ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 171

ระหว่างทางอวี้เยี่ยนกล่าวถามอย่างไม่เข้าใจว่า“เหตุใดจึงต้องบอกเซียงซั่นเพคะ องค์หญิงสามารถไปตรวจสอบการลงบันทึกเข้าออกของจวนได้นะเพคะ พวกเราไปตรวจสอบเองวันเดียวก็รู้แล้วไม่ใช่หรือเพคะ ถ้าหากสาวใช้ที่อยู่ข้างกายเซียงซั่นเคยออกไปจริงๆ เช่นนั้นก็มีหลักฐานแล้วนิเพคะ！ ”

อวี้เยี่ยนไม่ได้เลินเล่อ เมื่อครู่นี้นางเห็นสาวใช้ที่อยู่ข้างกายเซียงซั่นมีท่าทางหวาดกลัวจนสั่นเทา

เฉินเสียนหรี่ตามองเส้นทางด้านหน้า กล่าวขึ้นว่า“ยังมีเวลาจะแหวกหญ้าให้งูตื่นทำไมกัน ต่อให้เอาการลงบันทึกมาวางไว้ตรงหน้านาง เซียงซั่นก็สามารถที่จะยืนกระต่ายขาเดียวปฏิเสธได้ ถ้าหากนางบอกว่านางมอบหมายให้สาวใช้ไปซื้อปิ่นปักผมไข่มุกกับขนมล่ะ ทางที่จะแก้ปัญหาของข้ากับเจ้าก็ไม่มีสักนิดหนึ่งแล้วนะ”

“เพราะฉะนั้นที่จะตรวจสอบการลงบันทึกเป็นเพียงจัดฉากหรือเพคะ?”อวี้เยี่ยนกล่าวขึ้นมาทันที“ที่แท้แล้วการลงบันทึกนี้ไม่ได้มีประโยชน์อะไร?”

“จะไม่มีประโยชน์ได้อย่างไรกันเล่า นี่เป็นการล่อเหยื่อออกมา ต้องมีตอนที่นางขัดขาตัวเองแหละ”

เฉินเสียนไม่ได้อยากไปตรวจสอบการลงบันทึกเข้าออกเลย เธอรู้ว่าตรวจสอบแล้วก็ไม่มีประโยชน์

ตกดึก สาวใช้ข้างกายของเซียงซั่นแอบไปที่ห้องลงบันทึกเพื่อลบเวลาบันทึกการเข้าออกจวนเมื่อไม่นานมานี้ออก นางเลยถูกจับได้พอดี

อวี้เยี่ยนจับสาวใช้คนนั้นไว้แน่นแล้วทิ้งนางลงต่อหน้าเซียงซั่นที่สวนเซียงเสวี่ย

ใต้แสงไฟสลัวๆ เฉินเสียนเดินอ้อยอิ่งเข้าไปในสวนเซียงเสวี่ย เซียงซั่นราวกับเห็นผี

เฉินเสียนกล่าวว่า“ถ้าไม่ใช่ว่าเจ้าเป็นวัวสันหลังหวะ แล้วจะสั่งให้สาวใช้คนนี้ไปแก้บันทักการเข้าออกจวนได้อย่างไรกัน? เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว เจ้ายังมีสิ่งใดจะพูดหรือไม่?”

เซียงซั่นกล่าวว่า“องค์หญิงกลอุบายดีจริงๆเพคะ แค่ให้สาวใช้ไปที่ห้องลงบันทึกเพียงอย่างเดียวจะสามารถยืนยันสิ่งใดได้อีกเล่าเพคะ?”

เฉินเสียนหรี่ตากระตุกริมฝีปากแล้วกล่าวว่า“ความหมายของเจ้าคือ ต้องการให้ข้าทรมานนาง แล้วฟังคำที่นางสารภาพออกมาเองใช่หรือไม่?”

เพิ่งจะกล่าวออกมา สาวใช้ก็ตัวสั่นเทาคุกเข่านั่งลงไป เอาหัวโขกพื้นแล้วกล่าวว่า“องค์หญิงไว้ชีวิตด้วยเถิดเพคะ！องค์หญิงไว้ด้วยเถิดเพคะ！”

ตอนที่แม่บ้านจ้าวถูกตีสาวใช้ผู้นี้เคยไปพบเจอ สภาพน่าเวทนากับจุดจบนั่นเป็นการกระทำที่นางไม่สามารถแบกภาระไว้ได้

คาดว่าไม้เรียวยังไม่ได้ตีลงมา ผู้ที่ไม่มีจิตใจเด็ดเดี่ยวแน่วแน่เลยแม้แต่น้อยอย่างนางก็จะยอมสารภาพผิดออกมา

เซียงซั่นเงียบชั่วขณะ แล้วกล่าวขึ้นว่า “ต่อให้ยานั่นหม่อมฉันเป็นคนเอาให้แม่บ้านจ้าวแล้วอย่างไรเล่าเพคะ หม่อมฉันไม่ได้สั่งนางให้มาทำร้ายองค์หญิง ควรเลือกที่จะรับหรือไม่ จะทำเช่นนี้หรือไม่ หม่อมฉันก็ไม่เคยบีบบังคับนาง ดูรวมๆแล้วนางเป็นผู้ที่เลือกเองนะเพคะ”

“แม่บ้านจ้าวซื่อสัตย์ต่อองค์หญิง นางเพียงแค่ต้องการให้ท่านแม่ทัพกับองค์หญิงดีกัน หม่อมฉันคิดว่าคำขอร้องนี้ไม่เกินไปสักนิดหนึ่งเลยนะเพคะ ”

เซียงซั่นคิดว่านางจะได้รับความเห็นใจจากเฉินเสียนบ้าง กล่าวอย่างรักใคร่ผูกไมตรีอีกว่า“หม่อมฉันไม่เคยคิดจะเป็นศัตรูกับองค์หญิงเลยนะเพคะ หม่อมฉันก็หวังเช่นกันว่าองค์หญิงกับท่านแม่ทัพจะรักกันตลอดไปเพคะ หม่อมฉันคิดว่ามีเพียงองค์หญิงที่สามารถเป็นนายหญิงที่สมชื่อของจวนแม่ทัพเพคะ！”

“เพราะว่าองค์หญิงให้โอกาสหม่อมฉันหนึ่งครั้ง ถึงมีหม่อมฉันในวันนี้เพคะ หม่อมฉันจำได้มาโดยตลอดเพคะ ใจขององค์หญิงอาลัยคิดถึงท่านแม่ทัพ วันนี้ในใจของท่านแม่ทัพมีองค์หญิงแล้ว ถ้าหากจะทำให้องค์หญิงได้รับความรักจากท่านแม่ทัพ หม่อมฉันยินยอมที่จะทุ่มเทความพยายามเพื่อที่จะตอบแทนบุญคุณขององค์หญิงเมื่อก่อนนั้นเพคะ ”

เฉินเสียนกล่าวถามเสียงเบาหวิวว่า“เจ้าก็เลยตอบแทนข้าเช่นนี้หรือ? เซียงซั่น เจ้าอยากจะพูดว่า ต่อให้ต้องใช้วิธีการที่ไม่อาจบอกผู้ใดได้ มันก็คือการหวังดีกับข้าใช่หรือไม่?”

เซียงซั่นยืดตัวตรง สะอื้นกล่าวว่า“ใช่เพคะ”

เฉินเสียนกล่าวออกมาด้วยความขำขันว่า“ผู้ที่อ่อนโยนไร้เดียงสา บางทีอาจจะถูกความตั้งใจดีของเจ้าทำให้เกิดความซาบซึ้งใจได้ แต่เจ้ารู้สึกว่าข้าเป็นผู้ที่อ่อนโยนไร้เดียงสาอย่างนั้นหรือ?”

ระหว่างที่กล่าวอยู่ก็เข้าใกล้เซียงซั่นเรื่อยๆ สายตาโหดเหี้ยมอำมหิต “อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ ด้านหนึ่งเจ้าพูดคุยยุยงหลิ่วเหมยอู่ทำให้นางเกลียดชังข้า อีกด้านก็ต้องการใช้เรื่องข้าดีกันกับฉินหรูเหลียงกดหลิ่วเหมยอู่ เจ้าอาศัยความขัดแย้งของผู้อื่นเพื่อตักตวงผลประโยชน์ใช่หรือไม่?”

เซี่ยงซั่นรูม่านตาขยายใหญ่ขึ้น

“เหอะ หวังดีกับข้า?ฉินหรูเหลียงมานอนกับเจ้าทุกคืน เจ้าทนไม่ไหวเพราะฉะนั้นถึงผลักออกไปด้านนอก เจ้าก็เฝ้าภาวนาให้ข้ากับฉินหรูเหลียง สามีภรรยาปรองดองกัน เช่นนี้หลิ่วเหมยอู่ก็จะบ้าคลั่งมาแก้แค้นข้า โดยภาพรวมเจ้าก็ไม่ได้เป็นอะไร เจ้าได้หลับสบายโดยไม่มีความทุกข์ใจ”

“เจ้านี่วางแผนได้ไม่เลวนะ น่าเสียดายที่เจ้าไม่ควรนับรวมข้าด้วย”

ความคิดของเซี่ยงซั่นนั้นถูกเฉินเสียนรู้จนทะลุปรุโปร่ง