ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 160

เฉินเสียนหันไปตามเสียงเรียกและเห็นชายผู้หนึ่งซึ่งสวมชุดดำอันคุ้นตายืนอยู่อย่างสงบที่ริมถนน

คนปกติที่เห็นการก่อเรื่องวิวาทเช่นนี้ต่างพากันหลบไม่เข้ามายุ่ง มีเพียงเขาที่ยังคงอยู่ในความสงบ

เพียงแต่ว่าเขาสวมหน้ากากลวดลายแปลกที่ไม่ค่อยมีให้เห็นที่ไหน เป็นหน้ากากที่มีสีสันสวยงามและดูแปลกตา ทว่าปกปิดใบหน้าของเขาได้อย่างสมบูรณ์ เหลือให้เห็นแค่เพียงดวงตาคู่หนึ่งเท่านั้น

ถึงแม้เฉินเสียนจะมองไม่เห็นหน้า แต่มองแวบแรกเธอก็จำได้ทันทีว่าเขาคือซูเจ๋อ

เขายืนอยู่คนเดียวและสวมชุดดำอันคุ้นเคย เส้นผมบางส่วนระอยู่บริเวณไหล่ ดวงตาเรียวยาวคู่นั้น ทั้งหมดนั้นเธอรู้จักเป็นอย่างดี

ไม่มีใครเรียกเธอว่า “อาเสียน” นอกจากเขา น้ำเสียงของเขาละมุนและอบอุ่นราวกับหยก ฟังไพเราะจับใจ

เฉินเสียนไม่คิดว่าเธอจะเจอเขาที่นี่

กลุ่มคนพวกนั้นยกพวกโจมตีเฉินเสียน เฉินเสียนรีบวิ่งไปที่ริมถนนทันทีและลากซูเจ๋อเลี้ยวหนีไปตรงทางแยก

แม้จะรับมือกับคนจำนวนมากขนาดนั้นไม่ไหว แต่ตอนนี้มีซูเจ๋ออยู่ด้วย เมื่อสองคนร่วมมือกัน ชัยชนะก็อยู่ใกล้แค่เอื้อม

ซูเจ๋อไม่ควรใช้กำลังกับผู้อื่นตอนกลางวันแสกๆ เช่นนี้ ดังนั้นเฉินเสียนจึงล่อคนพวกนั้นจนมาถึงทางตันที่ไม่มีใครเหยียบย่างเข้ามา

คนกลุ่มนั้นเคาะกระบองที่ถืออยู่ในมือและประชิดเข้ามาเรื่อยๆ เอ่ยอย่างมุ่งหวังว่าจะเอาชนะ “ดูสิว่าคราวนี้จะหนีไปไหนได้อีก!"

เฉินเสียนผลักซูเจ๋อออกไปและพูดว่า “ช่วยข้าจัดการพวกมันเร็วเข้า! ถ้าชนะข้าจะตอบแทนท่าน!”

ทันทีที่คนของอีกฝ่ายพุ่งตรงเข้ามา ซูเจ๋อก็พลิกฝ่ามือชิงกระบองของมันมาได้และถีบอีกฝ่ายจนกระเด็นออกไปอย่างง่ายดายราวกับไม่ได้ใช้แรงอะไรเลย

พวกที่เหลือเห็นดังนั้นจึงกรูเข้ามาพร้อมกัน

เฉินเสียนก็ไม่ได้นิ่งเฉย เธอชิงกระบองท่อนหนึ่งและร่วมมือกับซูเจ๋อต่อสู้กับพวกนั้น ใช้เวลาไม่นานเจ้าพวกนั้นก็เริ่มกระเจิดกระเจิง

พวกมันถูกจัดการทีละคนๆ จนไม่กล้าสุ่มสี่สุ่มห้าเข้ามาอีก

เมื่อซูเจ๋อก้าวไปข้างหน้าอย่างสงบหนึ่งก้าว พวกมันก็ถอยหลังไปอย่างหวั่นๆ หนึ่งก้าว

เมื่อซูเจ๋ออยู่นิ่งๆ ไม่รบกวนผู้ใด เขาดูอ่อนโยน ไม่เป็นอันตราย สุภาพและมีสง่า แต่เมื่อเขาเริ่มลงมือเข้าจริง พลังโจมตีของเขาก็ระเบิดออกมา

เฉินเสียนมองแผ่นหลังของเขา ช่างหล่อเหลาเหลือเกิน

ซูเจ๋อเดินไปข้างหน้าห้าหกก้าวด้วยสีหน้าที่ยังเรียบเฉย เจ้าคนพวกนั้นเดินโซซัดโซเซถอยหลังไปด้วยความกลัว ท้ายที่สุดก็หันหลังและวิ่งเตลิดไปด้วยความคับแค้นใจ

ซูเจ๋อหันกลับมามองเฉินเสียน นัยน์ตาเรียวยาวหรี่ลงเล็กน้อย ให้ความรู้สึกน่าหวั่นเกรงโดยธรรมชาติ

เฉินเสียนสาบานว่านี่เป็นครั้งแรกที่เธอรู้สึกว่าซูเจ๋อจริงจังมาก...

เธอยิ้มแหยๆ และกล่าวว่า “ซูเจ๋อ วันนี้ท่านดูดีมาก”

ความเคร่งขรึมในดวงตาของซูเจ๋อหายวับไปทันที แต่เมื่อนิ้วขาวสะอาดถอดหน้ากากออกมาจึงเห็นว่าแววตาที่อ่อนโยนนั้นหรี่แสงลง เขาเลิกคิ้วและถามว่า “ข้าสวมหน้ากากอยู่ ท่านรู้ได้อย่างไรว่าวันนี้ข้าดูดี”

เฉินเสียนเอ่ยอย่างจริงจังว่า “ไม่ว่าจะวันไหนท่านก็ดูดี โดยเฉพาะวันนี้ยิ่งดูดีเป็นพิเศษ จริงๆ นะ ถ้าข้าโกหกขอให้ข้าเป็นหมาเลยเอ้า!”

“ท่านไม่ต้องพูดอะไรแล้ว ความจริงแล้วนี่มันเรื่องอะไรกันแน่”

เฉินเสียนเขี่ยจมูกตัวเองและบอกไปส่งๆ ว่า “น่าจะเป็นเพราะข้าเดินเปะปะอยู่ พวกนั้นคงเห็นแล้วรู้สึกขัดหูขัดตาก็เลยคิดจะหาเรื่องข้า”

ซูเจ๋อปัดแขนเสื้อของตนเองอย่างไม่สะทกสะท้านก่อนจะเลื่อนไปปัดชายเสื้อ จากนั้นจึงกล่าวว่า “ข้าก็เดินเปะปะอยู่นานแล้ว เหตุใดจึงไม่เจอคนกลุ่มใหญ่คิดจะเล่นงานเช่นนี้บ้างล่ะ”

เฉินเสียนเหลือบมองเขาและกล่าวว่า “นั่นเป็นเพราะว่าท่านแตกต่างจากคนอื่นนะสิ ท่านหน้าตาดีขนาดนี้ ใครจะไปอยากเป็นศัตรูกับท่าน แม้แต่ศัตรูเองยังลังเลเลยที่จะจัดการท่านเลย”