ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 150

เฉินเสียนลืมตาขึ้น มองไปที่เงาของเขา ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “ท่านกับข้ามีความสัมพันธ์อะไรกัน แล้วท่านกับจักรพรรดิองค์ก่อนมีความสัมพันธ์อะไรต่อกัน？”

“หลังจากนี้ รอมีโอกาสข้าจะค่อยๆอธิบายให้ท่าน”

ในใจเฉินเสียนสัมผัสได้ถึงความตึงเครียด แล้วพูดว่า “ท่านคือคนที่อยู่เบื้องหลังของเหลียนชิงโจวใช่ไหม ท่านเป็นคนชี้แนะให้เขาเข้ามาอยู่ใกล้ชิดข้า ท่านต้องการทำอะไร？

ซูเจ๋อ ข้าบอกท่านไว้ก่อน ถ้าเป็นเพราะท่านพอใจว่าข้าคือองค์หญิงของจักรพรรดิองค์ก่อนและชอบเจ้าน่องน้อย ข้าแนะให้ท่านเปลี่ยนความคิด ไม่อย่างนั้น แม้แต่เพื่อนข้าก็ไม่สามารถเป็นเพื่อนกับท่านได้ ”

ซูเจ๋อถามเสียงเบาว่า “อาเสียน ถ้าเกิดข้าไม่มีความคิดอันใด ท่านกับเจ้าน่องน้อยจะอยู่ดีได้อย่างไร？”

เขาหยิบเนื้อกวางที่ย่างขึ้นมาดม แล้วเอาลงไปย่างอีกรอบ “หนทางข้างหน้ายังอีกยาวไกล มีแต่ภัยอันตราย ข้าไม่คิดจะไม่ทำอะไรไม่ได้ ไม่อย่างนั้นข้าก็ไม่สามารถปกป้องพวกท่านได้”

เขาลุกขึ้น แล้วหมุนตัวกลับ เดินมานั่งข้างๆเฉินเสียนที่ต้นไม้ เอามือขึ้นมาป้องปากเพื่อดมเนื้อกวางที่หอมน่ากินนั้น แล้วฉีกเนื้อส่วนที่นุ่มให้เฉินเสียนกิน

เฉินเสียนหลับตาลง โดยไม่ได้รับเนื้อชิ้นนั้น

ซูเจ๋อพูดออกมาเบาๆ “ท่านมักจะคิดว่าข้าเป็นคนเลว ก็จริง”

เฉินเสียนใจเต้น

เธอรู้สึกว่าเธอคงจะถูกซูเจ๋อหลอกอีกแล้ว แต่เมื่อได้ยินเสียงเวลาที่เขาถอนหายใจ เธอรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดที่ชัดเจนแต่ไม่สามารถพูดออกมาได้

ในขณะที่ซูเจ๋อกำลังจะเก็บมือกลับไป เฉินเสียนรีบคว้าข้อมือของเขาไว้ ซูเจ๋อนั่งยองๆ

เธอก้มลงกินเนื้อกวางที่อยู่ในมือของซูเจ๋อจนหมด

เฉินเสียนกินจนอิ่ม กลิ่นหอมฟุ้งกระจายไปทั่วปุ่มรับรส

เธอยังคงก้มลงแล้วพูดว่า “ข้าเชื่อท่าน ว่าท่านต้องการปกป้องข้า”

ซูเจ๋อจ้องมองแล้วจ้องมองอีก

“ข้าไม่รู้ว่าท่านเป็นคนดีหรือว่าคนไม่ดี แต่ข้าเชื่อท่าน สำหรับข้า ท่านนั้นเป็นคนดี”

ซูเจ๋อหรี่ตาลง แล้วกรอกตาหมุนไปมา

เฉินเสียนลืมตาขึ้น จ้องมองไปที่เขา “ถ้าท่านคิดร้ายกับข้า เวลานั้นข้าค่อยกลับมาตัดสินว่าท่านเป็นคนเลว นั่นก็ยังไม่สาย”

“ถ้าเวลานั้นมันสายไปแล้วล่ะ？”

“นั่นเพราะข้าไม่รู้จักคบคน สมแล้วล่ะ”

เมื่อเวลาตัดสินใจเชื่อใครสักคนแล้ว ก็ต้องเชื่อโดยไม่เก็บเอามาคิดอีก

ซูเจ๋อคนนี้ถึงแม้จะไม่ค่อยเอาไหนแต่เขาไม่เคยทำให้เธอผิดหวังเลย

ถ้าคนแบบนี้สุดท้ายแล้วเป็นคนเลว นั้นก็เป็นคนเลวที่หายากมาก

เฉินเสียนออกปากว่าเชื่อเขา แต่ในใจก็ยังรู้สึกแปลกอย่างแท้จริง

ซูเจ๋อพูดแล้วหัวเราะ “ ถ้าหากวันหนึ่งท่านพบว่า ในความทรงจำของท่าน ข้าไม่ได้เป็นอย่างที่ท่านเห็นตรงหน้า ท่านเสียใจจะทำอย่างไร？”

เฉินเสียนพูดต่อว่า “แม้ว่าท่านจะไม่บอกข้าว่าจะทำอะไรแน่นนอน เรื่องต่อจากนี้ค่อยว่ากัน จริงๆแล้วข้าอยากจะรู้มาก ว่าความทรงจำในอดีตนั่น ท่านเป็นอะไรกับข้ากันแน่”

ทั้งสองแบ่งกันกินเนื้อกวาง เฉินเสียนดื่มน้ำสะอาดจากลำธารนั้น แล้วเอนตัวลงนอนใต้ต้นไม้พร้อมกับถอนหายใจยาวออกมา

น้ำในลำธารเป็นประกายระยิบระยับจากการหักเหของแสงแดดที่ส่องมาจากดวงอาทิตย์ รัศมีส่องสว่างอบอุ่นอยู่ใต้ต้นไม้

ซูเจ๋อพยุงศีรษะเธอมาวางลงที่ขาของเขา เด็ดใบไม้ใหญ่มาคลุมใบหน้าและดวงตาของเธอ แล้วกระซิบที่ข้างหูว่า“พักสักหน่อย ยังต้องเดินทางอีกไกล”

เนื่องจากมีหมอนหนุนยังสบายดีกว่าไม่มี เฉินเสียนยอมจำนนอย่างสุภาพ

จริงๆแล้วเธอเหนื่อยมาก ตอนที่อยู่ในสวนสระวสันตฤดูเธอจะนอนกลางวันเป็นประจำ กินอิ่มนอนหลับ

สีเขียวของใบไม้ตัดกับใบหน้าสีขาวของเธอ ดูสุภาพนุ่มนวล

ใบไม้นั้นปิดคางของเธอไม่หมด ซูเจ๋อจ้องมองไปที่ริมฝีปากสีแดงอวบอิ่มของเธอ

แล้วเขาจะหลับได้อย่างไร ไม่ใช่เสียเวลาไปสูญเปล่าหรอกนะ

หลังจากที่เฉินเสียนหลับไปแล้ว ซูเจ๋อค่อยๆดึงมือเธอขึ้นมา มองไปที่รอยแดงหลังมือของเธอ แล้วเอายาที่ติดตัวมา ค่อยๆทาลงไปที่มือของเธอ