ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 151

เฉินเสียนเอ่ยอย่างโกรธๆ “แล้วข้าจะเอาชนะท่านได้อย่างไรล่ะ”

“ท่านลองขัดกระบวนท่าดูสิ”

ทว่าเธอรู้กระบวนท่าอะไรที่ไหนกัน เฉินเสียนไม่รู้อะไรเลย จนถึงบัดนี้การเคลื่อนไหวของเธอล้วนเป็นปฏิกิริยาอันคุ้นเคยที่ร่างกายแสดงออกมาอย่างไม่รู้ตัว

ตอนนี้ถ้าจะให้ขัดกระบวนท่า เธอก็ทำไม่ได้อยู่ดี

ซูเจ๋อเอ่ยว่า “ช่างเถอะ ข้านำเอง”

เมื่อสิ้นเสียง ทันใดนั้นเขาก็เปลี่ยนจากฝ่ายรับมาเป็นฝ่ายรุกและเริ่มโจมตีเฉินเสียน

ทุกครั้งที่โจมตี เขาจะบอกตำแหน่งให้เฉินเสียนทราบเพื่อที่เธอจะได้รับมือกับมันได้

ตอนแรกเฉินเสียนเสียแรงไปมากกับการรับมือการโจมตีที่เหลือกำลังรับ แต่เธอก็ปรับตัวได้ดีมากและในไม่ช้าก็ตั้งตัวได้ เธอค่อยๆ เลิกพึ่งพาการเตือนของซูเจ๋อแล้วอาศัยความว่องไวเฉียบแหลมสังเกตว่าซูเจ๋อจะโจมตีมาตรงไหน

การเคลื่อนไหวของซูเจ๋ออาจดูสะเปะสะปะ แต่ความจริงแล้วเขามีรูปแบบของเขา เพื่อจะป้องกัน เฉินเสียนมองการโจมตีนั้นออกแล้ว และท่ามกลางความสะเปะสะปะนั้นกลับทำให้เธอสังเกตเห็นกฎอันอิสระได้อย่างง่ายดาย

เฉินเสียนทั้งรู้สึกสดชื่นและประหลาดใจ ร่างกายระเบิดพลังออกมาอย่างฉับพลัน ยิ่งต่อสู้นานขึ้นเธอก็ยิ่งไม่เกรงกลัวสิ่งใดเฉกเช่นเมื่อยามเช้า

คงเป็นเพราะว่าเธออยากจะจับตัวซูเจ๋อให้ได้เหลือเกินและอยากจะโจมตีเขาสักหมัดสองหมัด

ยิ่งซูเจ๋อเห็นแบบนี้ก็ยิ่งปล่อยให้เธอทำสำเร็จไม่ได้ เขายกมุมปากเล็กน้อย มือของเขาเคลื่อนไหวเร็วขึ้น ส่งผลให้เฉินเสียนต้องถอยหลังไปอย่างต่อเนื่อง

เฉินเสียนพยายามโต้กลับ แต่กลับถูกซูเจ๋อแก้การโจมตีได้อย่างง่ายดาย

เฉินเสียนตระหนักได้ว่าช่องว่างระหว่างเธอกับซูเจ๋อนั้นมีมากกว่านั้น และมันต่างกันมากจริงๆ!

ต่อให้เธอพยายามอย่างสุดกำลังก็ยังเอาชนะซูเจ๋อไม่ได้อยู่ดี เป็นไปได้เช่นกันว่าอาจจะถูกซูเจ๋อทุบตีจนไม่เหลือเค้าเดิม เพียงแต่เห็นได้ชัดว่าซูเจ๋อยังมีความเมตตาและไม่โจมตีเธอแรงนัก

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้เฉินเสียนก็รู้สึกผิดหวังเล็กน้อย

เฉินเสียนไม่ทันระวังด้านหลังเลยแม้แต่น้อย เธอเอาแต่ถอยร่นไป กว่าจะรู้ตัวก็ถอยไปจนถึงเนินลาดเอียงเสียแล้ว

ซูเจ๋อกำลังจะออกปากเตือน แต่ไหนเลยจะคิดว่าเธอจะก้าวถอยหลังไปก่อน

เฉินเสียนตกใจทันทีที่ก้าวเท้าลงไปในความว่างเปล่า เธอพบว่าตัวเองกำลังหงายหลังลงไปอย่างเสียการควบคุม

ในตอนนั้นซูเจ๋อเอื้อมมือออกไปคว้าเธอไว้

ทันทีที่คว้ามือซูเจ๋อไว้ได้ เธอก็ดึงซูเจ๋อจนตกลงไปด้วยกัน

สิ่งที่เรียกว่าความตายเหมือนจะต้องการหาผู้ร่วมทาง

ซูเจ๋อตกตะลึง ทันใดนั้นเขาก็ทิ้งตัวลงไปและคว้าเฉินเสียนเข้ามากอดไว้ในอ้อมแขน แล้วตัวเขาเองก็กลิ้งลงไปตามเนินลาดเอียงพร้อมกับเธอ

เนินแห่งนี้ลาดยาวและพวกเขาก็หอบเอาใบไม้แห้งติดตัวไปตลอดทาง

เฉินเสียนเวียนหัวราวกับกำลังนั่งรถไฟเหาะ

ซูเจ๋อใช้มือป้องศีรษะของเธอไว้และกดเข้ามาไว้แนบอก ทั่วทั้งภูเขาเงียบสงัดและเต็มไปด้วยความสดชื่น แต่ถึงกระนั้นก็ไม่อาจเทียบได้กับกลิ่นหอมจางๆ ของไม้กฤษณาในอ้อมกอดของเขา

ในที่สุดการหมุนเคว้งอย่างปั่นป่วนก็หยุดลง

เนื้อตัวของทั้งคู่เต็มไปด้วยเศษใบไม้ที่ร่วงหล่นและอยู่ในสภาพที่ดูไม่ได้กันทั้งคู่

พวกเขากลิ้งลงมาจนถึงด้านล่างสุดของเนินลาด

ซูเจ๋ออยู่ด้านล่าง เฉินเสียนอยู่ด้านบน

ซูเจ๋อถอนหายใจยาวด้วยความโล่งอก แต่เฉินเสียนที่ทับอยู่บนร่างของเขากลับไม่ขยับเขยื้อนอยู่เป็นเวลานาน เขายกมือขึ้นหยิบเศษใบไม้ที่ติดอยู่บนผมของเธอออก ไม่รู้ว่าผ้าผูกผมที่มัดผมไว้หลุดหายไปไหนแล้ว เส้นผมสีดำสลวยจึงแผ่สยายราวกับสายน้ำ

เขานอนราบอยู่กับพื้นและมองผ่านต้นไม้ใบหญ้าขึ้นไปบนท้องฟ้าสีครามสดใส ทันใดนั้นก็รู้สึกว่าท้องฟ้าช่างกว้างใหญ่และสวยงามเหลือเกิน

ใบไม้ทุกใบในป่าที่ร่วงลงมา ทุกอณูของความเงียบ รวมถึงคนที่อยู่บนตัวเขา ทุกอย่างล้วนทำให้เขารู้สึกสะเทือนอารมณ์

ซูเจ๋อพูดขึ้นมาว่า “โชคดีที่ข้าไม่ใช่ศัตรูของท่าน หากเป็นศัตรู ข้าคงไม่ยอมกลิ้งลงมาพร้อมกับท่าน”

เฉินเสียนส่งเสียงอู้อี้อยู่ในอ้อมกอดของเขา

ซูเจ๋อเลิกคิ้วและถามว่า “ท่านเป็นอย่างไรบ้าง”