ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 181

เฉินเสียนขมวดคิ้ว กล่าวว่า "งั้นนางก็ต้องตาถั่วแล้วล่ะ ท่านไม่ต้องไปสนใจหรอก"

"อืม ท่านบอกไม่ต้องไปสนใจ งั้นข้าก็ไม่สนใจ"

เฉินเสียนวางเค้กบนถาดนึ่ง นี่คือไฟจากถ่าน เธอไม่สามารถควบคุมความร้อนได้ ล้มเหลวได้ง่าย ไม่ง่ายเพียงแค่ใส่ลงในหม้อนึ่งแล้วนึ่ง

เฉินเสียนนวดแป้งไปพูดไป "ถ้ากล่าวถึงเค้กแนวตะวันตกข้าก็พอทำได้บ้าง แต่ถ้าท่านจะให้ข้าทำเนื้อทำปลาข้าทำไม่ได้ และก็ไม่สามารถกินเพียงแค่เค้กนี่ ข้าวางแผนที่จะทำเส้นหมี่ซั่วให้ท่าน แต่ข้าก็ไม่สามารถนวดแป้งให้ยาวได้ งั้นใช้มีดทำหมี่ซั่วแทนละกัน"

"ได้" ซูเจ๋อกล่าว "สิ่งที่ท่านทำข้ากินได้หมด"

เมื่อก่อนที่เฉินเสียนอยู่คนเดียว ถ่ายหนังเสร็จกลับบ้านเหนื่อยๆ ไม่อยากจะออกไปหาอะไรกินข้างนอก ทำหมี่กินคนเดียวก็สิ้นเรื่อง

นี่ไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเธอ

ซูเจ๋อตักฟืนแล้วใส่ลงในเตา

แสงไฟส่องลงบนใบหน้าของเขา อบอุ่นและเป็นประกาย

เฉินเสียนผัดเนื้อสับก่อน ทอดไข่ จากนั้นต้มน้ำให้เดือด

ผ่านไปครู่หนึ่ง น้ำก็เดือด และควันก็ปกคลุมทั่วทั้งห้องครัว ราวกับอยู่ในหมอก

เมื่อซูเจ๋อช้อนตาขึ้น มองเงาเฉินเสียนที่กำลังยุ่งวุ่นได้ไม่ชัดเจนในหมอกสีขาว เขาค่อยๆมองลึกลงไป ไม่มีที่สิ้นสุด

เฉินเสียนไม่รู้สึกตัว มือข้างหนึ่งรองก้อนแป้งเอาไว้ อีกข้างถือมีด หั่นแป้งออกมาเป็นแผ่นบางๆ ใส่ลงไปในหม้อ

เมื่อบะหมี่สุก เฉินเสียนตักเส้นบะหมี่และแบ่งเป็นสองชาม วางเนื้อสับ ไข่ดาว และโรยด้วยต้นหอมซอยเล็กน้อย บะหมี่สองชามก็พร้อมแล้ว

และเค้กในถาดก็ใกล้จะเสร็จแล้วเช่นกัน

คืนนี้จะไม่มีของเลิศหรู มีเพียงแต่บะหมี่สำหรับคนธรรมดา

เฉพาะเค้กนึ่งที่เพิ่งออกมาเท่านั้นที่ดูแปลกใหม่ เฉินเสียนวางชิ้นผลไม้บนเค้กและเขียนคำว่า "สุขสันต์วันเกิด"

เฉินเสียนจุดเทียนสองสามเล่มบนโต๊ะอาหารและฮัมเพลงวันเกิดให้เขาเบา ๆ เหมือนว่าจะเป็นเพลงที่จับใจคนฟังมากที่สุด

เฉินเสียนกล่าว "ท่านเป่าเทียนเสร็จก็อธิษฐานได้เลย"

ซูเจ๋อยิ้ม "ยังสามารถอธิษฐานได้อีกหรือ?"

"แน่นอนว่าได้ ไม่แน่ว่าอาจจะมีสักวันที่มันจะกลายเป็นจริงนะ"

ด้วยเหตุนี้ซูเจ๋อกล่าวยิ้มๆ "งั้นข้าอธิษฐานเลยแล้วกัน หวังว่าหลังจากทานเสร็จ อาเสียนจะไม่รีบหนีไป อยู่กับข้านานๆ"

มุมปากของเฉินเสียนยกขึ้น "ท่านพูดออกมาแล้ว มันจะไม่เป็นจริงแล้วล่ะ"

หลังจากนั้นทั้งสองก็กินบะหมี่ของตัวเอง เฉินเสียนนั้นหิวมาตั้งนานแล้ว จึงกินอย่างขะมักเขม้น

เทียบกันแล้ว ซูเจ๋อนั้นกินอย่างค่อนข้างสุขุม

เขากินไปสองสามคำ ก็กล่าวออกมาว่า "อาเสียน ทำบะหมี่อร่อยมาก"

เฉินเสียนไม่ทันตั้งตัว สำลักบะหมี่ในคอ เธอหันศีรษะไปไออย่างรุนแรง กลั้นเอาไว้จนใบหน้าสีแดงก่ำ

ซูเจ๋อมาลูบหลังให้เธออย่างใจดี กล่าวว่า "ไม่ต้องรีบร้อน ค่อยๆ ทาน ถ้าไม่พอในถ้วยข้ายังมีอีก"

เฉินเสียนหายใจทั่วท้อง ถลึงตาใส่เขา กล่าวอย่างเหวี่ยงๆ "พูดภาษาที่มนุษย์เขาพูดกันดีๆได้หรือไม่? ท่านจะต้องไม่ได้เรียนภาษามาให้ดีแน่ๆ ทำบะหมี่เป็นการกระทำ จะอร่อยได้อย่างไร ที่อร่อยน่ะบะหมี่ ไม่ใช่ทำบะหมี่!"

ซูเจ๋อกล่าว "ข้าพูดไม่ถูกต้อง ท่านก็ช่วยแก้ไขให้ข้าถูกต้องอย่างใจเย็นหน่อยสิ ทำไมจะต้องมีปฏิกิริยารุนแรงเช่นนี้?"

"ข้าชิ....." เฉินเสียนหมดคำพูด ถอนหายใจยาว "ช่างมันเถอะ ท่านเป็นคนสมัยโบราณ พูดไปท่านก็ไม่เข้าใจ"

ซูเจ๋อขบคิดอยู่ครู่หนึ่ง กระแอมแล้วกลั้นยิ้มกล่าวว่า "ท่านคิดลึกหรือไง?"

เฉินเสียนรีบเปลี่ยนสีหน้า "คนเลว ก็รู้ว่าท่านจงใจพูดจาไร้สาระ!"

เฉินเสียนแปลกใจ ซูเจ๋อเอาบ่าวรับใช้ไปไว้ไหนหมด เธอไม่เห็นเงาแม้แต่คนเดียว

เมื่อทานบะหมี่เสร็จ ซูเจ๋อก็ทานเค้กไปอีกครึ่งหนึ่ง ถึงจะเห็นพ่อบ้านที่เคยเจอกันสองสามครั้งเดินเข้ามาจากข้างนอก กล่าวว่า "ใต้เท้ามีจดหมายขอรับ"

จดหมายมีผู้ส่งสารมาส่ง นั่นแปลว่าค่อนข้างเร่งด่วน มิฉะนั้นก็จะไม่มารีบมาส่งในเวลาเข้าพลบค่ำ

ซูเจ๋อสำรวมดูสบายๆ เอื้อมมือออกไปรับจดหมาย และขอให้พ่อบ้านส่งผู้ส่งสารกลับอย่างปลอดภัย