ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 165

อวี้เยี่ยนเห็นชาหวานที่หน้าตาดูดีน่าดื่ม ไม่ได้สงสัยอะไร ยกขึ้นมาหนึ่งถ้วย พร้อมกับพูดขึ้นว่า : "แม่บ้านจ้าว ลำบากแล้ว"

นางจึงได้ดื่มพอดี อีกอย่างเครื่องดื่มทุกอย่างที่จะส่งไปให้องค์หญิง ต้องผ่านการชิมของนางก่อนเสมอ

ดังนั้นอวี้เยี่ยนจึงดื่มอย่างไม่เกรงใจ

แม่บ้านจ้าวเห็นนางดื่มชาหวานหมดถ้วย จึงถามขึ้นว่า : "รสชาติเป็นไงบ้าง?"

อวี้เยี่ยนตอบกลับไปว่า : "เป็นชาหวานที่สดชื่นมาก เดี๋ยวรอให้เอ้อเหนียงให้นมเจ้าน่องน้อยเสร็จแล้ว ค่อยให้เอ้อเหนียงยกไปให้องค์หญิงดื่ม"

"ได้สิ" แม่บ้านจ้าวตอบกลับด้วยความรู้สึกสับสนวุ่นวาย

เพียงแต่ว่าอวี้เยี่ยนที่เพิ่งเดินออกจากสวนสระวสันตฤดู จู่ๆ ก็รู้สึกเวียนหัวหน้ามืด แม้แต่ทางเดินก็มองไม่ชัด

เมื่อแม่บ้านจ้าวเห็นแล้ว ก็รีบเดินเข้าไปรับจานชามจากนางทันที เพื่อไม่ให้จานชามนั้นตกลงพื้นเสียงดัง แล้วได้ช่วยประคองอวี้เยี่ยน พร้อมกับพูดขึ้นว่า : "อวี้เยี่ยน เจ้าเป็นอะไรไป? เจ้าเหนื่อยเกินไปหรือเปล่า? รีบกลับไปพักผ่อนที่หอนอนของเจ้าเถอะ ที่เหลือเดี๋ยวข้าจะจัดการเอง"

อวี้เยี่ยนพยักหน้าสะลึมสะลือ จากนั้นก็ถูกแม่บ้านจ้าวประคองไปพักผ่อนที่หอนอนของนาง

แม่นมซุยที่พึ่งให้นมเจ้าน่องน้อยเสร็จ เสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น

นางคิดว่าเป็นอวี้เยี่ยนที่กลับมาแล้ว แต่คนที่เปิดประตูเข้ามากลับเป็นแม่บ้านจ้าว

แม่บ้านจ้าวชะโงกหน้าเข้าไปมองด้านใน จึงถามขึ้นว่า : "เอ้อเหนียงให้นมเจ้าน่องน้อยเสร็จแล้วหรือ?"

แม่นมซุยพยักหน้าพร้อมกับพูดขึ้นว่า : "แม่บ้านจ้าว มีอะไรหรือเปล่า?"

แม่บ้านจ้าวจึงยกชาหวานเข้ามาสองถ้วย พร้อมกับพูดขึ้นว่า : "นี่เป็นชาหวานที่ข้าเอามาให้องค์หญิงและเอ้อเหนียงดื่ม ห้องครัวเพิ่งต้มเสร็จใหม่ๆ เมื่อกี้เจออวี้เยี่ยนและได้ให้นางชิมไปแล้ว นางบอกว่ารสชาติดีทีเดียว ข้าจึงจะเอามาให้องค์หญิงชิมสักหน่อย"

เสียงของเฉินเสียนดังออกมาจากในหอนอน : "แม่บ้านจ้าว ใจดีแล้ว"

แม่บ้านจ้าวยกชาถ้วยหนึ่งให้กับแม่นมซุย พร้อมกับพูดขึ้นว่า : "ยังมีอีกถ้วย ถ้วยนี้สำหรับแม่นมซุย"

แม่นมซุยรับมาพร้อมกับพยักหน้า จากนั้นก็ปิดประตูลงให้แม่บ้านจ้าวอยู่นอกประตู

ถ้วยที่เตรียมชาหวานให้กับเฉินเสียนเป็นถ้วยกระเบื้องเคลือบสีเขียวลวดลายสีเหลือง ส่วนถ้วยที่เตรียมให้กับแม่นมซุยเป็นถ้วยกระเบื้องสีขาวธรรมดา

มองปราดเดียวก็รู้ได้เลยทันทีว่านายบ่าวแบ่งแยกชัดเจน

แม่นมซุยเป็นคนทำอะไรก็มีระเบียบพิถีพิถันเสมอ ข้อนี้แม่บ้านจ้าวไม่ได้เป็นห่วงว่าแม่นมซุยจะหยิบสลับถ้วย

แม่นมซุยตรวจสอบเพื่อทดลองว่าไม่มีพิษ น้ำชาใสสะอาดหอมสดชื่น ใช้เข็มเงินจุ่มลงไปก็ไม่เกิดปฏิกิริยาเปลี่ยนเป็นสีดำ จึงส่งชาหวานถ้วยนั้นเชิญเฉินเสียนดื่ม

เฉินเสียนพูดขึ้นว่า : "เอ้อเหนียงลำบากมาทั้งคืน เจ้าก็ดื่มเถอะ"

น้ำชารสชาติดีทีเดียว แต่ไม่ได้พิเศษอะไรมากมายนัก

จากนั้นเมื่อไม่มีอะไรทำ เฉินเสียนบ้วนปากเสร็จแล้วจึงเอนตัวนอนลงบนเตียง เพื่อไม่เป็นการรบกวน แม่นมซุยจึงนำถ้วยเปล่าทั้งสองใบเดินออกจากหอนอนไป

เวลาพักผ่อนของเจ้าน่องน้อยค่อนข้างตรงเวลา พอฟ้าเริ่มมืดเขาก็ตื่นมา เฉินเสียนรู้สึกว่าหากแม่นมซุยเฝ้ามาทั้งคืนมันจะเหนื่อยเกินไป จึงให้นางเข้ามาให้นมตามเวลาก็พอแล้ว

แม่นมซุยนั่งอยู่ที่ขั้นบันไดใต้ชายคา ในตอนแรกนางกะว่าจะรอให้อวี้เยี่ยนกลับมาก่อนค่อยไปพักผ่อน

แต่ว่านั่งอยู่หน้าประตูเพียงไม่นาน ก็เริ่มรู้สึกง่วงอย่างหนักหน่วงขึ้นมา และเปลือกตาก็หนักเสียจนลืมตาไม่ขึ้น

แม่นมซุยใช้มือค้ำหน้าผากเอาไว้ ในใจจึงรู้สึกแปลกใจขึ้นมา แต่ไม่ทันการณ์แล้ว นางจึงหลับคาด้วยท่านี้

แม่บ้านจ้าวเดินมาลองเขย่านาง เมื่อเห็นว่านางไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง จึงลากตัวนางไปนอนที่หอนอนของนาง

แม่บ้านจ้าวที่ทำงานจนชิน พอทำเรื่องพวกนี้จึงไม่ค่อยกินแรงเท่าไหร่นัก

แม้แต่แม่นมซุยก็หลับไปเพราะฤทธิ์ยาแล้ว คิดว่าเฉินเสียนเองก็คงจะได้ดื่มชาหวานถ้วยนั้นไปแล้ว

ได้แต่หวังแต่ว่าเวลานี้ ฉินหรูเหลียงจะกลับมาเร็วๆ

ฉินหรูเหลียงออกไปกินเลี้ยงสังสรรค์ข้างนอก โดยปกติแล้วเขาจะกลับเรือนตรงเวลา แม่บ้านจ้าวจึงไปยืนรออยู่ที่สวนดอกไม้ ทางที่เขาจะต้องเดินผ่าน

ฉินหรูเหลียงที่มีกลิ่นสุราทั้งตัว เขาออกจากจวนสกุลเฮ่อเพื่อกลับเรือน ย่างก้าวที่เขาเดินยังถือว่าพอมีสติ เพียงแต่ว่าค่อนข้างเมาเอาเรื่อง

เฮ่อเซียงมอมเหล้าเขาไปไม่ใช่น้อย

ยังไม่ทันที่เขาจะเดินถึงเรือนหลัก ก็ถูกแม่บ้านจ้าวเรียกไว้

ฉินหรูเหลียงพูดขึ้นว่า : "แม่บ้านจ้าว มาทำอะไรอยู่ที่นี่?"

แม่บ้านจ้าวจึงตอบกลับไปว่า : "องค์หญิงเชิญท่านแม่ทัพไปที่สวนสระวสันตฤดูสักครู่"