ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 161

เฉินเสียนประสานมือหลังท้ายทอย พูดขึ้นอย่างใจเย็น : "งั้นข้าก็คงต้องขอบใจท่านมาก ที่เดินทางมาตั้งไกลเพื่อจะมาช่วยข้า"

"แค่นี้?"

เฉินเสียนยิ้มตาหยี พร้อมพูดขึ้นว่า : "ไม่อย่างงั้นท่านจะเอายังไงอีก เวลานี้ ท่านยังต้องเข้าวังเพื่อไปสอนตำรามิใช่รึ"

"ใช่ ข้าจะสายแล้ว"

"งั้นไว้คราวหน้าข้าค่อยเชิญท่านทานอาหาร ถือเสียว่าเป็นการขอบคุณท่านก็แล้วกัน คงจะได้อยู่มั้ง"

จากนั้นทั้งคู่จึงพากันเดินออกจากตรอกทางตัน

เฉินเสียนเห็นเขาเดินอย่างใจเย็น จึงพูดขึ้นว่า : "ท่านจะสายอยู่แล้ว ทำไมถึงยังเดินเอ้อระเหยลอยชาย ไม่รีบหรือ?"

"สายก็สายไปแล้ว รีบไปจะมีประโยชน์อะไร ส่งท่านกลับไปก่อนค่อยว่ากัน?"

เมื่อออกจากตรอกมาแล้ว เธอหันไปมองข้างๆ ก็เห็นซูเจ๋อยกมือขึ้นไปบนหน้า เมื่อเขาวางมือลงมาแล้ว จึงพึ่งเห็นว่าเขาได้สวมหน้ากากอีกครั้ง

เฉินเสียนถามขึ้นว่า : "ไปหาหน้ากากมาจากไหน?"

"ซื้อจากตลาดเมื่อครู่นี้ ท่านอยากจะซื้อหรือ?" ทั้งคู่ก็กำลังเดินไปทางร้านขายหน้ากากพอดี

เฉินเสียนเงียบอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงพูดขึ้นว่า : "ซื้อไว้สักอันก็ดี เผื่อว่าจะถูกคนกลุ่มนั้นจำหน้าได้"

ทั้งคู่จึงพากันสวมหน้ากากที่ดึงดูดความสนใจของผู้คนไปทั่ว

ตอนนี้ อวี้เยี่ยนและหลิวอีกว้านั่งหมอบอยู่ตรงหัวมุมของตรอกๆหนึ่ง

อวี้เยี่ยนที่ร้องไห้จนแทบจะเป็นมนุษย์น้ำตา หลิวอีกว้าที่อายจนเหงื่อท่วมหน้า จึงพูดขึ้นว่า

"เจ้าหยุดร้องได้แล้ว ผู้คนที่ตลาดเยอะขนาดนี้ เห็นเข้าจะไม่ดี จะคิดว่าข้าไปทำอะไรมิดีมิร้ายกับเจ้า ถึงแม้เจ้าจะไม่ใช่รสนิยมของข้า แต่ผู้คนจะเอาไปนินทาเอาได้"

อวี้เยี่ยนที่ยังแต่งตัวเป็นคุณชายน้อย ทั้งสะอื้นทั้งร้องไห้น้ำตาท่วม ดึงดูดความสงสัยของผู้คนไปทั่ว

สายตาของผู้คนมองหลิวอีกว้าและอวี้เยี่ยนสลับกันไปมา ตบท้ายด้วยการมองหลิวอีกว้าด้วยสายตาที่เอือมระอา

อวี้เยี่ยนที่พยายามหยุดร้อง จึงพูดขึ้นว่า : "เป็นเพราะท่าน! ทำข้าพลัดหลงกับคุณชาย! ถ้าเกิดอะไรขึ้นกับคุณชายละก็......ฮือๆๆ......"

หลิวอีกว้าจึงพูดขึ้นว่า : "น้องชายผู้นี้ เมื่อครู่สถานการณ์มันฉุกละหุก เป็นคุณชายของเจ้าที่เป็นคนฝากเจ้าไว้กับข้า ข้าเองก็ทำทุกอย่างที่ทำได้และใช้แรงทั้งหมดที่มีเพื่อพาเจ้าหนีความซวยมาหลบอยู่ที่นี่ แล้วทำไมเจ้าถึงยังย้อนมากัดข้าล่ะ?"

"ข้าใช้ให้ท่านพาข้าหนีหรือไง ท่านมันคนขี้ขลาดกลัวตาย! ใครอยากจะหนีไปกับท่านกัน เป็นข้าที่บอกให้ท่านปล่อยแต่ท่านกลับไม่ยอมปล่อยต่างหาก!"

อวี้เยี่ยนดวงตาแดงก่ำและสะอึกสะอื้นไม่หยุด

หลิวอีกว้าจึงพูดขึ้นว่า : "ถ้าหากตอนนั้นข้าปล่อยเจ้าไป เจ้าก็ไปเป็นภาระเกะกะเขาไม่ใช่หรือ?"

เขาพูดพลางเหลือบไปมอง แล้วจึงพูดต่อว่า : "วางใจเถอะ คุณชายของเจ้าดวงชะตาสูงส่ง ฟ้าสวรรค์จะปกปักรักษาให้แคล้วคลาดปลอดภัย ไม่เป็นอะไรหรอก"

อวี้เยี่ยนพูดทั้งสะอื้น : "จริงหรือ? ท่านรู้ได้อย่างไรว่าจะไม่เกิดเรื่อง?"

หลิวอีกว้ายิ้มอย่างมั่นใจ : "เมื่อครู่นี้ข้าเห็นคุณชายของเจ้าวิ่งไวกว่าข้าเสียอีก ไม่มีเจ้าเป็นตัวถ่วง คุณชายคงจะสลัดหนีได้อย่างราบรื่น"

อวี้เยี่ยนรู้สึกฉุนจัดขึ้นมาทันที จึงลุกขึ้นแล้วลงมือทั้งเตะทั้งต่อยหลิวอีกว้า

เฉินเสียนกลับเข้าสู่เส้นทางถนนอีกครั้ง ตามหาอยู่พักหนึ่ง จึงหาอวี้เยี่ยนที่ยังปลอดภัยไร้บาดแผลจนเจอ

อวี้เยี่ยนเข้าสวมกอดเฉินเสียนร้องไห้ดีใจ

เฉินเสียนจึงปลอบใจนาง : "พอแล้ว พอแล้ว ไม่เป็นไรแล้ว"

จากนั้นเฉินเสียนก็หันไปมองหลิวอีกว้า เมื่อเห็นใบหน้าของเขาแล้ว เธอก็ถามขึ้นด้วยความประหลาดใจทันที : "พวกเจ้าก็โดนตามล่าหรือ?"

หลิวอีกว้าลูบใบหน้าเบาๆ แล้วจึงพูดขึ้นว่า : "เฮ้อ อย่าไปพูดถึงเลย น้องชายของท่านมือหนักไม่ใช่เล่น"

อวี้เยี่ยนพูดขึ้นด้วยความรู้สึกผิด : "เมื่อครู่นี้เพราะหาคุณชายไม่เจอ ข้าน้อยทั้งกังวลทั้งร้อนใจ จึงพลั้งมือตีเขาขอรับ"

จากนั้น เฉินเสียนก็ไปจัดยาและเตรียมค่าเสียขวัญให้เขา พร้อมกับได้กำชับเขาว่าช่วงนี้ให้อยู่บ้านก่อนอย่าพึ่งออกมาเที่ยวเตร่ข้างนอก เผื่อว่าจะถูกจับไปซ้อมเอาได้

เฉินเสียนและอวี้เยี่ยนพากันบอกลาหลิวอีกว้า แล้วจึงพากันกลับจวนท่านแม่ทัพ