ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 164

แม่บ้านจ้าวจึงทำได้แค่เงียบปาก

แม่บ้านจ้าวนึกไม่ถึงเลยว่าเซียงซั่นจะมาหาถึงที่ ไม่ได้มาหาเฉินเสียน แต่กลับมาหานาง

แม่บ้านจ้าวรู้ดี ตั้งแต่เซียงซั่นขึ้นเป็นภรรยาคนที่สามของจวนท่านแม่ทัพ ไม่แก่งแย่งชิงดี ตรงกันข้ามนางกลับได้ใกล้ชิดกับองค์หญิงมากขึ้น ดังนั้นพระองค์จึงระวังเซียงซั่นน้อยลง

เซียงซั่นนัดแม่บ้านจ้าวไปที่หลังสวนดอกไม้ ที่ที่ไม่มีผู้คนมองเห็น

เมื่อแม่บ้านจ้าวเห็นแล้ว ก็ทำความเคารพ เซียงซั่นประคองตัวนางลุกขึ้น พร้อมกับพูดขึ้นว่า : "แม่บ้านจ้าวเป็นผู้หลักผู้ใหญ่ของจวนท่านแม่ทัพ ข้าคงรับการเคารพแบบนี้ไม่ได้"

"ไม่ทราบว่านายหญิงสามเรียกบ่าวมา มีเรื่องอันใดหรือเจ้าคะ?" แม่บ้านจ้าวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย : "หากว่านายหญิงมีเรื่องจริงๆ สามารถไปเรียนองค์หญิงได้นะเจ้าคะ"

"เรื่องบางเรื่อง ข้าก็ไม่สะดวกจะพูดต่อหน้าองค์หญิง จึงต้องพูดผ่านแม่บ้านจ้าว" เซียงซั่นพูดขึ้นว่า : "แม่บ้านจ้าวรู้หรือไม่ ว่าช่วงนี้ท่านแม่ทัพค้างที่สวนเซียงเสวี่ย?"

"ท่านแม่ทัพโปรดปรานนายหญิงสาม เป็นวาสนาของนายหญิงสามแล้ว"

"คนนอกต่างมองว่ามีวาสนา แต่ข้านั้นรู้ความรู้สึกข้างในใจของท่านแม่ทัพที่เจ็บปวดจนพูดไม่ออก"

แม่บ้านจ้าวพูดขึ้นด้วยความแปลกใจ : "รู้ได้อย่างไร?"

เซียงซั่นมองแม่บ้านจ้าว แล้วตอบกลับด้วยคำพูดที่กระชับชัดเจน : "แม่บ้านจ้าว ในใจของท่านแม่ทัพ เกรงว่าจะหลงรักองค์หญิงเข้าแล้ว"

คืนก่อนหน้านี้เซียงหลิงเองก็ได้มาที่สวนสระวสันตฤดูเพื่อพูดเรื่องนี้ แต่ไม่ได้บอกเรื่องนี้ให้แม่บ้านจ้าวรับรู้ และเป็นเพราะแม่บ้านจ้าวฉุกคิดไม่ทัน

เซียงซั่นพูดต่อไปว่า : "เรื่องจริงไม่มีเท็จ ท่านแม่ทัพค้างที่สวนเซียงเสวี่ย แต่ในทุกค่ำคืนท่านแม่ทัพกลับเพรียกหาแต่ชื่อขององค์หญิง นี่......ถือเป็นเรื่องที่ดีของท่านแม่ทัพ แม่บ้านจ้าว เจ้าคิดเห็นเป็นอย่างไร?"

แม่บ้านจ้าวพูดขึ้นว่า : "นายหญิงสาม ท่านต้องการจะพูดอะไรกันแน่?"

"ข้ามีเรื่องขอร้องที่ไม่ค่อยสมเหตุสมผล องค์หญิงดีกับข้าเสมอ วันนี้ก็ถึงคราวที่ข้าควรจะทดแทนบุญคุณ แม่บ้านจ้าวได้โปรดช่วยให้ข้าสมดังปรารถนาด้วย"

พูดจบเซียงซั่นก็คุกเข่าลง แม่บ้านจ้าวรีบประคองให้นางลุกขึ้น พร้อมกับพูดขึ้นว่า : "นายหญิงสาม อย่าเจ้าค่ะ!"

เซียงซั่นพูดขึ้นว่า : "องค์หญิงมีคุณธรรม มาวันนี้ก็ได้มีลูกชายให้กับท่านแม่ทัพ เป็นภรรยาเอกแห่งจวนท่านแม่ทัพ คู่ควรตำแหน่งชื่อเสียงเรียงนาม

ก่อนหน้านี้ท่านแม่ทัพโปรดปรานนายหญิงรอง องค์หญิงถูกเมินและละเลย ทำตัวไม่ถูกไร้ซึ่งทางเลือก แต่ตอนนี้นายหญิงรองหมดซึ่งกำลังอำนาจ จึงเป็นโอกาสที่ดีที่จะให้ท่านแม่ทัพและองค์หญิงกลับมาสานสัมพันธ์ใหม่อีกครั้ง

หรือแม่บ้านจ้าวไม่อยากจะเห็นท่านแม่ทัพและองค์หญิงเคารพซึ่งกันและกัน มารดาเมตตาบุตรกตัญญูหรือ? หากว่าองค์หญิงเป็นภรรยาเอก ข้ามั่นใจว่าหากนายหญิงรองขึ้นมายืนหนึ่ง จวนท่านแม่ทัพจะยิ่งแย่ไปกันใหญ่อย่างแน่นอน"

คำพูดของเซียงซั่นตรงใจแม่บ้านจ้าวเป็นอย่างมาก

องค์หญิงคือภรรยาเอกที่ท่านแม่ทัพสู่ขอกลับมาอย่างถูกหลักทำนองคลองธรรม

แม่บ้านจ้าวเองคอยช่วยจับคู่อยู่ตลอดเวลา แต่หลายต่อหลายครั้งกลับล้มเหลวไม่เป็นท่า จนเกือบจะทำให้เกิดผลที่ไม่สามารถแก้ไขได้ และนางเองก็ไม่กล้าที่จะลองอีกแล้ว

เซียงซั่นจึงพูดหว่านล้อมว่า : "เมื่อก่อนก็คือเมื่อก่อน เมื่อก่อนท่านแม่ทัพไม่ได้มีใจให้กับองค์หญิง แต่ตอนนี้ไม่เหมือนกันแล้ว ท่านแม่ทัพเองได้มีใจแล้ว จะทำร้ายองค์หญิงอีกได้อย่างไรกัน? หรือแม่บ้านจ้าวอยากเห็นท่านแม่ทัพและองค์หญิงบาดหมางกันแบบนี้ไปทั้งชีวิตหรือ? สิ่งที่ท่านแม่ทัพไขว่คว้าไม่ได้ มีแต่จะยิ่งผิดหวังก็เท่านั้น"

"สิ่งที่นายหญิงพูดมาบ่าวเข้าใจดี" แม่บ้านจ้าวพูดต่อว่า : "แต่องค์หญิงนิสัยใจคอแน่วแน่ ถึงแม้ท่านแม่ทัพจะเป็นฝ่ายยอมถอยองค์หญิงเองก็คงไม่ยอมรับ พวกเขาทั้งคู่จะกลับมาสานสัมพันธ์ได้อย่างไรกัน?"

เซียงซั่นพูดขึ้นว่า : "แม่บ้านจ้าว เจ้าอย่าลืมว่าพวกเขาทั้งคู่ยังมีลูกชายร่วมกันหนึ่งคน เลือดเนื้อประสานสัมพันธ์ เลือดย่อมข้นกว่าน้ำเสมอ ทุกๆ อย่างมันจะพังง่ายดายขนาดนั้นเชียวหรือ? ข้าคิดว่าหากพวกเราช่วยผลักเรือไปตามน้ำ ถึงตอนนั้นน้ำมาคลองเกิดอย่างแน่นอน"

แม่บ้านจ้าวถามขึ้นว่า : "จะช่วยผลักเรือตามน้ำอย่างไรหรือ"

เซียงซั่นพูดเรียงเป็นขั้นเป็นตอน ในใจของแม่บ้านจ้าวอยากให้องค์หญิงกับท่านแม่ทัพได้ครองคู่กัน นางจึงเชื่ออย่างสนิทใจ และไม่ได้สงสัยเลยแม้แต่นิด

ก็ในเมื่อที่ผ่านมา นางไม่เคยทำตัวเป็นศัตรูของเฉินเสียนมาก่อน และเซียงซั่นเองก็ได้รับความช่วยเหลือจากเฉินเสียนมาไม่ใช่น้อย