ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 166

บรรยากาศในอากาศค่อนข้างเบาบาง แม้ว่าเฉินเสียนจะพยายามปรับการหายใจของตัวเองอย่างเต็มที่ แต่ก็ยังอดกลั้นไม่ได้เพราะความร้อน จึงทำให้เสียงหอบเล็กๆ เอ่อล้นออกมาจากปาก

ฉินหรูเหลียงเมามาก เดินเข้าไปหาเธอทีละก้าว

เฉินเสียนก็ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติกับร่างกายของตัวเอง เมื่อฉินหรูเหลียงยื่นมือไปหาเธอจึงพูดเบาๆ ว่า "ฉินหรูเหลียง ท่านจะทำอะไร? ท่านวางยาข้า?"

สายตาที่ร้อนแรงของฉินหรูเหลียงได้จ้องมองอย่างเร้าร้อน กล่าวว่า "ข้าเพิ่งจะกลับมา ไม่ใช่ท่านที่เรียกให้ข้ามาที่นี่เองรึ หากท่านมีเจตนาที่จะยั่วยวนข้า คืนนี้ท่านทำสำเร็จแล้ว"

"เฉินเสียน ข้าถูกท่านยั่วยวนได้แล้ว ผลลัพธ์ต่อไป ท่านทำได้แค่ยอมรับมันเอง"

ขณะที่พูด ฉินหรูเหลียงก็ก้มตัวลง ไปคว้าไหล่ของเฉินเสียน

มือของเขาร้อนแผดเผาเช่นเดียวกับสายตาของเขา เหมือนกับแท่งเหล็กที่ถูกไฟเผาจนแดง แนบอยู่บนที่ไหล่ของเฉินเสียน มีความปรารถนาอยากจะสัมผัสกลืนกินตัวเธอเป็นอย่างมาก ราวกับทำให้เธอไม่สามารถหลีกหนีออกไปได้ตลอดชีวิต

มือซ้ายของเขายังไม่ได้ออกแรง

แต่ได้จัดการกับผู้หญิงคนที่หมดเรี่ยวแรงและมีอารมณ์รักกำลังเริ่มเกิดอย่างนี้ น่าจะเกินพอแล้ว

คือผู้หญิงคนนี้ที่ทำให้เขาเสียมือซ้าย คืนนี้เขาทำให้เธอยอมจำนนได้ด้วยมือข้างเดียว และยอมอยู่ใต้อำนาจต่อตัวเองอย่างเชื่อฟัง

ยังไม่ได้รอให้ฉินหรูเหลียงก้มหน้าลงเพื่อกดริมฝีปากที่แดงก่ำของเธอ ก็คาดไม่ถึงเฉินเสียนได้ดิ้นหลุดออกจากมือซ้ายของเขา ด้วยความเจ็บปวดที่เกิดจากการบีบนิ้วแรงๆ ที่ฝ่ามือ ทำให้เธอมีพละกำลังเพิ่มขึ้น และเธอใช้แรงทั้งหมดตบฉินหรูเหลียงไปหนึ่งที

ฉินหรูเหลียงหลบไม่ทัน จึงรับเข้าไปเต็มๆ

เขารู้สึกว่าไม่เจ็บมาก

เขายืนมือออกไปคว้ามือเฉินเสียนไว้ ดึงรั้งมาไว้ในอ้อมแขนของตัวเอง ร่างกายที่กำยำกดลงมา แล้วค่อยๆ ดันเธอลงไปบนเตียง

ฉินหรูเหลียงมองหน้าเธออย่างใกล้ชิด ยังมีนิสัยที่ไม่ฟังอะไรในดวงตาของเธอที่ถูกกดไว้อย่างดุเดือด

ฉินหรูเหลียงพูดขึ้น "ท่านเกลียดข้าเช่นนี้ แต่ไม่ว่าอย่างไรข้าก็คือสามีของท่าน ท่านจะดิ้นอะไร ยังต้องการรักษาร่างกายเหมือนกับหยกเพื่อชายอื่นอย่างนั้นรึ?"

"ความกล้าหาญในตอนแรกที่ว่าท่านจะไม่ยอมแต่งงานหากผู้นั้นไม่ใช่ข้านั้นไปอยู่ที่ใดแล้ว? ท่านรักข้ามากไม่ใช่รึ เฉินเสียน"

"ในคืนแต่งงานข้าไม่ได้เตะต้องตัวท่าน แต่ชายอื่นได้นอนกับท่านแล้ว ข้ายอมให้ท่านเลี้ยงลูกคนอื่น นี้ยังใจกว้างไม่พอรึ? ท่านยังต้องการให้ข้าทำอย่างไร?"

"ถึงอย่างไรท่านก็เป็นผู้หญิงของข้า ไม่ว่าท่านจะออกไปจากจวนข้าทุกวัน แต่ท่านก็ยังเป็นของข้า เมื่อใดที่ข้าต้องการ ท่านก็ต้องดูข้าให้พอใจ แม้ว่าข้าจะอยู่ในสวนสระวสันตฤดูของท่านทั้งคืน นั่นก็สมเหตุสมผลแล้ว!

"ตอนนี้ข้าก็เสียใจ คืนแต่งงานคืนแรกไม่น่าทิ้งท่านแบบไม่สนใจ จึงทำให้ท่านถูกคนอื่นมีส่วนแบ่งส่วนได้"

"แต่ว่าไม่เป็นไร เคยให้กำเนิดลูกอย่างท่าน มันยิ่งน่าดึงดูดกว่า ต่อจากนี้ไป ข้าจะสลักเครื่องหมายไว้บนตัวท่านใหม่อีกครั้ง เครื่องหมายที่บ่งบอกว่าเป็นของข้าฉินหรูเหลียงเพียงผู้เดียว"

คงถูกยั่วยุด้วยความรังเกียจบนใบหน้าของเฉินเสียนแล้ว มือฉินหรูเหลียงบีบไปที่คางของเธอแล้วพูดว่า "ท่านมองให้ชัดๆ ชายที่อยู่บนตัวท่านในคืนนี้หาใช่คนอื่นไม่ แต่เป็นสามีของท่านเอง"

เฉินเสียนรับรู้ทุกอย่าง เป็นเพราะกลิ่นเหล้าที่อยู่บนใบหน้าเขาโชยมาทำให้เกิดอาการขยะแขยง เธอรู้สึกรังเกียจต่อผู้ชายคนนี้เป็นอย่างมาก

ถูกวางยาแล้วอย่างไร ฉินหรูเหลียงเป็นเช่นนี้สามารถทำให้เธอมีสติมากขึ้น ถึงยาจะออกฤทธิ์ แต่ในเวลานี้ก็ไม่เท่าอาการขยะแขยงของเธอ

เฉินเสียนพูดขึ้น "ต่ำทราม ข้าไม่รู้ท่านเกิดมาเป็นคนได้เยี่ยงไร"

เธอกัดฟัน "อยากจะขืนใจข้า งั้นก็ดูว่าท่านจะมีฝีมือหรือไม่"

พูดจบ กริชที่อยู่ใต้หมอนได้อยู่ในมือเธอแล้ว เธอค่อยๆ ดึงออกจากปลอก แล้วกดทับไปที่อกของเขาอย่างมั่นคง

ตราบใดที่เขาไม่สนใจว่าอะไรจะเกิดขึ้นหากยังล่วงเกินเธออีกหน่อย กริชอันคมกริบจะแทงทะลุหัวใจของเขาอย่างไร้ความปรานี

ฉินหรูเหลียงค่อยๆ มีสติขึ้นมา แต่เฉินเสียนก็แข็งทื่อไม่ได้แทงลึกลงไป