ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 182

พูดกันไปมา ซูเจ๋อก็เขียนจดหมายตอบกลับเสร็จและประทับตราด้วยขี้ผึ้งก่อนที่พ่อบ้านจะส่งไปให้ผู้ส่งสาร

ผู้ส่งสารจากไปอีกครั้งในชั่วข้ามคืน

ซูเจ๋อยืนอยู่ใต้ชายคา แหงนมองท้องฟ้ายามค่ำคืน แล้วพาเฉินเสียนไปแล้วกล่าวว่า “คืนนี้มีแสงจันทร์ ข้าจะพาท่านไปดูรอบๆ”

เฉินเสียนเดินตามเขาอย่างไม่ใส่ใจและถามว่า "ท่านถึงให้เหลียนชิงโจวไปที่เย่เหลียง?"

"หืม?"

"ข้าเห็นมันโดยบังเอิญ" เฉินเสียนกล่าว "เขาไปที่ชายแดนระหว่างต้าฉู่และเย่เหลียง แต่ข้าได้ยินมาว่าเย่เหลียงพ่ายแพ้ และขัดแย้งกับต้าฉู่ พรมแดนเป็นสถานที่ที่ขัดแย้งกันบ่อยๆ เขาไปที่นั่นจะไม่มีอันตรายอะไรหรือ?"

ซูเจ๋อหรี่ตาและเอ่ยว่า "เขาจะกลับมาเร็วๆ นี้ เมื่อเขามาถึงเมืองหลวงอาจจะทันปีใหม่ก็ได้"

โลกมันกลมจริงๆ

คราวนี้เหลียนชิงโจวเขียนว่าหลิ่วเฉียนเฮ้อได้ลี้ภัยไปเย่เหลียง

หลังจากผ่านที่นั่นไปจะมีป่าไผ่ ไม่คิดว่าจะมีถ้ำหลังป่าไผ่

เฉินเสียนไม่เคยมาที่นี่มาก่อน และมีสระน้ำกว้างอยู่ด้านหลัง

ผืนน้ำนิ่งสงบและแสงจันทร์ที่เลือนรางสะท้อนอยู่บนผืนน้ำ สวยงามมาก

ทางเดินไม้ทอดยาวจากป่าไผ่ไปจนถึงกลางสระน้ำ

ซูเจ๋อนั่งลงบนพื้น งอขาเรียวยาวแล้วดึงมือของเฉินเสียน กล่าวว่า "นั่งลงเป็นเพื่อนข้า"

เฉินเสียนคิดว่า มันเป็นแสงจันทร์ที่แปลก ดังนั้นเธอจึงลืมวิธีปฏิเสธไป

เธอนั่งลงข้างซูเจ๋อ ริมน้ำไม่มีราวจับใดๆ เลย เธอยกขาของเธอลอยขึ้นไปในอากาศ โยกไปมาเบาๆอย่างไม่มีทิศทาง

มุมเสื้อกระพือ เบาบ้างเร็วบ้าง

ตอนซูเจ๋ออยู่ที่เรือนหรือในรวมตัวในสถานที่ทางการ นอกจากเสื้อคลุมอย่างเป็นทางการเป็นเสื้อผ้าสีขาว ซึ่งเป็นสีขาวนวลจันทร์อ่อน

ในคำพูดของเขา เมื่อทำสิ่งเลวร้ายเท่านั้นถึงจะต้องสวมชุดดำ

ในสายตาคนที่อื่นที่มามอง ที่ที่แสงแดดส่องถึง เขาเป็นคนที่สง่างาม อ่อนโยน และไม่เป็นอันตราย เขาเป็นคุณชายที่สู้ไม่ได้และเป็นนักวิชาการที่สมบูรณ์แบบ

เฉินเสียนรู้สึกว่าเขาน่าจะมีชีวิตที่ไม่ได้ราบรื่นอะไร

มีด้านหนึ่งอยู่ต่อหน้าคน อีกด้านหนึ่งอยู่ต่อหน้าผี

จนถึงตอนนี้เฉินเสียนเข้าใจเขาเพียงเล็กน้อย

เมื่อพูดถึงการเกิดใหม่ของซูเจ๋อในคืนนี้ เฉินเสียนค่อนข้างสับสนในใจ ไม่รู้ว่าจะเข้าใจหรือ...สงสาร มันทำให้เธอรู้สึกไม่ดีนัก

คนถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพัง แม้แต่ตัวเองเกิดเมื่อไรก็ไม่รู้ รู้เพียงแต่ว่าชีวิตเป็นอุปสรรค นี่เป็นประสบการณ์แบบไหนกัน?

เฉินเสียนถือเสื้อคลุมเนื้อนุ่มสีขาวนวลจันทร์ในมือของเธอ และถามว่า “ซูเจ๋อ อันไหนคือตัวจริงของท่าน? สีดำคือท่าน หรือว่าสีขาวคือท่าน"

ซูเจ๋อกล่าวว่า "ข้าในสายตาของท่าน เป็นดำหรือขาว ข้าก็เป็นอย่างนั้นแหละ"

“ทำไมต้องใช้ชีวิตอยู่อย่างเหนื่อยๆ เช่นนี้? ท่านไม่กลัวว่าเวลาจะผ่านไปนานแล้วไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเป็นอย่างไรหรือ”

เขายิ้มเล็กน้อย นิ้วเย็นๆ ของเขาเกี่ยวผมไปที่ข้างหูของเฉินเสียนและกล่าวว่า "ท่านรู้ก็พอแล้วล่ะ รอเมื่อข้าสับสน ท่านอย่าลืมเตือนข้าสักหน่อยด้วย"

เฉินเสียนเงยหน้าขึ้นและมองลึกเข้าไปในสายตาของเขา

เฉินเสียนกล่าวว่า "ท่านอาจเข้าใจผิด ข้าไม่ได้ใกล้ชิดสนิทสนมกับท่านมากขนาดนั้น"