิบัติรับใช้เหมยอู่ต่อไป เพียงแต่ถ้านางจะทำการสิ่งใด ข้าต้องรู้ เข้าใจหรือไม่？”

เฉินเสียนมองนางแวบหนึ่งแล้วพูดขึ้นว่า “เจ้าวางใจเถอะ ในเมื่อนี่ก็เป็นการปกป้องตัวเอง เส้นทางนี้สำหรับเจ้าแล้วไม่มีทางผิด มีแต่จะเกิดประโยชน์แก่เจ้า ข้าจะให้อภัยและยกโทษเรื่องราวที่เจ้าทำไว้ในอดีต เจ้าไม่ต้องกลัวว่าจะมาตายในเงื้อมมือของข้าหรอก ถึงแม้ว่าในวันข้างหน้าเหมยอู่จะให้เจ้าไปตายแทน ข้าก็ออกหน้าปกป้องรับแทนเจ้าไม่ให้ตายได้ ”

เซียงหลิงเบิกตากว้าง นี่แสดงให้เห็นชัดแล้วว่าทางเลือกนี้เป็นทางเลือกที่ดีโดยจะไม่เป็นอันตรายต่อตัวนาง

อีกอย่างกับการแค่ส่งข่าว สำหรับเซียงหลิงแล้วนั้นไม่ได้ยากอะไร เพียงแค่เธอทำหน้าที่ของทุกๆวันเหมือนเดิม หลิวเหมยอู่ก็ไม่สามารถทำให้เธอลำบากใจได้

“เป็นอย่างไร รู้สึกว่ามันง่ายใช่หรือไม่?"

เซียงหลิงคุกเข่าแล้วโน้มศีรษะแนบกับพื้นแล้วพูดว่า “ เพียงแค่องค์หญิงสามารถปกป้องบ่าวได้ บ่าวก็ยินดีเชื่อฟังองค์หญิงเพคะ มีเรื่องอะไรบ่าวจะรีบมาแจ้งกับองค์หญิงเพคะ”

“แล้วเจ้าก็ควรรู้ไว้ว่า เรื่องที่เจ้าสัญญากับข้าวันนี้ หลังจากนี้ถ้าเจ้าเอาไปบอกหลิวเหมยอู่ ข้าจะบี้เจ้าให้ตายง่ายๆเหมือนกับบี้มดก็ยังได้ แต่เมื่อเทียบกับบี้มดให้ตายแล้วนั้นเจ้ายังน่าเวทนากว่า รู้หรือไม่？”

เซียงหลิงตัวแข็งทื่อ พูดอย่างสั่นกลัวว่า “องค์หญิงวางใจได้ บ่าวไม่มีความคิดเป็นอย่างอื่น อย่างวันนี้ที่บ่าวตกลงไปในบ่อโคลนยากที่ดึงตัวเองขึ้นมาได้ ขอเพียงแค่หวังว่าจะสามารถรักษาชีวิตตัวเองไว้ได้！ บ่าวยินดีขอสาบานด้วยยาพิษ ว่าจะไม่ทรยศต่อองค์หญิงอย่างแน่นอน ไม่เช่นนั้นขอให้บ่าวไม่ตายดี！”

เฉินเสียนมองไปที่นางแล้วพูดว่า “เช็ดน้ำตาให้แห้ง แล้วค่อยเอายาไปให้เหมยอู่”

“เพคะ”

เซียงหลิงเช็ดน้ำตา แล้วจัดแจงชุดเสื้อผ้าอย่างเรียบร้อย พยายามทำตัวให้เป็นปกติ แล้วจึงขอตัวออกไปจากศาลา

อวี้เยี่ยนมองไปที่ด้านหลังของนาง แล้วพูดกับเฉินเสียนว่า “องค์หญิง เซียงหลิงเชื่อถือได้หรือเพคะ？แม้แต่นางหลิวนางยังหักหลังได้ แล้วกับองค์หญิงนางจะไม่หักหลังหรือเพคะ บ่าวคิดว่านางไว้ใจไม่ได้นะเพคะ ”

เฉินเสียนเม้มริมฝีปาก ค่อยๆเดินออกจากศาลาไปแล้วพูดว่า “คนที่เดินอยู่บนขอบหน้าผานั้นจะรู้ดีว่า ต้องทำอย่างไรที่จะไม่ตกลงไปในเหวนั้น นางจะมีชีวิตอยู่หรือไม่ก็ตาม สำหรับข้าแล้วข้าไม่ได้สูญเสียอะไร ข้าเพียงแค่ต้องการใช้ข่าวสารจากนางมาเป็นแหล่งอ้างอิง แต่การมีชีวิตอยู่ต่อไปหรือไม่นั้น มันคงมีผลกระทบต่อนางเองอย่างมาก”

หลังจากนั้นเฉินเสียนได้ไตร่ตรองแล้วพูดขึ้นทันทีว่า “อวี้เยี่ยน เจ้าเคยได้ยินชื่อ เซียนเสวี่ย ชื่อนี้มาก่อนหรือไม่？”

อวี้เยี่ยนขมวดคิ้วแล้วคิดอยู่สักครู่ จึงพูดออกมาว่า “เวลานี้บ่าวคิดไม่ออก แต่เหมือนเคยได้ยินที่ไหนมาก่อน”

เฉินเสียน “แปลกจัง ข้ารู้สึกว่าชื่อนี้คุ้นหูมาก”

วันที่สอง เซียงซั่นมารออยู่ที่หน้าสวนสระวสันตฤดู อ้างเหตุผลมาเยี่ยมเฉินเสียนโดยการซื้อขี้ผึ้งหอมมาฝาก

พอดีเมื่อสองวันก่อน อวี้เยี่ยนเห็นเซียงหลิงกำลังลงมือทำอะไรบางอย่างกับอาหารของเซียงซั่นอยู่ จึงเอ่ยคำคลุมเครือออกมาไม่กี่ประโยค

ที่เซียงซั่นมาในวันนี้ นางได้โอกาสนำซุปที่สาวใช้ไปเอามาจากครัวหลัง

เซียงซั่นพูดขึ้นอย่างเกรงใจว่า “องค์หญิง ข้ามีเรื่องที่ไม่เข้าใจ อยากให้องค์หญิงช่วยชี้แนะเพคะ”

“เรื่องอะไรหรือ？”

เซียงซั่นเรียกให้สาวใช้นำซุปนั้นขึ้นมาวาง แล้วพูดว่า “วันนี้สาวใช้ของข้าไปที่ครัวหลังแล้วไปพบกับเซียงหลิง ครั้งที่แล้วโชคดีที่อวี้เยี่ยนพูดเตือนเอาไว้ ทำให้นางได้คิด แล้วข้าก็เห็นมากับตาตัวเองว่าเซียงหลิงใส่ของบางอย่างลงไปในซุปนั้นจริงๆ

ข้าอยากให้องค์หญิงช่วยข้าดูให้หน่อย ว่าซุปนี้นั้นมันเติมอะไรลงไปกันแน่ มิน่าหล่ะไม่กี่วันมานี้ข้ากินแล้วรู้สึกว่ากลิ่นยามันเบาลง”